Η στήλη του «Θάρρους» για τους Καλαματιανούς του εξωτερικού συνεχίζει το ταξίδι της για να συναντήσει ανθρώπους από την Καλαμάτα και την ευρύτερη περιοχή.
Έχοντας διαγράψει μια εξαιρετική διαδρομή περίπου τριάντα χρόνων στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως επιθεωρητής πυρηνικών αντιδραστήρων στο Λουξεμβούργο, και συνταξιούχος πλέον, ο κ. Πέτρος Ταβουλαρίδης συστήνεται σήμερα στο «Θάρρος», μιλώντας για τη μετεγκατάσταση του ίδιου και της οικογένειάς του στο εξωτερικό πριν από τριάντα οκτώ χρόνια.
Κατέχοντας το πτυχίο του μηχανολόγου μηχανικού από το ΕΚΠΑ, συνέχισε τις σπουδές του στον τομέα της Πυρηνικής Τεχνολογίας, κάτι το οποίο σηματοδότησε την εύρεση μόνιμης εργασίας εκτός Ελλάδας, καθώς εγχώρια οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες για την ανάπτυξη του συγκεκριμένου επαγγελματικού κλάδου.
Σχεδόν σαράντα χρόνια από τη φυγή του στο εξωτερικό για λόγους εργασίας, ο κ. Ταβουλαρίδης εξακολουθεί να επισκέπτεται αρκετά συχνά την Καλαμάτα μαζί με την οικογένειά του, καθώς η Ελλάδα δε θα πάψει ποτέ να αποτελεί σημείο αναφοράς του.
-Πόσο εύκολη ήταν η απόφασή σας να φύγετε και πώς προέκυψε;
Στην Ελλάδα ήμουν μηχανικός της ΔΕΗ στο Τμήμα Πυρηνικής Ενέργειας. Η τότε κυβέρνηση σταμάτησε το πυρηνικό πρόγραμμα ηλεκτροπαραγωγής κι έτσι αποφάσισα να ψάξω για εργασία αλλού. Έχοντας μεταπτυχιακά στα πυρηνικά, και λόγω του ότι με ενδιέφερε το κομμάτι της πυρηνικής μηχανικής, έδωσα εξετάσεις τότε στην Κομισιόν, που ζητούσε επιθεωρητές στους πυρηνικούς αντιδραστήρες, κι έτσι προέκυψε η μετακίνησή μας στο Λουξεμβούργο.
-Δυσκολευτήκατε κατά τη μετεγκατάστασή σας στη χώρα που βρίσκεστε;
Πριν από περίπου σαράντα χρόνια, όταν φύγαμε, δε συναντήσαμε ιδιαίτερη δυσκολία, αφού ήρθαμε εδώ με σκοπό να εργαστούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι προς αναζήτηση εργασίας. Οι συνθήκες ήταν πολύ καλές και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αποφασίσαμε να φύγουμε εκτός Ελλάδας.
-Από ποια άποψη θα λέγατε ότι στον τομέα σας είναι πιο ωφέλιμη η σταδιοδρομία κάποιου στο εξωτερικό από ό,τι στην Ελλάδα;
Είναι πιο ωφέλιμη από την άποψη ότι εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε αντιστοιχία του αντικειμένου με το οποίο ήθελα να ασχοληθώ στην Ελλάδα. Είναι δύσκολο να βρει κάποιος εργασία στην Ελλάδα με την εξειδίκευση που είχα. Κι αυτό, γιατί αντίστοιχες θέσεις, πλέον, υπάρχουν μόνο στον ακαδημαϊκό χώρο.
-Υπάρχει μεγάλος πληθυσμός Ελλήνων στην περιοχή που ζείτε;
Έχω την εντύπωση ότι σήμερα ζουν στο Λουξεμβούργο περίπου επτά χιλιάδες Έλληνες.
-Τι θα θέλατε να μεταφέρετε από την κουλτούρα της ζωής σας εκεί στην Ελλάδα;
Την τάξη στην καθημερινότητα που υπάρχει εδώ, την απλοποιημένη σχέση με τις κρατικές υπηρεσίες. Την αναγνώριση του πλούτου της πολυ-πολιτισμικότητας στην κοινωνία, αλλά και το να περιμένεις να τελειώσει κάποιος όταν μιλάει, να τον ακούς, έστω και αν διαφωνείς.
-Τρία πράγματα που θεωρείτε ότι πρέπει κάποιος να δει, εάν επισκεφθεί την πόλη που βρίσκεστε…
Από τα πιο όμορφα σημεία που αξίζει να επισκεφθεί κανείς φθάνοντας στο Λουξεμβούργο είναι το κέντρο της πόλης, η παραποτάμια διαδρομή κατά μήκος του ποταμού Moselle, που αποτελεί το φυσικό σύνορο της χώρας με τη Γερμανία, αλλά και το αμερικανικό νεκροταφείο από τον πόλεμο.
-Τι είναι αυτό που αναπολείτε περισσότερο από την Καλαμάτα;
Η Καλαμάτα είναι ένας καταπληκτικός τόπος για συνταξιούχους (νομίζω ότι οι ευκαιρίες απασχόλησης για νέους είναι περιορισμένες). Δεν αναπολώ κάτι συγκεκριμένο που έχει σχέση με την τότε πόλη της Καλαμάτας. Σήμερα η Καλαμάτα είναι πιο όμορφη. Ίσως αναπολώ τα ανέμελα παιδικά χρόνια που έζησα στην Καλαμάτα.
-Υπάρχει ως σκέψη το ενδεχόμενο μόνιμης επιστροφής;
Όχι, δε νομίζω. Όμως, περνάω αρκετούς μήνες στην Ελλάδα κάθε χρόνο, και βέβαια ενάμιση μήνα στην Καλαμάτα.
Της Χριστίνας Μανδρώνη
