Καλοδιάβατους δρόμους με δυνατά πατήματα ευχόμαστε στο «Θάρρος», που σήμερα γίνεται 125 χρόνων!!!
Η ομάδα του «Θ»
Αναδρομές
Η εφημερίδα
Στα πενήντα χρόνια του «Θάρρους»
«ΘΑΡΡΟΣ» 4 Ιανουαρίου 1948
Πενήντα χρόνια…
Αλλά χωρίς τον εθνικό χειμώνα που δέρνει το κορμί της πατρίδας. Με τον ήλιο και με τα χιόνια. Τα χιόνια, που σκεπάζουν τους κροτάφους της εφημερίδας αυτής.
Θα πάμε πίσω… Να ξαναβρούμε την παληά μεσαιωνική Πολιτεία – την Καλαμάτα, με την μυρωδιά του πετρελαίου, τους νυσταγμένους δρόμους της και την ανέγνοιαστη ζωή της. Έχομε, αλήθεια, τόσα να θυμηθούμε και να καμαρώσουμε. Το Κάστρο της, τον υγρό της εφιάλτη, το ατελείωτο κι ευλογημένο της πράσινο και, πάνω απ’ όλα, των ανθρώπων το ξύπνημα.
Πριν από λίγα χρόνια, ο Τρικούπης είχε στείλει στρατό κι επήρε των Μεσσηνίων τους γκράδες. Μα, εκείνοι δεν εχωρίσθηκαν την οσμή της μπαρούτης και ξαναπήραν τα όπλα, να σταυρώσουν τον τόπον τους.
Με τον καιρό, οι Μεσσήνιοι, νοσταλγούσαν τον στρατό του Τρικούπη. Αλλά δεν ήρθε. Και, αφού εσταύρωναν και εσταυρώνοντο, χωρίς τέλος και δίχως όφελος, έπαιρναν το μονοπάτι για την Καλαμάτα, όπου άκουαν τους ανθρώπους να μιλούν και να διαβάζουν το τυπωμένο χαρτί της επάνω πλατείας.
Εμάθαιναν… Ότι η ζωή τους δεν είχε σύνορο τον Νέδοντα. Ότι, κάπου – μακρυά, γινόταν πόλεμος. Και έλεγε το τυπωμένο χαρτί πως «αν και τιμώμεν και αγαπώμεν την φίλη Μ. Βρεττανίαν», χρωστούσαμε σαν άνθρωποι τον θαυμασμό μας στους Μπόερς, γιατί, λίγοι αυτοί και ανίσχυροι, ζητούσαν να ζήσουν ελεύθεροι…
Ώστε – σκέφθηκαν – οι γκράδες ήταν για να κερδίζουν την ελευθερίαν οι άνθρωποι και για να μπορούν να κάμουν την ζωή τους και την ζωή των άλλων καλλίτερη. Όχι – για το Θεό – να σκοτώνουν τον γείτονα επειδή έρριξε μαύρο στην κάλπη.
Γι’ αυτό και δεν ήρθε ο στρατός του Τρικούπη ξανά. Η παράδοση του τυπωμένου χαρτιού έπεισε τους ανθρώπους να πετάξουν τα όπλα.
Ήρθε, τότε, η γαλήνη στις καρδιές και το φως στα μέτωπα. Τώρα οι άνθρωποι ζητούσαν να χτίσουν στη θέση της παληάς Πολιτείας, που έσβηνε, μια καινούργια, χωρίς τον εφιάλτη του ποταμού, μακρυά από τους πατέρες των. Ήθελαν, νέοι αυτοί, να ζήσουν ανάμεσα σε νέα και ξάστερα χώματα και νερά.
Τους νέους εκείνους, που κέρδισαν ειρηνικά την ζωή τους και γι’ αυτό και μ’ αυτό έκαμαν και την ζωή των άλλων καλλίτερη, θυμάται η εφημερίδα αυτή – το τυπωμένο χαρτί του καιρού εκείνου –, που είχε το μεγάλο προνόμιο να καμαρώση, καθώς ξυπνούσαν μαζί της, γεμάτοι φως και ελπίδες από την τέφρα και το σκοτάδι του αιώνα που πέρασε.
