Καλλιτέχνης που έχει γράψει τη δική του ιστορία στην ελληνική μουσική σκηνή είναι ο Βαγγέλης Γερμανός, ο οποίος ξεκίνησε να παίζει κιθάρα από πολύ μικρός, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε στα έδρανα του Μαθηματικού Τμήματος, απ’ όπου και έλαβε το πτυχίο του. Μάλιστα, για κάποιο διάστημα εργάστηκε ως καθηγητής, όμως το πάθος του ήταν και παραμένει η μουσική.
Έτσι αφοσιώθηκε σε αυτήν, ξεκινώντας το 1972 πλάι στον Διονύση Σαββόπουλο, ενώ το 1981 κυκλοφόρησε ο πρώτος του δίσκος με τίτλο «Τα μπαράκια».
Τούτες τις μέρες ο Βαγγέλης Γερμανός βρίσκεται στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, αφού έχει αναλάβει χρέη καλλιτεχνικού διευθυντή στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικών Δρόμου Καλαμάτας, ενώ αύριο το κοινό θα έχει την ευκαιρία να τον ακούσει στο Μέγαρο Χορού Καλαμάτας, κατά την τελετή λήξης του φεστιβάλ.
-Από μαθηματικός… μουσικός. Μιλήστε μας για αυτή σας την απόφαση…
Όπως αποδείχθηκε, δε μου έφτανε να είμαι μαθηματικός, αλλά ήθελα να γίνω μουσικός. Ο μαθηματικός είναι η απόλυτη λογική, όμως ο κόσμος δεν είναι μόνο λογικός, αλλά και παράλογος.
Θέλοντας, λοιπόν, να ζωγραφίσω αυτή την πραγματικότητα και λογαριάζοντας το συναισθηματικό κόσμο, στράφηκα στη μουσική.
Πριν κάνω, πάντως, τη μεγάλη στροφή δούλεψα και ως καθηγητής. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα παιδιά είναι καλή παρέα, αφού σου θυμίζουν ότι ήσουν κι εσύ κάποτε παιδί. Είναι η ευχάριστη πλευρά της ζωής, μιας και δεν έχουν προλάβει να φάνε «σφαλιάρες», είτε οικονομικού είτε ψυχολογικού τύπου, όπως οι μεγάλοι τρώνε στη συνέχεια.
Έτσι, θυμάσαι τον αυθορμητισμό, που θεωρώ ότι είναι μια βασική ανθρώπινη κατάσταση για να δημιουργήσει κάποιος το οτιδήποτε. Αυτός που δεν είναι αυθόρμητος και απλώς υπολογίζει, στο τέλος δε θα κάνει τίποτα. Πρέπει να ρισκάρει.
Το μοναδικό, λοιπόν, που μπορεί να μου έλειψε από την καριέρα μου ως καθηγητή ήταν η συνάφεια με τα παιδιά.
-Με τη μουσική τι θέλετε «να περάσετε»;
Τα τραγούδια μου φτιάχνονται για να ακουστούν, να παρηγορήσουν τους ανθρώπους, να τους ψυχαγωγήσουν, να δουν μια εικόνα της πραγματικότητας λίγο πιο βατή από αυτή που βιώνουν και κάπως να συμπληρώσουν το συναισθηματικό κενό που υπάρχει.
Θεωρώ, δε, ότι όσο προχωρά η τεχνολογία, όλο και μεγαλώνει αυτό το συναισθηματικό κενό. Εμείς, λοιπόν, ερχόμαστε να δώσουμε στον κάθε άνθρωπο ξεκάθαρα την εικόνα του ψυχισμού του.
Όλοι μιλάμε για ψυχή, αλλά τι είναι αυτό; Οι επιστήμονες ψάχνουν να τη βρουν ανεπιτυχώς. Άρα, δεν υπάρχει; Φυσικά και υπάρχει, αλλά είναι άυλη, όπως ένα τραγούδι, όπως ένα βιβλίο, που δεν είναι μόνο οι γραμμένες λέξεις στο χαρτί.
