Σε ηλικία 16 ετών έφερε το πρώτο παγκόσμιο μετάλλιο επιτραπέζιας αντισφαίρισης τόσο για αρτιμελείς όσο και για ΑμεΑ στην Ελλάδα
Παρά τη νεαρή της ηλικία, η 17χρονη σήμερα Ευανθία Μπουρνιά είναι από τις περιπτώσεις ανθρώπων που η δυσκολία που παρουσιάστηκε στη ζωή τους δεν κατάφερε να σταθεί εμπόδιο. Αντίθετα, η καθήλωσή της στο αναπηρικό αμαξίδιο ήταν η αφορμή για να γνωρίσει το άθλημα της επιτραπέζιας αντισφαίρισης (πινγκ-πονγκ), στο οποίο όχι διακριθεί ως σήμερα, ενώ έχει αναδειχθεί τρίτη στην παγκόσμια κατάταξη του αθλήματος.
Με καταγωγή από την Καλαμάτα, από την οποία αναγκάστηκε να μετακομίσει πριν από χρόνια για να εγκατασταθεί στην Αθήνα, όπου συνεχίζει τις προπονήσεις της μέχρι σήμερα, η Ευανθία Μπουρνιά μιλά στο «Θάρρος» για τους στόχους και τις προσδοκίες της για το μέλλον:
-Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το πινγκ-πονγκ;
Είμαι σε αναπηρικό αμαξίδιο από 10 χρόνων, και τώρα πια είμαι 17. Το πρόβλημα με την υγεία μου ξεκίνησε λόγω ενός καρδιολογικού θέματος, για το οποίο υποβλήθηκα σε χειρουργεία σε αρκετά μικρή ηλικία. Αργότερα η εμφάνιση ενός σπάνιου νευρομυικού νοσήματος ήταν ο λόγος που ακινητοποιήθηκα στο αμαξίδιο, αφού σταμάτησα να περπατάω. Τότε μετακομίσαμε από την Καλαμάτα στην Αθήνα για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ποιο ήταν το πρόβλημα, και εάν υπήρχε θεραπεία.
Έμεινα για τρία χρόνια στην Αθήνα κι εκεί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το πινγκ-πονγκ. Στην αρχή ξεκίνησα γιατί ήθελα να έχω κάτι σαν χόμπι, να μπορώ να κάνω κάτι που να μου γεμίζει κάπως το χρόνο εκτός σχολείου, μιας και τότε πήγαινα στην Α’ Γυμνασίου. Έτσι ξεκίνησα από ένα σύλλογο, τον «ΠΑΣΚΑ», στην Αθήνα, στον οποίο ανήκω μέχρι και σήμερα. Αργότερα οδηγήθηκα στον πρωταθλητισμό. Πιο πριν δεν είχα καμία σχέση με τα αθλήματα. Η μόνη μου ασχολία ως τότε ήταν η μουσική!
-Σε μια δύσκολη συγκυρία για τη χώρα κατάφερες να βγεις πιο δυνατή, ξεκινώντας να συμμετέχεις σε διοργανώσεις του εξωτερικού. Πώς το αποφάσισες;
Η αλήθεια είναι ότι το αμέσως προηγούμενο διάστημα σταμάτησα λόγω της πανδημίας, οπότε «πάγωσαν» όλες οι διοργανώσεις παγκόσμια. Εκεί πήρα ένα διάλειμμα, όπως όλοι οι αθλητές. Μετά ξεκίνησα πάλι και σκεφτήκαμε με την προπονήτριά μου ότι, επειδή σε πανελλήνιο επίπεδο οι συμμετοχές στο άθλημα είναι περιορισμένες, μπορούσα να κάνω κάτι εκτός Ελλάδας. Έτσι άρχισα από πέρσι τον Μάιο να βγαίνω στο εξωτερικό.
Έκανα τρία απανωτά ταξίδια, τα οποία οφείλω στο Ίδρυμα Γεωργίου και Βικτωρίας Καρέλια, και τους ευχαριστώ πάρα πολύ, γιατί δε θα είχα ξεκινήσει διαφορετικά. Έκανα τα τρία αυτά ταξίδια, στα οποία βγήκαν οι παγκόσμιες λίστες κατάταξης των αθλητών, και έτσι κατάφερα να βγω τρίτη στην παγκόσμια κατάταξη θέσεων τον περσινό Ιούλιο.
Στη συνέχεια, τον Αύγουστο, συμμετείχα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα το οποίο γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια στους Παραολυμπιακούς, απ’ όπου πήρα την πρόκριση για την επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Μέσα σε σχεδόν τρεις μήνες κατάφερα να πάρω κάτι για το οποίο άλλοι αθλητές παλεύουν αρκετά χρόνια. Είμαι πολύ ευγνώμων που έφτασα τουλάχιστον να ζήσω αυτή την εμπειρία!
Όλο αυτό, φυσικά, ξεπερνούσε τις προσδοκίες μου, αλλά και των προπονητών μου. Αργότερα, αφότου πήρα τη διάκριση, έμαθα ότι αυτό το παγκόσμιο μετάλλιο ήταν το πρώτο που υπάρχει στο άθλημα, τόσο για τους αρτιμελείς όσο και στους ΑμεΑ. Χάρηκα πάρα πολύ που το έφερα εγώ στην Ελλάδα.
