“Τι είναι μία δεξαμενή νερού μιας πόλης; Τίποτα… Δεν ψηφίζει, δε φέρνει ψήφους, δεν τη βλέπει κανένας.
Τι είναι ένας σωλήνας νερού; Τίποτα. Δεν κάνει σε κανέναν εντύπωση… Δεν είναι η πλατεία που θα ανάψουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, δεν είναι το Μέγαρο Χορού που θα εμφανιστούμε όλοι εμείς οι επίσημοι να μας φωτογραφίσουν… Αντλίες νερού ύδρευσης… Ποιος τα κοιτάει όλα αυτά; Παίζουν μουσική; Κάνουν πανηγύρι; Οι δρόμοι της πόλης είναι σαν το φλιτζάνι της καφετζούς: Να από εδώ πέρασε η αποχέτευση, από εδώ η οπτική ίνα, από εδώ σκάψαμε για νερό, για ρεύμα…
Σώπα, καλέ, ποιος κοιτάει τους δρόμους; Μόνο ο σκύλος που πάει να κατουρήσει… Δρόμο κοιτάμε αυτόν της παραλίας που θα έρθουν οι τουρίστες, να τον πεζοδρομήσουμε να περνάνε οι επισκέπτες από τα στενά με τα αυτοκίνητά τους να γνωρίζουν την πόλη…
Καλαμάτα… Έλα στην Καλαμάτα, αλλά παρκάρισε το αυτοκίνητό σου στη Μεσσήνη…
Πάρκινγκ; Τι να το κάνουμε το πάρκινγκ; Έχουμε πεζοδρόμια να παρκάρουν τα οχήματα και εξειδικευμένους δημοτομπάτσους να γράφουν όλη μέρα παρκαρισμένα…
Γενικά οι Δημοτικές Αρχές στην Καλαμάτα ένα μοτίβο έχουν μάθει… Πλατεία – συναυλία και κομματική αφασία… Έτσι κι αλλιώς, οι πολίτες δεν ψηφίζουν με βάση τα επιτεύγματα και την πρόοδο της πόλης… Ψηφίζουν βάσει χρώματος, βάσει κόμματος και ρουσφετιού…
Όπως έλεγε και μία, σε μία παλιά ελληνική ταινία, εφόσον τα παρέχουμε αμφότερα, είμεθα μερακλαντάν…
Γενικά όσο πιο χειρότερος γίνεσαι στην εξουσία, τόσο πιο πολύ αρέσεις στον πολίτη…
Κόψτε μας το νερό συχνότερα, βάλτε του και μία τιμή παραπάνω, σκάψτε και πιο πολύ την πόλη και θα σας αγαπήσουμε και θα σας ψηφίσουμε σίγουρα…
Η δεξαμενή των ψήφων έχει σημασία και όχι η δεξαμενή του νερού”.
Του Θόδωρου Γαλανόπουλου
