Το θέμα προστασίας των μνημείων της Βέργας έφερε στη Βουλή η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και τομεάρχης Πολιτισμού του κόμματος, Κυριακή Μάλαμα, με ερώτηση και αίτηση κατάθεσης εγγράφων προς την υπουργό Πολιτισμού, έπειτα από ενημέρωση που έλαβε από το Σύλλογο «Φίλοι της Βέργας – Πρωτοβουλία Κατοίκων Βέργας – Καλαμάτας για την Οικολογία, το Περιβάλλον και τον Πολιτισμό». Την ερώτηση συνυπογράφουν 14 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.
Όπως επισημαίνεται στην ερώτηση, «τα καλντερίμια, τα αλώνια, οι βρύσες και τα άλλα παραδοσιακά λιθόκτιστα της Βέργας (πρώην Σέλιτσας), στην Καλαμάτα, είναι ο τόπος όπου, κατά την Επανάσταση του 1821 οι ηρωικοί Μανιάτες, οι Σελιτσάνοι, οι Σκυφιάνοι και οι Μεσσήνιοι απέκρουσαν τις επιθέσεις του στρατού του Ιμπραήμ, συμβάλλοντας καθοριστικά στην Ελευθερία του Έθνους κι αποτελούν μνημεία της ιστορίας, των αγώνων και του πολιτισμού μας.
Με την υπουργική απόφαση ΥΠΟΠΑΙΘ/Γ∆ΑΜΤΕ/∆ΠΑΝΣΜ/247445/22186/3064/8.9.2015, ΦΕΚ 185/ΑΑΠ/2015, 10 αλώνια, 3 λιθόστρωτα μονοπάτια με τα πλευρικά τους όρια και μία βρύση, καθώς και με την υπουργική απόφαση ΥΠΠΟΑ/ΓΔΑΜΤΕ/ΔΠΑΝΣΜ/246396/25584/2293/20.6.2018, ΦΕΚ 143/ΑΑΠ/2018, η συνέχεια του παλαιού λιθόστρωτου μονοπατιού με τους αναλημματικούς τοίχους του, που συνέδεε τους οικισμούς Κάτω και Άνω Βέργας και τον Άγιο Γεώργιο, χαρακτηρίστηκαν από το υπουργείο Πολιτισμού ως μνημεία, διότι αποτελούν “έργα λαϊκής αρχιτεκτονικής και παραδοσιακής τέχνης και κατασκευής, και είναι ιστορικά συνδεδεμένα με την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της περιοχής”.
Το παλαιό μονοπάτι διέρχεται από το βόρειο άκρο του ιστορικού βράχου “Καστράκι”, όπου κατέληγε το “Ταμπούρι της Βέργας”. Εκεί έλαβε χώρα η “Μάχη της Βέργας” που -μαζί με τις μάχες στο Δυρό και στον Πολυάραβο- προστάτεψαν τότε τον Μοριά από το στρατό του Ιμπραήμ. Αυτό το κεντρικό λιθόστρωτο μονοπάτι, μήκους 10 χιλιομέτρων με τις διακλαδώσεις του, αποτελεί “τεκμήριο παραδοσιακής τεχνικής άμεσα συνδεδεμένο με τις μνήμες των κατοίκων της περιοχής, καθώς και της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής και πολιτισμικής ανάπτυξης της περιοχής, τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου και έως τα τέλη του 20ου αιώνα”.
Όμως, αβελτηρίες, καθυστερήσεις και ελλιπής έλεγχος, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και μέχρι τον επίσημο χαρακτηρισμό των μνημείων, επέτρεψαν την τέλεση αυθαίρετων και παράνομων παρεμβάσεων (φθορές, μπαζώματα, καταπατήσεις) σε αυτά τα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς, σε συνδυασμό με επιχειρούμενη δόμηση σε μη άρτιες ιδιοκτησίες εκτός σχεδίου και ορίων του οικισμού, με αποτέλεσμα σήμερα να απειλείται η ολότητα κι η μοναδικότητά τους».
