Η σκηνή εις το Τραμ. Μία αξιοπρεπεστάτη κυρία εισήλθε και κρατούσε ένα λιλιπούτειον σκυλάκι. Ένα αληθινόν άθυρμα, εντελώς ακίνδυνον. Μετ’ ολίγον εισέρχεται βλοσυρός ο εισπράκτωρ. «Κυρά μου ή πρέπει να πετάξης το σκυλί ή να κατέβης».
«Μα, λέγη η κυρία, το σκυλί είναι ακίνδυνον. Το κρατώ εις τα χέρια μου». Ο συνοφρυωμένος εισπράκτωρ γίνεται βλοσυρώτερος. «Αυτό που σου λέγω, κυρά μου. Δεν έχω να χάνω καιρό». Η κυρία κατήλθε και ο αρειμάνιος εισπράκτωρ στρίψας τον μύστακα εκαμάρωνε δια το ηρωικόν του κατόρθωμα να προσβάλη μίαν αξιότιμον κυρίαν.
Αλλά τώρα γεννάται το ζήτημα. Αφού υπάρχουν κανονισμοί εφαρμοζόμενοι με τόσην σχολαστικότητα διατί δεν εφαρμόζει και η περίφημος αυτή Εταιρεία τους κανονισμούς; Διατί τσαλαπατά με τους ελεγκτάς της και τους εισπράκτοράς της τον κόσμον; Διατί έχει καταργήσει τον νόμον του αδιαχωρήτου; Διατί καθημερινώς αυξάνει τα εισιτήρια, περιορίζει τα δρομολόγια και καταργεί στάσεις; Απλούστατα, διότι τον ρόλον του βλοσυρού εισπράκτορος, ο οποίος επί του προκειμένου θα ήτο τελείως δικαιολογημένος, δεν θέλει να παίξη ο Δήμος εφαρμόζων την σύμβασιν, ούτε η Αστυνομία εφαρμόζουσα τας διατάξεις περί χωρητικότητος, αλλά ακόμη ούτε και το κοινόν μποϋκοτάρον έστω και με υλικήν θυσίαν του, αυτάς τας τάσεις.
Αυτή είναι η αλήθεια. Είναι μάλιστα απορίας άξιον πώς οι εισπράκτορες και οι ελεγκταί δεν ήρχισαν και να δέρουν ακόμη τους επιβάτας. Διατί να μη το κάμουν; Ασυδοσίαν έχει η Εταιρεία και κυρίαι ανυπεράσπιστοι πάντοτε θα συμβούν να είναι επιβάται.
ΑΜΑΤΕΡ
