Όσο στον ΣΥΡΙΖΑ δέσποζε ο Αλέξης Τσίπρας, υπήρχε ένα κόμμα. Κουτσό; Στραβό;
Ήταν όμως ένα κόμμα.
Η υποψηφιότητα Κασσελάκη έδειξε και στον πιο φανατικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα κόμμα απελπισμένων. Γι’ αυτό οι ψηφοφόροι της πρώτης Κυριακής προτίμησαν εκείνον που έμοιαζε λιγότερο ΣΥΡΙΖΑ.
Ένας μηχανισμός χωρίς σχεδόν οργανώσεις, κοινοβουλευτική ομάδα, αντιπροσώπους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, επαγγελματικά στελέχη και συμβούλους τεχνοκράτες, λογικό είναι να αντιμετωπίζει το φάσμα της εξαφάνισης.
Βλέποντας τον Κασσελάκη σε προκατασκευασμένα σόου δεν αντιλαμβάνομαι πώς μπορεί να βοηθήσει ένα κόμμα.
Είναι δυνατόν να βοηθήσει ένα κόμμα που βρίσκεται σε βαθιά κρίση ταυτότητας ένας τύπος που απλώς γνωρίζει επικοινωνία;
Τι αριστερό κόμμα εξουσίας είναι αυτό που έχει υποψήφιο αρχηγό έναν χαμογελαστό που λέει μόνο συνθήματα;
Έθεσαν υποψηφιότητα τέσσερα πρόσωπα για να καλύψουν τον τρόμο του κενού, της αποσύνθεσης.
Τι να περιμένει κανείς από την Έφη Αχτσιόγλου, με το lifestyle και τα προκάτ λογύδρια, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που η σοβαροφάνειά του δεν αρκεί ώστε να ξεχάσουμε ότι αναδύθηκε στο γνωστό τραπεζάκι των Αγανακτισμένων του Συντάγματος πλάι στον Βαρουφάκη, τον Κατρούγκαλο και τον καταδικασμένο για παράβαση καθήκοντος Νίκο Παππά.
Τώρα μοιρολογούν κατόπιν εορτής, επειδή στρεβλώθηκε, λένε, το νόημα της πολιτικής. Δικαιολογίες, το είχαν στρεβλώσει προ πολλού.
Όλοι τους συστατικά ενός φθαρμένου κόμματος, ενός κόμματος χωρίς ταυτότητα, που ήταν απόν από τα προβλήματα, που ξέρει να σχολιάζει και να συνθηματολογεί, να παράγει οργή, ομολογουμένως με επιτυχία, φήμες, ψεύτικες ειδήσεις, προσπάθεια απαξίωσης του κράτους.
Πάντως ο «τραγουδιστής» οφείλει να γνωρίζει ότι δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες, έχει ευθύνες. Το μόνο που ξέρει καλά είναι να χτίζει κοινό και να διεκδικεί δημοσιότητα.
Υ.Γ.: Ο Τσίπρας ήξερε τι έκανε, βρήκε τον πιο κοντινό στο «μοντέλο Μητσοτάκη».
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
