Πρωτοείδα τη Βαλίνα Τσιχριτζή πριν από λίγες βδομάδες, ήταν νονά σε μια βάφτιση και θαύμασα τον αέρα και την άνεση να εμφανίζεται με το κεφάλι της κοντοκουρεμένο, σχεδόν γυμνό, ακτινοβολώντας με χαμόγελο και σίγουρη ματιά.
Γνωστή και πολύ αγαπητή αισθητικός της Καλαμάτας, πλέον τη μάθαμε όλοι ως παράδειγμα δύναμης και γενναιότητας, ως το πρόσωπο του φετινού Οκτωβρίου, του μήνα που είναι διεθνώς αφιερωμένος στην πρόληψη και την ενημέρωση για τον καρκίνο του μαστού, μέσα από το φωτογραφικό πρότζεκτ του διακεκριμένου φωτογράφου Κώστα Κορομηλά.
Την Τετάρτη που μας πέρασε είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κι εγώ τη Βαλίνα από κοντά, καθώς αποδέχθηκε την πρότασή μου για αυτή τη συνέντευξη. Είδα έναν ορμητικό και αυθόρμητο άνθρωπο, που χαίρεται τη ζωή και μοιράζεται ανενδοίαστα την προσωπική της περιπέτεια, για να μας εμπνεύσει και να μας υπενθυμίσει «το προλαμβάνειν είναι καλύτερο του θεραπεύειν» και τη φροντίδα του εαυτού μας (κι αυτό αφορά όχι μόνο στις γυναίκες, αλλά και τους άνδρες).
Όλα ξεκίνησαν για τη Βαλίνα πριν από περίπου τρία χρόνια, με την απόφασή της να κάνει το γονιδιακό έλεγχο για BRCA1 και BRCA2, πρακτική που είχε γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό με την είδηση ότι η Αμερικανίδα ηθοποιός Αντζελίνα Τζολί υποβλήθηκε προληπτικά σε αφαίρεση στήθους. Μια εξέταση που πριν από κάποια χρόνια κόστιζε κάπου 1,5-2 χιλιάδες και στη συνέχεια μερικές εκατοντάδες ευρώ, αλλά πλέον έχει μπει στη συνταγογράφηση του ΕΟΠΥΥ για συγκεκριμένες ομάδες υψηλού κινδύνου, ρίχνοντας το κόστος κάτω από τα 100 ευρώ.
Το δρόμο για την ίδια, αλλά και την αδελφή της Βιβή, είχε ανοίξει όμως μια εξαδέλφη τους που ζει στην Αυστραλία. Το καμπανάκι των αποτελεσμάτων έδειξε 80% πιθανότητα νόσησης από γυναικολογικό καρκίνο στην ηλικία των 45-65 ετών για τις αδελφές Τσιχριτζή, οι οποίες ήταν μικρά παιδιά όταν έχασαν τη μητέρα τους, τη δεκαετία του ’80, πριν συμπληρώσει 40 χρόνια ζωής… Ουσιαστικά η απόφαση ήταν και για τις δύο μονόδρομος: διπλή μαστεκτομή και πλαστική αποκατάσταση στήθους, αλλά και αφαίρεση για τις σάλπιγγες και τις ωοθήκες, καθώς υπάρχει άμεση διασύνδεση και η πρόβλεψη αφορά και στα γεννητικά όργανα -κατά κάποιον τρόπο πολλαπλασιάζεται ο κίνδυνος, καθώς με τη μαστεκτομή εκλείπει ο ένας από τους δύο «στόχους» των καρκινικών κυττάρων.
Στις αποφάσεις της Βαλίνας έπαιξαν ρόλο η εμπιστοσύνη στην ογκολόγο της κα Στεφάνου και στην Καλαματιανή πλαστική χειρουργό και παιδική της φίλη, Τζένη Κυριοπούλου, η οποία ανέλαβε και όλη την καθοδήγηση, αλλά και τις βασικές εγχειρίσεις.
