Κάλιο αργά παρά ποτέ. Η κυβέρνηση, επιτέλους, αποφάσισε την ίδρυση ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων. Εδώ και δεκαετίες, το πολιτικό σύστημα, μαζί με το καθηγητικό κατεστημένο, αντιδρούσε στην ίδρυση.
Η λύση που βρέθηκε δεν απαιτεί την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, αλλά στηρίζεται στο ευρωπαϊκό δίκαιο που υπερισχύει του Συντάγματος. Η αναθεώρηση απαιτεί χρόνο, γιατί η συνταγματική μεταβολή αποτελεί αρμοδιότητα της επόμενης βουλής, δηλαδή μετά το 2027. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπεται η ιδέα της αναθεώρησης του άρθρου 16.
Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι η συγκεκριμένη λύση είχε υποστηριχθεί από το 1958, σε μια μειοψηφική άποψη, σε δικαστική απόφαση του Σ.τ.Ε., με αριθμό 3459 του 1958. Η ιστορική αυτή άποψη υποστηρίχθηκε από πέντε ανώτατους δικαστές του Σ.τ.Ε., που είχαν τολμήσει να πουν, τότε, αυτό που επιχειρεί η κυβέρνηση σήμερα.
Κάτι ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι η συγκεκριμένη λύση είχε υποδειχθεί και με μια σοβαρή επιστημονική και νομική θεμελίωση, από το 2018.
Συγκεκριμένα, ο Ιωάννης Σαρμάς, σημερινός πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που διετέλεσε και υπηρεσιακός πρωθυπουργός, με την επιστημονική του μελέτη, κατέρριψε την εφαρμογή του άρθρου 16, καταλήγοντας στο παρακάτω συμπέρασμα:
«…Ότι το δικαίωμα σύστασης μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων επιτρέπεται από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. (άρθρο 14) και δεν μπορεί να εμποδίζεται από το Ελληνικό Σύνταγμα και την απαγόρευση του άρθρου 16…».
Άλλωστε, με ποια λογική επιτρέπεται να συστήνονται από ιδιώτες βρεφονηπιακοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια και όχι ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα;
Είναι η στοιχειώδης και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση υποδεέστερες στην ανάπτυξη του ανθρώπου απ’ ό,τι η τριτοβάθμια;
Γιατί χιλιάδες οικογένειες να αναγκάζονται, κάθε χρόνο, να στέλνουν τα παιδιά τους σε άλλες χώρες, δαπανώντας μεγάλα ποσά;
Όχι άλλες ιδεοληψίες, όχι άλλα μικρά και μεγάλα συμφέροντα, που καθορίζουν τις τεράστιες υστερήσεις που έχουν πάει τη χώρα μας πίσω σε πάρα πολλά.
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
