Ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας με τη σπάνια τριήμερη εξόρμηση που διοργάνωσε το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου, μας έδωσε την ευκαιρία να συναντήσουμε τη δύναμη της Ιθάκης, του διαχρονικού συμβόλου της επιστροφής στην πατρίδα, το τέλος του ταξιδιού, την αναζήτηση και την πίστη στο στόχο. Ένα νησί – προορισμός, πραγματικά τόσο συνταρακτικό με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, όσο και το πιο περιπετειώδες ταξίδι.
Πρώτα απ’ όλα η Ιθάκη αποτελεί ένα μνημείο γεωποικιλότητας και φυσικού κάλλους, γι’ αυτό άλλωστε έχει ενταχθεί και στο Παγκόσμιο Δίκτυο Γεωπάρκων της UNESCO. Εντυπωσιάζουν οι κατακόρυφες βουνοκορφές από όπου ατενίσαμε τους δαντελωτούς κόλπους και τα μοναδικά φιορδ. Περπατήσαμε στα πανάρχαια μονοπάτια που διαπερνούν ολόκληρο το νησί, τόσο στο νότιο τμήμα αγναντεύοντας την Κεφαλονιά, όσο και στο βόρειο, κατηφορίζοντας τις κατάφυτες πλαγιές, έως ότου να καταλήξουμε στις λευκές βοτσαλωτές παραλίες με τα κρυστάλλινα νερά και τους ασβεστολιθικές μοναδικές πτυχώσεις. Ανακαλύψαμε μέσα στις διαδρομές μας μοναδικά σπήλαια, μονολιθικούς σχηματισμούς (μενίρ), αλλά και πολιτιστικά ιστορικά κτίσματα.
Στο Βαθύ, όπου διαμείναμε, τα νεοκλασικά πολύχρωμα διώροφα κτίσματα κατά μήκος του κόλπου χαρίζουν ηρεμία, γαλήνη και αρμονία, ενώ τα ορεινά χωριά ομορφαίνουν τον τόπο με τα αναλλοίωτα από το χρόνο και τον τουρισμό χαρακτηριστικά τους.
Την έμπνευση, αλλά και την εξαιρετική οργάνωση όλης της εξόρμησης, είχε αναλάβει η Κατερίνα Ασημάκου, η οποία με την ευγένεια σε συνδυασμό με το δυναμισμό της, το γλυκό τρόπο επικοινωνίας, αλλά και την άρτια προετοιμασία, είχε φροντίσει ώστε οι δράσεις να εναλλάσσονται με ευχάριστο ρυθμό, και τελικά να φτιαχτεί ένα πλούσιο, αλλά και ευέλικτο πρόγραμμα, που ικανοποίησε όλες τις προσδοκίες της ομάδας. Σημαντικοί «ξεναγοί» που μας φιλοξένησαν με ένα πλατύ χαμόγελο και ανοιχτή καρδιά ήταν ο Τηλέμαχος και ο Βασίλης από το Φυσιολατρικό Πεζοπορικό Σύλλογο Ιθάκης «ΤΡΑΓοδοί» και ο Γιώργος στο χωριό Σταυρό.
Ταυτόχρονα και τα είκοσι μέλη της παρέας μας προσέφεραν ο καθένας τις διαφορετικές ποιότητες των προσωπικοτήτων τους και έτσι φτιάχτηκε μια ομάδα που μπορούσε να ανταποκριθεί και να απολαύσει από μια φιλοσοφική συζήτηση έως και ένα παραδοσιακό καθημερινό γεύμα.
Η οχτάχρονη Μελία Σαρρή-Λούρα, στην πρώτη της μεγάλη πεζοπορία, γράφει στο ημερολόγιό της: «Ήταν πολύ καινούρια όλα. Δεν είχα ξανανιώσει πώς είναι να περπατάς τόση ώρα σε όλα αυτά τα τοπία. Με πονούσαν οι πατούσες μου, αλλά ήθελα να περπατήσω κι άλλο για να δω και τα υπόλοιπα μέρη. Δεν ήξερα ότι τα νησιά έχουν βουνά και δέντρα που ακουμπάνε στη θάλασσα. Πιο πολύ εντύπωση μου έκανε η σπηλιά “Ρίζες” που δεν είχε ταβάνι και οι πολλές πέτρες που τις φοβόμουν κιόλας μήπως πέσουν. Μου άρεσε στο βανάκι που καθόμασταν πολλοί μαζί, ξεκουραζόμασταν και όλοι είχαν χιούμορ».
Τελικά και για τους μικρούς και για τους μεγάλους της παρέας αυτό που ένωσε τους “δρόμους” όλων μας ήταν ο “πηγαιμός στην Ιθάκη”, η αναζήτηση νέων διαδρομών και ο εμπλουτισμός της προσωπική μας πορείας.
Σε όλη την ομάδα αφιερώνεται το ποίημα “Ο Δρόμος” της Ρίτας Τσιντίλη – Βλησμά, η οποία γεννήθηκε στο χωριό Σταυρός της Ιθάκης και μέσα στα ποιήματά της, στην πεζογραφία, στα λαογραφικά και ιστορικά της κείμενα, θα ξαναβρούμε την αίσθηση και τις εικόνες αυτού του τόπου, εάν θέλουμε να επιστρέψουμε…
Ο ΔΡΟΜΟΣ
«Ο δρόμος δεν θα ’ρτει να σ’ εύρει,
ο δρόμος
αλάργα προσμένει το δικό σου πλησίασμα,
καρτερεί τη δική σου αναμέτρηση
μ’ όσ’ ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εκείνον υπάρχουν!
Εδώ κάτω που βρίσκεσαι
δεν μπορείς ν’ αγναντέψεις που είναι, ποιος είναι ο δρόμος…
Ψηλά ν’ ανέβεις
αψηφώντας τον κόπο, τα τόσα γδαρσίματα
και το χέρι στο μέτωπο ’σκιάδι να βάλεις…
Μην τρομάζεις σα ιδείς τα φαράγγια,
Μη γυρίσεις τις πλάτες και φύγεις τρεχάλα…
Καρτερεί, πάντα, ο δρόμος
Ολοφώτεινος, λείος, απέραντος
Κι οδηγεί ολόισια στον ήλιο!
Καρτερεί, περιμένει τον άξιο διαβάτη του,
καρτερεί, περιμένει τον άξιο ο δρόμος».
Της Ελένης Λούρα