Για τη Βαλίνα η κατάσταση έγινε πιο περίπλοκη, καθώς πέτυχε το… τζόκερ των περίπου 5% πιθανοτήτων και εμφάνισε έναν όγκο στο χειρουργημένο στήθος όπου είχε «διασωθεί» περίπου 7% μαστικός αδένας, αλλά και η θηλή, περίπου 2,5 χρόνια από τη μαστεκτομή και κάπου 5 μήνες από τη σαλπιγγεκτομή-αφαίρεση ωοθηκών. Έτσι τον περασμένο Ιούνιο έγινε και η αφαίρεση του καρκινικού όγκου, ενώ η ίδια επέλεξε να μπει και στη διαδικασία των χημειοθεραπειών και των ακτινοβολιών που θα ακολουθήσουν, ώστε να εξαλείψει ολοκληρωτικά τον κίνδυνο από τη συγκεκριμένη καρκινική εισβολή.
Η γυναίκα με εμπειρία καρκίνου που είχα απέναντί μου περιέγραφε όλες τις λεπτομέρειες «λες και δεν τρέχει τίποτα», την ίδια στιγμή που και μόνο το να το γράψεις ή να διαβάσεις για όλα αυτά φαντάζει αρκετά δύσκολο…
Μεταξύ αστείου και σοβαρού, λέει ότι η μαστεκτομή ήταν μια καλή ευκαιρία για να κάνει μια πλαστική και να δημιουργήσει το στήθος που ονειρεύεται κάθε γυναίκα!
Η γυναικολογική επέμβαση ήταν σαφώς πιο δύσκολη για εκείνη, όμως συνειδητοποίησε την αναγκαιότητα για να προχωρήσει και σε αυτή την επέμβαση. Ο λόγος σε εκείνη που καταφέρνει να μετατρέψει μια «κακή ζαριά» του dna σε παράδειγμα ζωής…
-Πώς καταφέρνεις να αντιμετωπίζεις με τόση ψυχραιμία ένα τόσο σοβαρό ζήτημα;
Γενικά το θέμα του καρκίνου το έχω πολύ «εξιδανικεύσει» στο κεφάλι μου, συνειδητοποιώντας ότι μπορεί και να νοσήσω κάποια στιγμή στη ζωή μου: οκ, είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα, η μαμά μου πέθανε πάρα πολύ νέα, είμαστε δύο κορίτσια και διαγνωστήκαμε με τη μετάλλαξη… Έλεγα πάντα πως θα το αντιμετωπίσω, ό,τι και όποτε κι αν έρθει, κι αυτός είναι ο λόγος που έχω αυτή τη στάση. Το αντιμετώπισα πολύ ωμά για τον υπόλοιπο κόσμο, λέω έχω καρκίνο, αλλά δε θα πεθάνω από αυτό. Έχουμε κάνει και κάνουμε ό,τι χρειάζεται.
-Από πού πηγάζει όλη αυτή η ψυχική δύναμη;
Όταν έχασα τη μητέρα μου, χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου, γιατί ήταν ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, μου στοίχισε πάρα πολύ. Στην αρχή δε μιλούσα ποτέ για το θάνατο της μητέρας μου, αλλά… ξεκλείδωσε ο εγκέφαλός μου όταν άκουσα μια γυναίκα να με χαρακτηρίζει «κακόμοιρο» και αντέδρασα έντονα, καθώς παρότι ήμουν μόλις 9 χρόνων, ήξερα ότι δεν είναι κακομοιριά το να έχεις χάσει τον άνθρωπό σου. Και μεγαλώνοντας, όμως, δε μιλούσα πολύ, μέχρι που στα 18 μου, η πρώτη μου σχέση, μου είπε: «Δε σε καταλαβαίνω γιατί δε μιλάς. Πρέπει να μιλήσεις, να λες αυτό που νιώθεις για τη μαμά σου, να θυμάσαι αυτά που θυμάσαι και να μη στενοχωριέσαι». Αυτά τα λόγια με άγγιξαν κι από τότε συμφιλιώθηκα και με το θάνατο και με το θέμα, ότι αν θα έρθει ή πώς θα έρθει κι αν έρθει, καλώς να έρθει, εγώ θα βρω τότε τι θα κάνω.