Αυτό θέλουμε να κάνουμε, λοιπόν, να δώσουμε ελπίδα στον νέο που έρχεται ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα όσο βλέπει, αλλά υπάρχει ελπίδα.
-Το τραγούδι στην Ελλάδα σε τι φάση είναι;
Είναι σε άνθηση. Πάντα γράφονται τραγούδια, ασχέτως του αν βγαίνουν και κάποια φθηνά. Δεν έχει και τόση σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι υπάρχει παραγωγή τραγουδιών.
Σχετικά με τις ποιότητες, αυτές είναι πολλές. Παράγεται ένα μεγάλο ποσοστό για κατανάλωση, όπως τα νέα ψυγεία που παράγονται για να χαλάσουν, αλλά υπάρχουν και άλλες μουσικές και τραγούδια που είναι διαχρονικά και θα καταφέρουν να υπερβούν τα χρονικά όρια που βάζουμε οι άνθρωποι.
Θεωρώ ότι και τα δύο είναι χρήσιμα. Ένας άνθρωπος μεγαλώνοντας λεπταίνει τα κριτήριά του, καταλαβαίνει τι χρειάζεται και τι είναι για πέταμα. Διαλέγουμε ποιες από τις πληροφορίες αξίζει να κρατήσουμε. Ο καθένας μας πρέπει να κάνει επιλογή, εκλεπτύνοντας και αναβαθμίζοντας τα κριτήριά του.
-Μουσικοί του δρόμου… Πείτε μας την άποψή σας…
Εκτιμώ απόλυτα τους μουσικούς του δρόμου, γιατί κάνουν κάτι που θέλει μεγάλο θάρρος, με τις συνθήκες να είναι πάντοτε αντίξοες, είτε πολλή ζέστη, είτε πολύ κρύο, αλλά και ορθοστασία.
Εγώ, αν παίξω μισή ώρα κιθάρα το χειμώνα έξω, σταματάω, αφού παγώνουν τα δάχτυλά μου. Όμως, ο μουσικός του δρόμου έχει μάθει, έχει σκληραγωγηθεί να παίζει υπό αντίξοες συνθήκες.
Θέλει δύναμη ψυχής να βγαίνεις και να καταθέτεις την ψυχή σου στο δρόμο, να περνά ο άλλος αδιάφορος και να μη σου ρίχνει ματιά. Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη για να συνεχίσεις να το κάνεις. Εγώ τους συγκεκριμένους μουσικούς τούς θαυμάζω και, μάλιστα, πολύ περισσότερο από τους μουσικούς των κλειστών χώρων.
-Εξ ου και στο Φεστιβάλ της Καλαμάτας;
Ακριβώς για αυτό. Τη θεωρώ μια πάρα πολύ καλή ιδέα αυτή του κ. Κουτρουμπή. Ο μουσικός του δρόμου επιπλέον εξωραΐζει το τοπίο, περπατάς ανάμεσα στα τσιμέντα και ξαφνικά βλέπεις έναν άνθρωπο με ένα όργανο να παράγει μουσική. Αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο, δεν πληρώνεται.
Θα πρέπει η Πολιτεία να τους έχει κάπως, θεωρώ ότι κάνουν λειτούργημα, ανεβάζουν το επίπεδο της πραγματικότητας σε άλλα ύψη, καλλιτεχνικά, κι αυτό το θεωρώ κάτι πολύ σημαντικό.
-Τα σχέδιά σας από εδώ και πέρα;
Το καλοκαίρι για μένα δεν έχει τελειώσει, αφού έχω κάποιες ακόμα συναυλίες να δώσω, ενώ έχω ξεκινήσει μια συνεργασία με τον Διονύση Τσακνή για να παίξουμε μαζί το χειμώνα.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
