«Η αναπηρία δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στη ζωή μου…»
O Γιώργος Λαζαρίδης και η Καλαμάτα αποτελούν ο ένας τη σφραγίδα του άλλου… Παρά τα βήματα που χρειάζεται ακόμη να γίνουν στην πόλη μας, αναφορικά με την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρίες και τα ζητήματα της αβίαστης και ισότιμης κοινωνικής συμβίωσης που παραμένουν, ο Λαζαρίδης έχει κερδίσει πολύ έδαφος προς αυτήν την κατεύθυνση, διατρανώνοντας, με όλους τρόπους, ότι η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο.
Ασυμβίβαστη φύση ο ίδιος, με όχημα το αμαξίδιό του και όπλο τη ρακέτα του, έχει διαφημίσει την πόλη μας στα πέρατα του κόσμου, μέσα από τις διεθνείς κορυφαίες διακρίσεις του στο τένις και τις συμμετοχές του σε δεκάδες τουρνουά στο εξωτερικό. Το παράδειγμά του αποτελεί έμπνευση ζωής για όλους, με τη δραστηριότητά του να μην περιορίζεται στα κορτ ή στις προσωπικές «δοκιμασίες» (έχει αγωνιστεί σε μαραθώνιο και αγώνες δρόμου, κάνει ιστιοπλοΐα, έχει δοκιμάσει αλεξίπτωτο πλαγιάς κτλ), αλλά μπαίνει μπροστά και συμμετέχει σε διάφορες σημαντικές πρωτοβουλίες, με πολλαπλά οφέλη για την περιοχή μας και τους ανθρώπους της. Η ίδρυση του αθλητικού συλλόγου ΑμεΑ ΔΙΑΦΟΡΟΖΩ, η καθιέρωση του διεθνούς αγώνα τένις με αμαξίδιο, Ancient Messene Open, στην Ανάληψη, και οι ομιλίες σε παιδιά και νέους σε σχολεία και συλλόγους είναι σε αυτό το πλαίσιο.
Ο Γιώργος Λαζαρίδης αποτελεί υπόδειγμα ενεργητικού μαχητικού πολίτη, που δεν σταματά να παλεύει για τη βελτίωση της κοινής μας καθημερινότητας και, από το 2019, το κάνει ως εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Καλαμάτας. Μάλιστα, θα διεκδικήσει εκ νέου μια θέση μέσα από τις επικείμενες εκλογές, όχι με την παράταξη «Καλαμάτα Τόπος να ζεις», που δεν συνεχίζει, αλλά στο πλευρό του νυν δημάρχου, Θανάση Βασιλόπουλου, με τη «Δημιουργική Πρωτοβουλία για το Δήμο Καλαμάτας».
Λίγο πριν αναχωρήσει για το Ρότερνταμ της Ολλανδίας, όπου εκπροσώπησε τη χώρα μας στους Πανευρωπαϊκούς Παραολυμπιακούς Αγώνες, εκπληρώνοντας τον στόχο της κατάκτησης μιας τουλάχιστον νίκης, το «Θ» είχε την ευκαιρία να τον συναντήσει, στο Πάρκο του ΟΣΕ, για μια ανοικτή συζήτηση.
-Η πρώτη αβίαστη ερώτηση αφορούσε τις διαφορές που διαπιστώνει ανάμεσα στην Καλαμάτα και τις ευρωπαϊκές πόλεις που επισκέπτεται. Ο ίδιος εστιάζει σε ό,τι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για τη βελτίωση της πόλης μας. Σε εικόνες και πρακτικές, στην προσβασιμότητα, φυσικά, που είναι κάτι που γνωρίζει πολύ καλά και βιώνει καθημερινά, ενώ η σύγκριση βγάζει τραγικά γυμνή την κεντρική μας πλατεία, σε σχέση με τα πολύχρωμα παρτέρια και τα κατάφυτα πάρκα του εξωτερικού…
«Βλέπω στο θέμα των υποδομών ότι τα πράγματα είναι αυτονόητα στην υπόλοιπη Ευρώπη: οι ράμπες, οι διαβάσεις, το να σταματήσουν οι οδηγοί για να περάσουν οι πεζοί, το να μπορείς να μπεις παντού, η οργάνωση των δημόσιων συγκοινωνιών και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το να φτάσεις και να περιμένεις σε μια στάση και να μπορείς να μπεις εύκολα στο λεωφορείο… Εδώ υπάρχουν λεωφορεία με ράμπες, αλλά, συχνά, δεν μπορούν να προσεγγίσουν τη στάση για να επιβιβαστείς, λόγω των παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Επίσης, έξω υπάρχει αστυνόμευση και επιβολή του νόμου. Για παράδειγμα, ο γερανός σηκώνει τα αυτοκίνητα που κλείνουν τις ράμπες. Εντάξει, είναι ωραίο ότι είμαστε ένας λαός που έχει πιο χαλαρή αντιμετώπιση σε κάποια πράγματα, αλλά σε τέτοια θέματα δεν μπορεί να υπάρχει χαλάρωση και, όπου χρειάζεται, θα πρέπει να μαθαίνουμε με τον αυστηρό και δύσκολο τρόπο, ώστε να σταματήσουν τέτοια φαινόμενα. Θέλω να βοηθήσω την πόλη μου να εξελιχθεί στο κομμάτι της προσβασιμότητας, αλλά και της αλλαγής συμπεριφοράς προς τον συνάνθρωπο. Είναι μια ολόκληρη κουλτούρα που χρειάζεται να αλλάξουμε», αναφέρει ο Γιώργος Λαζαρίδης.