Νομίζω ότι η δύναμη που έχουμε κι εγώ και η αδελφή μου προέρχεται από τον πατέρα μου πιο πολύ. Αυτός μας μεγάλωσε, αυτός μας έδειξε ότι πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας, να κάνουμε πολλά πράγματα και κάναμε πολλά πράγματι για την ηλικία μας, ξέραμε να μαγειρεύουμε, να πλένουμε, να βοηθάμε στο σπίτι μας, οπότε και οι δυο μας θεωρούμε φυσιολογικό να αντιμετωπίζουμε έτσι τα πράγματα. Εγώ θα κάνω τα πάντα για να μην μπω σε μια διαδικασία ηττοπάθειας, γιατί δεν έχεις αυτή την επιλογή, ειδικά όταν έχεις παιδιά.
Γενικά, θα έλεγα ότι μου έδωσε δύναμη ο περίγυρός μου. Η αγάπη του κόσμου, των φίλων και των πελατών μου, η θετική ενέργεια που μου στέλνουν συνέχεια και μέσα από τα μηνύματα που μου γράφουν μετά τη φωτογράφιση (σ.σ. αυτό ήταν το μοναδικό σημείο που έκανε τη Βαλίνα ευσυγκίνητη).
-Που υπήρχε ο φόβος σε όλο αυτό;
Ο φόβος υπήρχε μόνο για το πώς θα το έπαιρναν τα παιδιά μου. Αλλά νομίζω ότι αυτό το κομμάτι έχει να κάνει με το πώς το αντιμετωπίζεις ως άνθρωπος, κι αυτό μεταδίδεις και στους άλλους. Είχα μιλήσει και με μια φίλη μου ψυχολόγο, αλλά ούτως ή άλλως με τα παιδιά μου τα λέω όλα, έχω αυτή την ειλικρινή σχέση, και όταν έκανα τη διπλή μαστεκτομή, πάλι ήξεραν γιατί το κάνω. Δεν έκρυψα ποτέ τι νιώθω, και για να ξέρουν να αντιμετωπίζουν κάποια πράγματα, και για να το πάρουν ότι η μαμά τους δε θα φύγει από τη ζωή από αυτό το πράγμα, γιατί η επιστήμη έχει προχωρήσει, υπάρχουν μέσα, κι επειδή το προλάβαμε, το τελειώνουμε εκεί, και φαντάζομαι όλα καλά… Μαζί με την αδελφή μου, τα παιδιά μου είναι δίπλα μου παντού, σε όλα. Ακόμα και στο κομμάτι του να ξυρίσω το κεφάλι μου. Είχα ένα πολύ πλούσιο μαλλί, και δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα το ξύριζα. Όταν ξεκίνησε η διαδικασία των θεραπειών, έχανα αρκετό μαλλί στην αρχή. Εκεί ήταν η άσχημη εικόνα και σε μένα και στα παιδιά, γιατί το να φεύγουν οι τούφες στο πάτωμα είναι σοκαριστικό. Όμως, το πιο σοκαριστικό για μένα ήταν ότι κάποια στιγμή μεταξύ 2ης και 3ης θεραπείας σηκώθηκα από το κρεβάτι και είδα αναμαλλιασμένο το αραιωμένο μαλλί μου, κάπως όρθιο. Κι εκείνη τη στιγμή είναι που είδα τον εαυτό μου άρρωστο και αποφάσισα να ξυρίσω το κεφάλι μου.
Εκεί νομίζω την πατάνε οι περισσότερες γυναίκες, αυτή η φάση της δοκιμασίας με τις χημειοθεραπείες που χάνουν το μαλλί τους, χάνουν τον εαυτό τους, είναι κομβική και γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει να μπαίνουν στη διαδικασία να το ξυρίζουν οπωσδήποτε
Οι περούκες, βέβαια, στοιχίζουν πάρα πολλά λεφτά. Δυστυχώς, δεν είναι δωρεάν, δίνεται ένα 40%, αλλά για να βρεις μια πάρα πολύ καλή περούκα κάνει 2.000 ευρώ. Για μένα, όμως, δεν ήταν η επιλογή που ήθελα, επειδή «φουντώνουμε» κιόλας, φαντάζομαι ότι δε θα μπορούσα να το αντέξω στο κεφάλι μου. Ούτε το τουρμπάνι που πήρα φόρεσα ποτέ, μου αρέσει όπως είναι το κεφάλι μου. Νομίζω, αυτό το κομμάτι είναι το πώς νιώθει η γυναίκα, πώς νιώθεις όταν κάνεις τις θεραπείες και όλη η απώλεια που προκύπτει. Αυτό το κομμάτι με τα μαλλιά είναι η εικόνα, γιατί το υπόλοιπο δεν το βλέπεις, βλέπεις βέβαια το στήθος που λείπει, αλλά τα υπόλοιπα που συμβαίνουν δεν τα βλέπεις.