-Έχοντας φτάσει σε αυτό το επίπεδο θεωρείς ότι η Πολιτεία στηρίζει την προσπάθειά σας;
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να βοηθηθούμε και πάρα πολύ ως αθλητές από το κράτος, αλλά και την ομοσπονδία. Εγώ, για παράδειγμα, χρειάζεται να κάνω 6-7 ταξίδια το χρόνο για να μπορέσω να πάω στους Παραολυμπιακούς. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί εμείς μαζεύουμε πόντους μέσα από τις συμμετοχές μας σε διοργανώσεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, και για να κρατήσουμε αυτή τη θέση, πρέπει να πηγαίνουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια μπορούμε.
Θεωρώ ότι αυτό πρέπει να αλλάξει. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο.
-Πώς συνδυάζεται ο πρωταθλητισμός με τις απαιτήσεις του σχολείου;
Γενικά, από μικρή συνδύαζα πάρα πολλά πράγματα. Δηλαδή και παλαιότερα που ασχολιόμουν με τη μουσική, πάλι τα συνδύαζα στο μυαλό μου. Δεν το νιώθω ούτε τώρα ως βάρος. Πλέον, έχοντας μετακομίσει στην Αθήνα, έχω τον αθλητισμό (προπονούμαι τέσσερις ώρες την ημέρα) και το σχολείο (τώρα ετοιμάζομαι να πάω στην τρίτη Λυκείου).
Πιστεύω ότι το να συνδυάσεις κάτι που αγαπάς με το σχολείο, μόνο χάσιμο χρόνου δεν μπορεί να είναι.
-Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου;
Ο μεγάλος μου στόχος είναι να συμμετάσχω στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι. Επίσης, από φέτος στόχος ήταν να πάμε σε όσο το δυνατόν περισσότερα τουρνουά, για να κερδίσουμε περισσότερους πόντους και να διατηρήσουμε τη θέση μας για του χρόνου. Ξεκινήσαμε με κάποια ταξίδια κι έχω φέρει ως τώρα τρία χρυσά κι ένα χάλκινο από το εξωτερικό. Δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι αυτά τα ταξίδια τα οφείλω στα Ιδρύματα Μαρτίνου, Κωνσταντακόπουλου, το Δήμο Καλαμάτας και την Ομοσπονδία μας.
Άμεσος στόχος μου είναι να έχω μια καλή επίδοση στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα επιτραπέζιας αντισφαίρισης που γίνεται την 1η Σεπτεμβρίου στη Μεγάλη Βρετανία. Είναι ένα δύσκολο πρωτάθλημα, έτσι κι αλλιώς, αλλά πιστεύουμε ότι μπορούμε να φέρουμε κάποια καλή θέση. Γι’ αυτό θα προσπαθήσουμε άλλωστε.
Μετά ουσιαστικά είναι η συνέχεια των τουρνουά, αφού πρόκειται να πάω στη Γαλλία το Νοέμβριο, όπως και του χρόνου άλλα τόσα ταξίδια.
Όσον αφορά στη σχολική ζωή, μιας και του χρόνου θα είμαι στη Γ’ Λυκείου, θέλω να περάσω στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Ήταν κάτι που σκεφτόμουν από πολύ μικρή. Δύσκολο μεν, αλλά θεωρώ ότι μπορώ να το κάνω και να το συνδυάσω με τον πρωταθλητισμό.
-Έχοντας ζήσει τόσο στην Καλαμάτα όσο και στην Αθήνα, θεωρείς ότι ανταποκρίνονται στις ανάγκες προσβασιμότητας ενός ΑμεΑ;
Γενικά, στην Καλαμάτα έχω δει ότι υπάρχουν υποδομές για ΑμεΑ στην παραλία και στην πλατεία. Όμως, όταν είσαι μόνιμος κάτοικος και θέλεις να πας κάπου εκτός πλατείας και παραλίας, όπως όλοι οι αρτιμελείς, για παράδειγμα πίσω από την πλατεία, δεν υπάρχουν υποδομές. Δε γνωρίζω κατά πόσο θα ήταν εύκολο να δημιουργηθούν, θα έπρεπε όμως πιστεύω.
Από την άλλη πλευρά, στην Αθήνα, μιας και είναι η μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, έχεις πολλούς περισσότερους προορισμούς για να πας κι εσύ διαλέγεις αν αυτός είναι προσβάσιμος ή όχι. Αντίθετα, στην Καλαμάτα υπάρχουν αρκετές δυσκολίες. Ακόμα και στο κάστρο, το οποίο δεν είναι ακόμα προσβάσιμο, την τελευταία φορά που χρειάστηκε να πάω με ανέβασαν με τα χέρια ως το φουαγιέ!
Πιστεύω ότι αυτά τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, αφού και η Καλαμάτα ως πόλη είναι τουριστικός προορισμός και θα έπρεπε να είναι προσβάσιμη για όλους.
Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι κάποια στιγμή να αλλάξει όλο αυτό και να βοηθάει το κράτος τους αθλητές από διάφορες απόψεις. Ίσως είναι δύσκολο, όμως πιστεύω πως κάποια στιγμή θα γίνει: να σέβονται περισσότερο και να σκέφτονται την προσπάθεια που κάνουμε καθημερινά τόσο εγώ όσοι και τόσοι άλλοι αθλητές, ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε και να φέρνουμε όσα περισσότερα μετάλλια μπορούμε, μιας και αυτός είναι ο σκοπός και γι’ αυτό προσπαθούμε.
Της Χριστίνας Μανδρώνη
