Θεατρίνος πρώτος, ρολόι κουρδισμένο στην εντέλεια. Το σκηνικό ήταν εντυπωσιακό, επαγγελματισμός, επιμέλεια, στήσιμο. Το κλίμα στην πλατεία ήταν αναντίστοιχο.
Ο σόουμαν άρχισε τα σούρτα–φέρτα στην πασαρέλα με άνεση, φώναζε, χειρονομούσε διασχίζοντάς την. Οι προσπάθειές του να εμψυχώσει το ακροατήριο και να ανοίξει μαζί του «αδιαμεσολάβητα» διάλογο, ήσαν εμφανείς. Επί μιάμιση ώρα πολυβολούσε με ατάκες από αφιόνι.
«Εγέρθητι» μπήκαν οι «οχτροί» στην πόλη, πρόταξε τα στήθια του, πριόνισε τις σάρκες του και σάλπισε «έναν αντίπαλο για ένα βασίλειο».
Η μεγαλειώδης αίσθηση προσωπικής αξίας και σπουδαιότητας σκέπασε την πλατεία. Οι ρίζες μαγεμένες, όρθιες χειροκροτούσαν. Δεν είναι τυχαίος, είναι ο άνθρωπος που έκανε την ιδιαιτερότητά του ιδιοφυές πλεονέκτημα.
Και το ερώτημα είναι: πώς φτάσαμε έως εδώ; Το σχολικού τύπου ερωτηματολόγιο με μια ανεπαρκή και υστερούσα δομή και η παρέμβαση του Τσίπρα δύο ώρες πριν από το συνέδριο, έδωσε την ευκαιρία στον Κασσελάκη να πει «Μολών λαβέ».
Ο Τσίπρας, βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ να καταρρέει και κατανοώντας ότι στο συνέδριο το κόμμα θα αποσυσπειρωθεί και θα παραδοθεί στον Κασσελάκη, σκέφτηκε ότι ήρθε η ώρα να παρέμβει, εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο εσωστρέφειας εν όψει των ευρωεκλογών.
Με αυτή την κίνηση ο Τσίπρας, επί της ουσίας, θέλησε να αποσυνδέσει τον εαυτόν του από τον Κασσελάκη, πίστεψε ότι όλα αυτά θα τον κάνουν να φαίνεται σοβαρός και μετρημένος.
Ποιος φταίει, όμως, για την παρουσία του Κασσελάκη στην πολιτική σκηνή; Προφανώς, αυτοπροσώπως, ο Τσίπρας. Και τώρα που διαπίστωσε ότι ο εκλεκτός του δεν είναι του χεριού του, δίνει το σύνθημα για μια νέα εσωκομματική σύγκρουση.
Στα φαιδρά που συμβαίνουν, τουλάχιστον, είναι παρήγορο ένα κόμμα που στηρίχτηκε στο μίσος, να διαλύεται.
Η λυτρωτική υπόκλιση του τέλους έφθασε, ένα τέλος της αυταπάτης ότι υπάρχει εύκολος δρόμος προς την ευημερία. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ο θορυβώδης και ασυνάρτητος τρόπος του εκφυλισμού.
Ο ερχομός του Κασσελάκη λειτούργησε ως καταλύτης για να αποδομηθεί μία επίπλαστη σοβαρότητα και να αποκαλυφθεί το μέγεθος του κενού και της τοξικότητας. Η ευθύνη Τσίπρα και των συνοδοιπόρων του τεράστια. Χάθηκε η δυνατότητα πίστης στην αθωότητα, όπως διαμορφώθηκε χάρη στην ανιδιοτέλεια των αγώνων και των αγωνιστών του παρελθόντος.
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