-Οι χημειοθεραπείες, νομίζω, τρομάζουν τον κόσμο… Πώς ήταν αυτό το κομμάτι;
Τις χημειοθεραπείες κάθε άνθρωπος τις αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Υπάρχουν φάσεις και μέρες που δεν μπορείς να σηκωθείς καθόλου από το κρεβάτι, ούτε να πας μέχρι την τουαλέτα. Είμαι τυχερή που δεν έχω τις πολύ έντονες παρενέργειες με τους εμετούς και τις διάρροιες, αλλά κατάλαβα ότι είναι θέμα ψυχολογίας. Φίλες μου που το πέρασαν, μου έλεγαν ότι έκαναν εμετούς με το που έμπαιναν στο νοσοκομείο για τις θεραπείες, πριν ξεκινήσουν καν. Εγώ το έχω πάρει ότι πάω… εκδρομή στην Αθήνα, κάνω μια βόλτα που δε θα έκανα σε άλλη φάση. Με βοήθησαν, όμως, πολύ σε όλα τα στάδια και με πολύ άμεσο τρόπο το μηχάνημα βιοσυντονισμού που έχω στο ινστιτούτο και μια μικρή φορητή συσκευή βιοσυντονισμού που έχω μαζί μου, καθώς σε βοηθάνε σε πολλά επίπεδα, κάνοντας «επανεκκίνηση», με το να διώχνουν την αρνητική ενέργεια και να σε φορτίζουν με θετική ενέργεια.
-Πώς έγινε η φωτογράφιση με τον Κώστα Κορομηλά;
Με προσέγγισε ο Κώστας και μου είπε ότι «είσαι ένας άνθρωπος δυνατός και δραστήριος, θα βοηθήσεις πολύ κόσμο, να δουν ότι δεν πρέπει να φοβούνται, αλλά να σκεφτούν τον εαυτό τους διαφορετικά, ότι η δύναμη της ψυχής είναι εσωτερική, συνεχίζεις να κάνεις πράγματα, είσαι εδώ όρθια, συνεχίζεις τη δουλειά σου, δεν αφήνεις να σε πάρει από κάτω». Χαίρομαι πάρα πολύ που με έπεισε να το κάνουμε και βγήκε ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα. Πραγματικά νιώθω αυτή τη δύναμη, ότι δε με έχει επηρεάσει καθόλου το ότι έχω νοσήσει, το ότι περνάω αυτό που περνάω, τίποτα, και νομίζω ότι αυτό φαίνεται και στο βλέμμα και σε όλη τη φωτογράφιση. Βγήκε κάτι πάρα πολύ όμορφο κι ελπίζω να βοηθήσει τις γυναίκες να δουν λίγο διαφορετικά τον εαυτό τους.
Έχω λάβει πάρα πολλά μηνύματα από τον κόσμο, που μου γράφουν και μου λένε ότι είμαι πάρα πολύ δυνατή και ότι αντλούν δύναμη από μένα. Και μιλάμε για μια κοινωνία της Καλαμάτας αρκετά στενή. Εμένα δε με νοιάζει να το μάθει ο κόσμος ή να μην “τσαλακωθώ”, ίσα ίσα από την αρχή το έλεγα σε όλους και στους πελάτες μου.
