Μα γιατί; Γιατί κάνετε εξεταστικές επιτροπές για τραγωδίες σαν αυτή των Τεμπών; Έχει λείψει η συγκίνηση από την τηλεόραση; Θέλετε να διανθίσετε τα ομοφυλοφιλικά νομοσχέδια με λιγάκι δικαιοσύνη; Ποια δικαιοσύνη; Δεν τη θέλει ούτε ο ελληνικός λαός ούτε ο πολιτικός κόσμος… Ο λαός το έχει δείξει με την ψήφο του, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου, και στον πολιτικό κόσμο δε βρέθηκε ούτε ένας να πει: φταίξαμε, κάτι δεν κάναμε καλά… Ούτε αυτό… Σε αυτή τη χώρα αν σε σκοτώσουν, το πιθανότερο είναι να φταις εσύ που προσέκρουσες στο βλήμα, στο μαχαίρι, στο τρένο… Αν, δε, γλιτώσεις ως τραυματίας, πρέπει να ρίξεις τα χαρτιά για να δεις αν θα σωθείς από τη δημόσια υγεία αυτής της χώρας…
Ως γονέας κι εγώ λυπάμαι αφάνταστα για κάτι τέτοιες τραγωδίες, αλλά ως ρεαλιστής πολίτης, λέω να μη σέρνουν χαροκαμένους γονείς σε εξεταστικές επιτροπές, που θα κουβεντιάζουν και θα κουβεντιάζουν, μέχρι να αποφασίσουν ότι δεν ξέρουν ποιος φταίει, ή να βρουν κανέναν ταλαίπωρο εργάτη να του φορτώσουν όλα τα κρίματα της οικουμένης και της χώρας…
Ωστόσο, για να γίνω αντιληπτός, θα χρησιμοποιήσω ένα εντελώς ακραίο παράδειγμα: Αν μετά μια εβδομάδα, εκτελούσαν δίπλα από το τρένο όλους τους υπευθύνους, από υπουργούς μέχρι σταθμάρχες, τότε θα ήταν μια δικαιοσύνη, και ο καθένας μετά θα πρόσεχε τι ακριβώς κάνει κάθε μέρα, και θα κοιτούσαν όλοι σαν τα μάτια τους το μέλλον της χώρας μας, που είναι τα παιδιά μας… Αλλά με επιτροπές και αναλύσεις και κουβέντες, και ψεύτικες συγκινήσεις, μέχρι να πέσουν οι επόμενες διαφημίσεις, το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Τέμπη… κάτι μου θυμίζει… κάτι μου θυμίζει, δεν ήταν εκεί που χτύπησε ένα τρένο; Τίποτε άλλο δε θυμάμαι… Όλα περασμένα, ξεχασμένα και ψηφισμένα…
Του Θόδωρου Γαλανόπουλου
