Αποχαιρετήσαμε τον Γιάννη Χριστόπουλο, έναν άνθρωπο που διακρινόταν για το δημοκρατικό του ήθος και την εντιμότητά του. Αποχαιρετήσαμε ένα πρότυπο αισιοδοξίας και διακριτικότητας, έναν άνθρωπο με έμφυτη ευγένεια, που διέκρινε και διαφύλασσε τα όρια ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, γνωρίζοντας, ωστόσο, πότε το ατομικό βίωμα αξίζει να κοινοποιηθεί για να στηρίξει και άλλους με την αλήθεια του.
Η τεράστια θλίψη για το πρόωρο τέλος του φανερώνει πόσο αυτή η στάση ενέπνεε και καθοδηγούσε. Άμεσος στην επαφή του, μαχητικός και αξιοπρεπής, διατήρησε την πίστη του στη ζωή ως την ύστατη ώρα. Δεν κατέθεσε τα όπλα, δεν αποσύρθηκε από την πολιτική σκηνή, προσπάθησε, και κατάφερε να συνδυάσει τον προσωπικό του αγώνα με τις μικρές και μεγάλες μάχες στην πολιτική.
Η ασθένειά του τα τελευταία χρόνια ήταν μια συνεχής, απειλητική παρουσία για τον Γιάννη. Ωστόσο, ως την τελευταία στιγμή ο Γιάννης παρέμεινε αξιόμαχος. Διέσχισε την εχθρική επικράτεια της ασθένειας με αξιοθαύμαστο θάρρος. Δεν ενέδωσε στον πειρασμό να γίνει εγωκεντρικός, δεν άφησε καμιά ρωγμή από την οποία θα μπορούσε να διεισδύσει ο οίκτος των άλλων. Στην “προδοσία” του σώματος και το φόβο του θανάτου, ο Γιάννης αντέταξε την ψυχική ρώμη, την ακατάβλητη δράση.
Όλοι εμείς που τον ζήσαμε θα τον θυμόμαστε πάντα ως ένα πρότυπο ακεραιότητας, γενναιότητας και διακριτικότητας. Γιατί ο Γιάννης Χριστόπουλος έκανε οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου. Μέσα από την οδύνη, κατέκτησε την πληρότητα.
Καλό σου ταξίδι, φίλε και σύντροφε Γιάννη!
Αντώνης Γιαννακόπουλος