-Ποιο είναι το μήνυμά σου προς τις γυναίκες που περνούν μια αντίστοιχη κατάσταση;
Θα έλεγα να μη φοβούνται, ότι η δύναμη είναι από μέσα τους. Πρώτα σεβόμαστε τον εαυτό μας και το σώμα μας, αγαπάμε αυτό που είμαστε και αυτό που έχουμε, και όλοι οι υπόλοιποι γύρω μας θα ακολουθήσουν αυτό που θα πορευτούμε εμείς. Η καλή ψυχολογία παίζει πολύ, πολύ σημαντικό ρόλο. Αν δεν μπορούν μόνες τους να το διαχειριστούν, πρέπει να ζητήσουν βοήθεια, να βοηθήσουν τον εαυτό τους, να καταλάβουν ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος που το περνάει αυτό, δεν είναι μόνες τους. Η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ, ώστε να μπορέσει να βοηθήσει όλες τις γυναίκες που θα το περάσουν αυτό, είτε σε αρχικό στάδιο είτε σε πιο προχωρημένο. Όλες μπορούν να βγουν νικήτριες! Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η πολύ καλή ψυχολογία και η πρόληψη. Πρέπει να ελέγχονται τακτικά, όπως προβλέπεται και στις περιπτώσεις του πυκνού μαστού, χρειάζεται εναλλάξ μια φορά μαστογραφία και μια μαγνητική. Κάθε χρόνο. Για να μπορέσεις να εξαλείψεις όλα τα ενδεχόμενα. Δυστυχώς ο καρκίνος του μαστού δεν πονά για να αντιληφθείς νωρίτερα ότι κάτι συμβαίνει, γι’ αυτό χρειάζεται να μάθουν όλες οι γυναίκες πώς να ψηλαφίζουν το στήθος τους, σε κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο πριν από την περίοδο.
Έχω μια φίλη που στα γενέθλιά της κλείνει τις εξετάσεις της και μαστογραφία και τεστ παπ, που επίσης είναι πολύ σημαντικό, είναι αλληλένδετα, αν συμβεί κάτι στο ένα, μπορεί να συμβεί και στο άλλο, κι αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του, ένα δώρο ζωής…
-Σε τι άλλαξε η ζωή σου;
Αναγκαστικά έπρεπε να αλλάξω τη ζωή μου… Έχω σταματήσει να αγχώνομαι, συνειδητοποιώντας και ότι η καθημερινότητα της δουλειάς μου με έβαζε χωρίς να το καταλαβαίνω σε ένα τριπάκι μόνιμου στρες. Ούτως ή άλλως, δεν μπορώ να κουράζομαι δουλεύοντας ακόμη και 14 ώρες την ημέρα όπως έκανα, γιατί μου αρέσει η δουλειά μου, αγαπώ πάρα πολύ αυτό που κάνω κι αν δεν έκανα αισθητική, θα έκανα Ιατρική και συγκεκριμένα Πλαστική Χειρουργική (έδωσα ξανά πανελλήνιες γι’ αυτό). Φέτος, για πρώτη φορά στα χρονικά, κάνω μπάνια ακόμα και τώρα το φθινόπωρο, έχω μαυρίσει, κάτι που είχα να κάνω από παιδί, γιατί δεν είχα το χρόνο, έτσι νόμιζα δηλαδή, για να πάω στη θάλασσα, έστω κι ένα πρωινό. Είναι πάρα πολύ ωραίο να δουλεύεις, αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή που πρέπει να κάνουμε. Τώρα έχω χρόνο να κάτσω με τα παιδιά μου κι αυτό που μου άρεσε, είναι να μη βιάζομαι το πρωί να πάω στη δουλειά και να πάω στη θάλασσα ή να μείνω περισσότερο σπίτι.
-Και η συνέχεια τι έχει;
Ελπίζω ότι έσπασα, όχι μόνο ένα φαύλο κύκλο, αλλά και ολόκληρη την… κανάτα τελείως, και να μην προχωρήσει στις επόμενες γενιές, γιατί ένα άγχος το είχα, αλλά το έχω αφαιρέσει από το κεφάλι μου τώρα τελευταία. Ο κρίκος έσπασε εδώ και θα μείνει εδώ, δε θέλω τα παιδιά μου να το περάσουν και εννοείται ότι θα μπουν στη διαδικασία να κάνουν το τεστ, όταν έρθουν στην κατάλληλη ηλικία. Μου αρέσει ο νέος τρόπος ζωής μου και σε αυτό με βοήθησε ότι έχω εξαιρετικούς συνεργάτες στη δουλειά. Η Αναστασία δεν είναι εργαζόμενη για μένα, είναι οικογένεια και τον ίδιο νιώθει κι αυτή, η οποία έκανε στην άκρη τα σχέδιά της για να με στηρίξει.