Πενήντα χρόνια…
ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ…
Το «Θάρρος» συμπληρώνει σήμερα πενήντα χρόνια δημοσιογραφικής ζωής. Χρόνια μεστά εθνικών αγώνων, πατριωτικών αναστάσεων, λαμπρών εξορμήσεων προς ολοκλήρωσιν των εθνικών μας πόθων – χρόνια που άρπαξαν την Ελλάδα από την καταισχύνην του ’97, την ενανούρισαν με το γλυκό όνειρο της Μεγάλης Ελλάδος, την ανέβασαν στα πτερά της Νίκης των ενδόξων πολέμων του ’12- ’13 και άνοιξαν την ζεστήν αγκαλιά της για να σφίξη τους αλυτρώτους αδελφούς μας από τα σύνορα του Έβρου ως κάτω τ’ αστραφτερά διαμάντια του Αιγαίου – τα Δώδεκα Νησιά.
Πενήντα ολάκερα χρόνια ο λύχνος του «Θάρρους» έμεινεν άσβεστος στη γωνία αυτή της Αναγεννωμένης Πατρίδος, για να φωτίζη τον δρόμον των παιδιών της, που με το αίμα τους έπλαθαν το προζύμι της Μεγάλης Ελλάδος.
Πενήντα χρόνια το δημοσιογραφικόν βήμα του εστάθη έπαλξις εθνική, πυρσός ωραίων αγώνων για το πνευματικόν και κοινωνικόν ανέβασμα της Καλαμάτας και της Μεσσηνίας γενικώτερα, φύλακας άγγελος των αδικουμένων, διαπρύσιος κήρυκας των μεσσηνιακών δικαίων, φραγγελιστής παντός κακού…
Πενήντα χρόνια τώρα αιμοδοτεί με τους γλαφυροτέρους Καλάμιους την ελληνική δημοσιογραφία – Βεντήρηδες, Πότης Τσιμπιδάρος, Γεώργιος Φτέρης, Γεράσιμος Λύχνος, Κώστας Αθάνατος, Στράτης Κτεναβέας, Πότης Ιππόλυτος, Ηλίας Κατσαντώνης, Παναγιώτης Οικονόμου – για να συνεχίσουν το έργον του σε πλατείς ορίζοντας, έτσι που να μπορούν με τις αστραπές της πέννας τους να φωτίζουν όλο τον ελληνικόν ουρανόν.
Πενήντα ολάκερα χρόνια!
***
Το «Θάρρος» έζησε και θα ζήση για να συνεχίση την εθνικήν αποστολήν του – την ιεράν παρακαταθήκην που αφήκε στην εφημερίδα αυτήν ο αείμνηστος ιδρυτής του Ιωάννης Χ. Αποστολάκης. Θα την συνεχίση με την ιδίαν θέρμην, με την αυτήν φανατικήν προσήλωσιν στις εθνικές μας παραδόσεις, με τον ίδιον ζήλον που εκράτησαν τα νήματα της αγνής και πατριωτικής σκέψεως του ιδρυτού της οι Βεντήρηδες, οι Τσιμπιδάροι, οι Αθάνατοι, οι Λύχνοι και οι άλλοι συνεχισταί των αγώνων του, κορυφαίοι τώρα και πρωταγωνισταί της δημοσιογραφικής σκηνής.
Μέσα στον σάλαγον που δημιουργούν αι μενόμεναι γύρω μας δυνάμεις του κακού, μέσα στην θύελλα και τους κινδύνους που περιζώνουν από παντού την αιμόφυρτη πατρίδα μας και μέσα από τα ερείπια της καταστροφής που καθημερινά σωρεύονται στον τόπον μας, βροντερή, καφτερή, άδολη θα ακούγεται πάντοτε η φωνή του «Θάρρους» για να δακτυλοδεικτή στους Έλληνες τον δρόμον που οδηγεί στην προκοπή και το καλό – τον δρόμον των πατέρων μας και των ωραίων εθνικών μας παραδόσεων.
