“Μερικά γεγονότα έχουν τόσο εσωτερική ένταση, ώστε τέμνουν το χρόνο, έγραφε ο Λευτέρης Κουσουλής, πολιτικός επιστήμονας, και συνέχιζε ότι στο δυστύχημα των Τεμπών δεν έγινε μόνο η σύγκρουση δύο τρένων, αλλά η χώρα τράκαρε με τον εαυτό της, εννοώντας βέβαια ότι η χώρα κυριαρχείται ακόμη από τη ρουσφετολογία, τον ωχαδερφισμό, την ήσσονα προσπάθεια και εν τέλει την ανεπάρκεια των πολιτικών ταγών.
Τα αυτά, κατά τη γνώμη μου, ισχύουν και στην περίπτωση, αν τηρηθούν βεβαίως οι αναλογίες, του προβλήματος υδροδότησης της πόλης της Καλαμάτας. Φαντάζει αδιανόητο το γεγονός ότι μία υδατοδεξαμενή που αριθμεί δεκάδες χρόνια λειτουργίας, δεν έτυχε κάποιας σχετικής συντήρησης. Και αίφνης, εμφανίζονται οι τοπικοί άρχοντες και πολιτικοί ταγοί, αποποιούμενοι όλοι των ευθυνών τους, και προσπαθώντας να μειώσουν τις πελώριες ευθύνες τους στα όμματα των πολιτών της Καλαμάτας, επενδύοντας στο ότι επέδειξαν εργατικότητα και αυταπάρνηση (!) κατά τη διάρκεια της κρίσης και κανείς, βέβαια, δεν αισθάνεται την ανάγκη να αιτιολογήσει το απαράδεκτο αυτό γεγονός. Μία πόλη που έχει πάρει βραβείο στο παρελθόν για πρότυπο ανάπτυξης και μία πόλη που πρόσφατα η γαλλική Figaro διαφήμιζε τη λαϊκή αγορά της, να μένει χωρίς νερό και να επαίρονται οι δημοτικοί άρχοντες που βρήκαν μία προσωρινή λύση.
Οι πρόγονοί μας είχαν αναλύσει δύο έννοιες, του Προμηθέα και του Επιμηθέα. Το τι σημαίνουν αυτές οι έννοιες είναι αυταπόδεικτο και δε χρειάζεται περαιτέρω ερμηνεία”.
Του Αντώνη Γιαννακόπουλου
Δικηγόρου