Ιατρικά απομένουν άλλες τρεις χημειοθεραπείες και του χρόνου θα κάνω 25 ακτινοβολίες. Ξεκινούν 8 Γενάρη και τελειώνουν 9 Φλεβάρη, την ημέρα των γενεθλίων μου, οπότε στις 10 Φλεβάρη θα κάνω ένα μεγάλο, ένα τεράστιο 3πλό πάρτι στην Καλαμάτα για τα γενέθλιά μου, για τα 25 χρόνια της δουλειάς μου και για το τέλος όλης αυτής περιπέτειας…
ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΟΡΟΜΗΛΑ
«Μια αληθινή, όμορφη εικόνα που περνάει μηνύματα»
Ο Κώστας Κορομηλάς μετέτρεψε τον αγώνα της Βαλίνας σε τέχνη, αλλά και «αποκάλυψε» δημόσια το γεγονός, με στόχο, εκτός από τα μηνύματα κατά του καρκίνου, την εξοικείωση και τον προβληματισμό, όπως και το να γίνει η συζήτηση ανοιχτή.
Δικαιωμένος με το αποτέλεσμα ανέφερε στο «Θ»: «Εγώ στηρίχθηκα περισσότερο στο συμβολισμό, αυτό με ενδιέφερε να αποδώσουμε καλύτερα, να δώσουμε ένα έναυσμα να μην ντρέπεται ο κόσμος, γιατί ο κόσμος ντρέπεται για αυτό που έχει και δεν το εκφράζει. Μου έχουν στείλει μηνύματα κι άλλες κοπέλες και νομίζω πως δεν το είχαν σκεφτεί ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο στην Καλαμάτα, να δείξουν αυτό που κουβαλάνε.
Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό στην εικόνα, εκτός από την ανάμνηση μπορεί να μας περάσει μηνύματα που να βοηθήσουν πολύ κόσμο που δεν μπορούμε να φανταστούμε, γιατί ο καθένας ταυτίζεται με την εικόνα, την κάνει δική του. Έτσι, λοιπόν, πάρα πολλοί μπορούν να πουν: κι εγώ είμαι έτσι, γιατί να μην το κάνω; Αν υπάρξει κι άλλο ενδιαφέρον, μπορεί να γίνει μια έκθεση. Να μεγαλώσει το πρότζεκτ, να μπορέσει ο κόσμος να απομυθοποιήσει τις αρρώστιες, να απομυθοποιήσει την καλή και κακή εικόνα. Γιατί δεν είναι μια κακή εικόνα, είναι μια εικόνα που απλά σου προσφέρει περισσότερα μηνύματα από αυτά που σου προσφέρουν όλες οι άλλες καθημερινά, μια αληθινά όμορφη εικόνα, όχι μια εικόνα φτιαγμένη απλά για να αναδειχθεί, όπως συμβαίνει μέσα από το Instagram και το Facebook, όπου ζούμε κάτι ψεύτικο. Είναι κάτι εντελώς αληθινό, η πραγματικότητα, την οποία έχουμε χάσει.
Δε σκέφτηκα ότι μπορούν να υπάρξουν αρνητικές αντιδράσεις, γιατί δε με ενδιαφέρουν. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία μιας εικόνας και τι μήνυμα θέλει να περάσει, γιατί να μας απασχολεί το τι θα πει; Εμείς αυτό που κάναμε δεν το κάναμε για τους άλλους, το κάναμε πρώτα για εμάς, πρώτα για να απομυθοποιήσουμε το γεγονός και μετά για να δημιουργήσουμε μια ωραία εικόνα. Το ζητούμενο ήταν να αποτυπώσουμε σωστά το συναίσθημα και το αποτέλεσμα μου άρεσε πάρα πολύ».
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