Και με αυτές τις σκέψεις οι γράφοντες σήμερα το «Θάρρος» γιορτάζουν τα πενήντα χρόνια της εφημερίδος αυτής, που με το λαμπρόν παρελθόν της εμπνέει όλους τους στοχασμούς τους.
ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ «ΘΑΡΡΟΥΣ»
«ΘΑΡΡΟΣ» 8 Ιανουαρίου 1948
Κύριε Διευθυντά,
Για τα πενήντα χρόνια του «Θάρρους» σας, χρόνια γεμάτα αξιόλογη συμβολή στα ιδιαίτερα ζητήματα της αγαπητής μας Μεσσηνίας, αλλά και στα γενικώτερα της φιλτάτης πατρίδος, δεχθήτε παρακαλώ τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια.
Τώρα που ξεκινάτε για την δεύτερη πεντηκονταετηρίδα σας, με την ίδια πάντοτε προσήλωση στη δημοσιογραφική παράδοση που έχετε δημιουργήσει και με τον ίδιο εθνικό παλμό που αποπνέουν αι στήλες σας, σας συνοδεύουν οι ευχές όλων των καλών Ελλήνων.
Μέσα σ’ αυτές τις ευχές θα βρήτε και τις δικές μου.
Κ. ΚΥΡΙΜΗΣ
Νομάρχης Μεσσηνίας
***
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΔΙΑΔΟΣΙΝ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
Κύριε Διευθυντά,
Σας παρακαλούμεν να δεχθήτε τας καλυτέρας ευχάς μας επί τη συμπληρώσει της πεντηκονταετηρίδος του αγαπητού «Θάρρους».
Μέσα εις τας πέντε δεκαετηρίδας της δημοσιογραφικής ζωής της εφημερίδος σας, τας οποίας λαμπρύνουν οι πλέον αγνοί πνευματικοί αγώνες, δια την άνοδον της πολιτικής στάθμης της προσφιλούς μας Καλαμάτας, αλλά και της Μεσσηνίας γενικώτερον, αγώνες εις τους οποίους δίδομεν και ημείς είτε ως πρωτοπόροι είτε και ως απλοί στρατιώται την μικράν εισφοράν μας – ο Σύλλογος προς Διάδοσιν των Γραμμάτων, έχει λάβει πλουσίαν την ηθικήν ενίσχυσιν του «Θάρρους» εις όλα τα βήματά του.
Και αν, φίλε κ. Διευθυντά, ο Σύλλογός μας έχει κάτι επιτελέσει εις την πνευματικήν ζωήν της πόλεως αυτής, τούτο οφείλεται κατά ένα μέρος και εις την ηθικήν συνδρομήν που μας παρέσχε πάντοτε η εφημερίς σας, θέλομεν δε να ελπίζωμεν ότι και κατά την νέαν δημοσιογραφικήν περίοδον, η οποία διανοίγεται δια το «Θάρρος», θα έχωμεν τας επάλξεις του συμπαραστάτην εις όλας τας κοινωφελείς προσπαθείας μας.
Και με την ελπίδαν αυτήν, ευχόμεθα όπως το «Θάρρος» συνεχίση τους ωραίους δημοσιογραφικούς αγώνας του επ’ αγαθώ της Μεσσηνίας και της φιλτάτης μας Πατρίδος, ζήση δε και εορτάση και την εκατονταετηρίδα του.
Διατελούμεν μετά της προσηκούσης εκτιμήσεως,
Ο πρόεδρος
Αναστάσιος Τζ. Κουτουμάνος
Ο γραμματεύς α.α.
Βασίλειος Παπαδόπουλος
***
Αξιότιμε κ. Διευθυντά,
Μέσα από τον σκοτεινό κύκλο των τραγικών περιπετειών που περνάμε ως κράτος, ως φυλή, ως άνθρωποι πεπολιτισμένοι, βλέπουμε τον Τύπον, την άσβεστη αυτήν λυχνίαν, τον αγωνιστήν αυτόν των ωραίων αλλά και σκληρών αγώνων, να κρατά υψηλά τον πυρσό των ωραίων και ευγενικών αγώνων και παράλληλα με τον ένδοξον στρατόν μας να κρατά και αυτός τον προμαχώνα του, ισάξια με αυτόν.
