Το αδιανόητο συνέβη πάλι στη χώρα μας… Κι εκεί που λέμε «τίποτα δεν μας εκπλήσσει πια, τα έχουμε δει όλα» μια νέα τραγωδία, ακόμα πιο φρικτή στις διάφορες διαστάσεις της, έρχεται να μας συγκλονίσει, να αποκαλύψει τη γύμνια, την αδυναμία μας, πόσο απροστάτευτοι είμαστε, ότι ζούμε κατά τύχη, ότι η λογική έχει εξοβελιστεί και η ζωή έχει ευτελισθεί, ότι οι πανανθρώπινες αξίες δεν υπάρχουν ως τέτοιες…
Ένα 29χρονο παιδί, φίλαθλος της ΑΕΚ –δεν έχει σημασία ποιας ομάδας- έπεσε νεκρό το βράδυ της Δευτέρας, παραμονές του αγώνα με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι στο νέο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, αυτό ήθελαν άραγε να αμαυρώσουν; Αλλά αμαύρωσαν και καταρράκωσαν τις καρδιές όλων των σκεπτόμενων και συναισθανόμενων ανθρώπων, καταδικάζοντας σε έναν διαρκή θάνατο τα στενά πρόσωπα του νεαρού, στενά πρόσωπα, όπως μάνα ή πατέρα κι αδέλφια, σαν κι αυτά που αγαπούν οι/τους θύτες –εάν έχουν την ικανότητα να αγαπούν.
Κροάτες οργανωμένοι οπαδοί ήρθαν από τη χώρα τους για να σκορπίσουν τον τρόμο και τον θάνατο (υπάρχουν και βαριά τραυματίες), διανύοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα χωρίς να τους σταματήσει και να τους ελέγξει κανείς. Είχαμε τα εσωτερικά μας, μας έρχονται κι απ’ έξω… Σε συνεργασία με Έλληνες οπαδούς άλλης, ανέφερε το αστυνομικό δελτίο, κι αυτό είναι μια άλλη συγκλονιστική διάσταση της τραγωδίας. Και υπάρχουν πολλές άλλες ζοφερές, όπως αυτοί που εμφανίζονται αμετανόητοι και χαίρονται για τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου, εκείνοι που απειλούν να συνεχίσουν τον κύκλο του αίματος, η τέλεια απαξίωση του αθλητισμού, ο τρόμος να πας ή να στείλεις το παιδί σου στο γήπεδο, να κυκλοφορήσεις στο δρόμο…
Στην πραγματικότητα η υπόθεση δεν έχει πολλή ή μάλλον καμία σχέση με τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, που είναι μόνο η αφορμή για τέτοια περιστατικά, τα οποία δυστυχώς είναι επαναλαμβανόμενα, κρύβοντας από πίσω κίνητρα ποικίλα. Πώς κατέληξε ο αθλητισμός αντί να προσφέρει χαρά, να αναδεικνύει την ευγενή άμιλλα, να τρέφει τη συναδέλφωση των ανθρώπων και των λαών, να γίνεται η αρένα του θανάτου; Ας μας προβληματίσει όλους…
Η σύλληψη και η τιμωρία των δραστών των επιθέσεων και του ίδιου του δολοφόνου, μικρή ανακούφιση θα προσφέρει στους οικείους του αδικοχαμένου φιλάθλου, καθώς τίποτα δεν μπορεί να ξαναφέρει στη ζωή το αγαπημένο τους πρόσωπο. Η απόδοση δικαιοσύνης (και αυτό αφορά και όσους ολιγώρησαν, αφήνοντας απροστάτευτο τον κόσμο και ολόκληρες περιοχές) είναι όμως τόσο ψυχολογική ανάγκη για όλους, όσο και μια (έστω και εκ των υστέρων) προειδοποίηση ότι τα εγκλήματα και η παραβίαση των νόμων, δεν είναι χωρίς συνέπειες.
Το «όχι άλλος Άλκης», γίνεται «όχι άλλος Μιχάλης» και είναι χρέος όλων να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σταματήσει εδώ το αδικοχυμένο αίμα. Αρχίζοντας από το άτομο, τον εαυτό μας, την οικογένεια, το σχολείο, την ομάδα, την τοπική κοινωνία και την τοπική αυτοδιοίκηση και φτάνοντας στο κράτος και στα κράτη, στις Ομοσπονδίες, στις ΠΑΕ και στους Συνδέσμους Φιλάθλων, στην UEFA και στη FIFA, όλοι χρειάζεται να πάρουν (και να πάρουμε) αποφάσεις σε πολλά επίπεδα, για διαπαιδαγώγιση, πρόληψη, προστασία, αλλά και καταστολή. Φοβάμαι ότι η απόφαση της ΟΥΕΦΑ να ορίσει νέες ημερομηνίες για τις αναμετρήσεις της ΑΕΚ με την Ντιναμό, δείχνει έλλειψη ουσιαστικής βούλησης κι αν αυτό ισχύει τότε κάποιοι άλλοι θα πρέπει να πιέσουν για να γίνει κάτι ουσιαστικό ΤΩΡΑ. Το μαχαίρι θα πρέπει να μπει στο κόκκαλο άμεσα, με σκληρές αποφάσεις που έχουν αποδώσει στο παρελθόν (αποκλεισμός ομάδων και χωρών ακόμη).
Άμεσα αποτελέσματα με πρόληψη και καταστολή, εντός και εκτός Ελλάδας, αφού το τέρας της οπαδικής βίας, φάνηκε και πάλι, ότι ξεπερνάει τα σύνορα. Το μόνο άλλο αίμα που επιτρέπεται να χυθεί, είναι από το κομμένο κεφάλι αυτού του τέρατος…
Χ.Ε.