-Για το πόσο έχει βελτιωθεί η κατάσταση με το πέρασμα των χρόνων και για το αν ο ίδιος αντιμετώπισε αρνητικές συμπεριφορές, ο Καλαματιανός παγκόσμιος πρωταθλητής λέει: «Εγώ έπαθα το ατύχημα το 1993, όταν ήμουν 19 χρονών. Μιλάμε για πολλά χρόνια πίσω. Η πόλη δεν ήταν πάρα πολύ έτοιμη γι’ αυτό, και από θέμα υποδομών και από θέμα ανθρώπων, οι οποίοι δεν ήταν εξοικειωμένοι με την εικόνα ενός νέου με αναπηρία. Παρόλα αυτά, δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς. Ίσως είχε να κάνει και με τη στάση τη δική μου, που δεν έδωσα την ευκαιρία να με δουν διαφορετικά.
Για μένα, όμως, το πρόβλημα δεν είναι το λεκτικό. Εκεί που έχω αντιμετωπίσει εμπόδια είναι για να πάω κάπου. Είμαι ένας άνθρωπος που η αναπηρία μου μου δίνει τη δυνατότητα να μπορώ να είμαι αυτόνομος (γιατί υπάρχουν και κάποιες πιο σοβαρές αναπηρίες, που χρειάζονται απαραιτήτως έναν συνοδό για να τους βοηθήσει) και θέλω να μπορώ να κινηθώ μόνος μου. Θέλω να πηγαίνω παντού και να μην μου στερεί κάποιος τη δυνατότητα να ανέβω σε ένα πεζοδρόμιο, να πάω σε έναν χώρο πολιτισμού ή να μπω σε έναν αθλητικό χώρο. Αυτά τα πράγματα θεωρώ ότι πρέπει να είναι αυτονόητα».
-«Ο Γιώργος του 2004 και ο Γιώργος του 2023, πόσο διαφορετικός είναι;», ρωτήσαμε τον Λαζαρίδη κι εκείνος απάντησε: «Ο χαρακτήρας, θεωρώ, ότι δεν αλλάζει. Ωστόσο, έχω μεγαλύτερη εμπειρία, θέληση και πείσμα. Το πείσμα και η επιμονή είναι κάτι που υπάρχει γενικά στον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία μου, αλλά είναι νομίζω και μέρος του αθλητισμού και καλλιεργείται μέσα από αυτόν, γιατί, αν δεν έχεις πείσμα και θέληση, δεν μπορείς να καταφέρεις πολλά πράγματα. Στον αθλητισμό, και από τις νίκες και από τις ήττες πεισμώνεις, θέλεις να προσπαθήσεις περισσότερο, θέλεις να πετύχεις περισσότερα πράγματα, βάζεις καινούργιους στόχους. Είναι σημαντικό, γενικά, στη ζωή μας να βάζουμε στόχους, να τους κυνηγάμε και να αλλάζουμε για να τους πετύχουμε.
Εγώ αυτό που προσπαθώ να μεταφέρω με την εμπειρία μου, όλα αυτά τα χρόνια, είναι το πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεται κάποιος σε έναν αθλητικό χώρο. Ο αθλητισμός είναι πηγή έμπνευσης, είναι ζωή, σου φτιάχνει τη διάθεση και σε βοηθάει να διώξεις άσχημες στιγμές και ψυχολογικές πιέσεις, που μπορεί να έχεις κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κι αυτό αφορά όλους. Όμως, για τα άτομα με αναπηρίες υπάρχουν επιπλέον οφέλη».