Η έγκριτος υμών εφημερίς «Θάρρος», επίλεκτον μέλλος του Τύπου, αγωνιζομένη τον καλόν αγώνα, συνεπλήρωσε τα πενήντα της χρόνια.
Της εύχομαι να ζήση – και θα ζήση – επ’ αγαθώ του λαού και της φιλτάτης Πατρίδος.
Μετά πάσης τιμής,
Αντώνης Σταυριανόπουλος
Αντ/ρχης
***
ΠΟΤΗΣ ΤΣΙΜΠΙΔΑΡΟΣ
Παλαιός φίλος και συνεργάτης του «Θάρρους»
«ΘΑΡΡΟΣ» 18 Ιανουαρίου 1948
Φίλτατε κ. Αποστολάκη,
Μόλις προ ολίγου έλαβα το «Θάρρος» της 4ης Ιανουαρίου, το οποίον με πληροφορεί ότι την ημέραν αυτήν εορτάζει την πεντηκονταετηρίδα του. Αφήνοντας κατά μέρος κάθε άλλη απασχόληση, εθεώρησα χρέος μου να μετάσχω και εγώ εις τον εορτασμόν, έστω και μεταγενεστέρως και ανεξαρτήτως των ευχών τας οποίας διετύπωσε το «Εμπρός» της Διευθύνσεως του οποίου μετέχω μετά των δύο εκλεκτών αληθινά συμπολιτών μας, του κ. Καλαποθάκη και του κ. Βεντήρη.
Ποτέ δεν είναι αργά προκειμένου να επιτελέση τις ένα καθήκον.
Και το καθήκον μου απέναντι του «Θάρρους» είναι ιερόν. Διότι από εκεί εξεκίνησα δια να συνεχίσω το δημοσιογραφικόν και πολιτικόν μου στάδιον. Από τα στήλας του «Θάρρους» με εγνώρισεν ο Ελευθέριος Βενιζέλος δια να με περιβάλη με την στοργήν του και την εμπιστοσύνην του και να μου κάμη την υψίστην τιμή να με χρησιμοποιήση ως τον αμεσώτερον αυτού συνεργάτην επί τέσσαρα συναπτά έτη εν τη υπηρεσία της Γενικής Διευθύνσεως του Πολιτικού του Γραφείου.
Όταν η υπέροχος μορφή του Γεωργίου Βεντήρη, δια τον οποίον κοινή είναι η γνώμη ότι υπήρξεν η κεντρική μορφή της προ μηνών συγκροτηθείσης Διασκέψεως των Παρισίων μέσα εις την Ελληνικήν Αποστολή, όπως επίσης υπήρξεν ο πολύτιμος συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου εις την Διάσκεψιν της Λωζάννης, όταν, λέγω, ο Γ. Βεντήρης εκαλείτο να δράση εις ευρυτέρους ορίζοντας κατά το 1913, ως Διευθυντής της «Ν. Ελλάδος» και ακολούθως της «Πατρίδος», ανελάμβανον την Διεύθυνσιν του «Θάρρους», την οποίαν και εκράτησα επί τρία και πλέον έτη, ήτοι μέχρι του Οκτωβρίου του 1916, ότε ανεχώρουν δια το Εθνικόν Κίνημα της Θεσσαλονίκης.
Παρήλθον από τότε 32 έτη. Και κατά το διάστημα αυτό το «Θάρρος» εκράτησεν ανεμίζουσαν την σημαίαν του καθήκοντος και επρομάχησε και προμαχεί ακόμη υπέρ των μεσσηνιακών συμφερόντων.
Να του ευχηθώ να ακολουθήση την ιδίαν γραμμήν, είναι περιττόν. Το παρελθόν εγγυάται περί του μέλλοντος. Δικαιούμαι όμως να του ευχηθώ μακροζωίαν. Έχω αφήση εις τας στήλας του κάτι από τον εαυτόν μου, έχω αφήση κάτι από τας μικράς διανοητικάς και ψυχικάς μου δυνάμεις, ώστε αι ευχαί μου να είναι δικαιολογημέναι.
Πότης Τσιμπιδάρος
Βουλευτής Αθηνών