-Ένα ξεχωριστό κομμάτι των δραστηριοτήτων του Γιώργου Λαζαρίδη είναι ότι εμπνέει άμεσα παιδιά και νέους: «Επισκέπτομαι σχολεία και μιλάω στα παιδιά και για το συμβάν, αλλά εκεί τους μεταφέρω περισσότερο την αισιοδοξία. Γιατί κι εγώ αισθάνομαι ότι έχω κάνει βήματα. Είχα χαράξει μια άλλη ζωή όταν ήμουν 19 χρονών, είχα περάσει στη σχολή τεχνικών αεροπορίας για να γίνω μηχανικός αεροσκαφών, έπαιζα μπάσκετ, αλλά τελικά βρέθηκα να κάνω πρωταθλητισμό στο τένις, να προχωράω τη ζωή μου, να σπουδάζω στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο, να έχω εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος και να συνεχίζω αυτή την προσπάθεια να ξαναεμπλακώ και να βοηθήσω την πόλη μου να βελτιωθεί και να αλλάξει. Πάνω απ’ όλα, προσπαθώ να τους εμφυσήσω ότι δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω ποτέ. Δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να τις ξεπερνάμε και να τις αφήσουμε πίσω».
-Πολλές αναπηρίες είναι αποτέλεσμα τροχαίων ατυχημάτων. Όμως, το πρόβλημα, αντί να βελτιώνεται, φαίνεται να χειροτερεύει, με πολλά τραγικά δυστυχήματα και στην περιοχή μας, και ο Γιώργος Λαζαρίδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσει γι’ αυτό…
«Η αναπηρία δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στη ζωή μου, καθώς νιώθω καλά με τον εαυτό μου, είμαι ένας άνθρωπος που προχωράει και εξελίσσεται, που έχει πιάσει τη ζωή… από τα μαλλιά και συνεχίζει, αλλά λέω πολλές φορές ότι είμαι τυχερός που ζω. Διαβάζω καθημερινά για ανθρώπους και, ειδικά νέους, που φεύγουν από τη ζωή. Δυστυχώς, τότε είναι η ηλικία που δεν έχεις την αίσθηση του κινδύνου και βλέπουμε παράτολμη οδήγηση με τα αυτοκίνητα ή τα μηχανάκια, χωρίς να τηρείται ο κώδικας κυκλοφορίας, χωρίς κράνος και με υψηλές ταχύτητες. Ακόμα και στην πολυσύχναστη Ναυαρίνου, όπου περνάνε συνέχεια οι σερβιτόροι ή κάνει τη βόλτα του ο κόσμος, βλέπεις αυτοκίνητα να περνάνε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δεν είμαι ειδικός για να δώσω τη λύση, αλλά πρέπει να αντιμετωπιστεί με κάθε τρόπο αυτή η κατάσταση. Με πρόληψη και αστυνόμευση, με «σαμαράκια», ελέγχους για ζώνη, κράνος και όριο ταχύτητας… Πρέπει να συνεργαστούν όλοι οι φορείς, οι Δήμοι, η Περιφέρεια, η Τροχαία, η Αστυνομία, οι σύλλογοι ΑμεΑ. Μαζί και με «σκληρή» ενημέρωση, με εικόνες, βίντεο και διήγηση ιστοριών ζωής, όπως είναι η προσωπική μου εμπειρία, που από ένα λάθος κι εγώ έμεινα σε αναπηρικό αμαξίδιο»…
-Ο Γιώργος Λαζαρίδης ενδιαφέρεται και προσφέρει εμπράκτως στην πόλη του, εδώ και δεκαετίες, κι αυτό θα συνεχίσει να κάνει είτε ως εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος είτε ως ενεργός πολίτης (παραιτήθηκε πρόσφατα, γιατί δεν ήθελε να δίνε μια εκλογική μάχη με έναν συνδυασμό και να εκπροσωπεί έναν άλλον, όπως χαρακτηριστικά λέει): «Μου αρέσει οι συμπολίτες μου να ξέρουν ότι είμαι ένας άνθρωπος, ο οποίος παλεύει και μάχεται καθημερινά για να επιβιώσει ο ίδιος και να προχωρήσει βήματα μπροστά, ως αθλητής και ως άνθρωπος. Έχω στόχους και όνειρα, αγαπώ και νοιάζομαι την πόλη μου και θέλω να βάλω ένα λιθαράκι για να βελτιώνεται και να γίνεται καλύτερη», είναι το μήνυμά του.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
