Είναι από τις περιπτώσεις ανθρώπων που αυτό που κάνουν, το κάνουν με πάθος… O λόγος για τη Μαρία Καπίρη, η οποία σπούδασε Θεατρολογία και τη διδάσκει (όταν έχει την τύχη να προσληφθεί ως αναπληρώτρια!) σε Δημοτικά Σχολεία, ενώ από μικρή ηλικία ως ερμηνεύτρια είναι στο πλευρό της Μαρίζας Κωχ.
Αυτή την περίοδο, παρότι μένει στην Αθήνα, συμμετέχει στην παράσταση του Μορφωτικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Κυπαρισσίας (ΜΕΣΚ) «Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη».
Το «Θάρρος» μίλησε μαζί της για αυτά της τα «πάθη» και σας την παρουσιάζει:
-Αθήνα, Νάξος, Κυπαρισσία… Μιλήστε μας για τη σχέση σας με αυτές τις πόλεις…
Στην Αθήνα μεγάλωσα, σπούδασα και ζω. Ως παιδί ερχόμουν οικογενειακά στην Κυπαρισσία για διακοπές. Μιας και ο πατέρας μου ήταν καθηγητής, οι διακοπές του καλοκαιριού ήταν οι μεγαλύτερες!
Φέτος βρέθηκα για πρώτη φορά στην Κυπαρισσία από το τέλος του καλοκαιριού και ο χειμώνας που κυλάει έχει μεγάλη ομορφιά.
Στην πανέμορφη Νάξο, στη Μονή, υπάρχουν ακόμη ρίζες από την πατρική γραμμή. Αν και δεν επιστρέφω συχνά, ο νησιώτικος αέρας κυλάει στο αίμα μου!
-Η υποκριτική πώς και πότε μπήκε στη ζωή σας;
Πριν ακόμα πάω σχολείο, βρέθηκα στο «Πεδίον Δράσης» της Μαντούς Κουρετζή και στις «Μορφές Έκφρασης» του Θωμά Κινδύνη και ένιωσα πως σε αυτό το μαγικό κόσμο ήθελα να ζω. Αργότερα, μαθήτευσα στη θεατρική ομάδα του Νίκου Τσεργά. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα επιλογής σπουδών, το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ήταν μονόδρομος.
-Πέραν, όμως, της υποκριτικής και του θεάτρου, ασχολείστε με το τραγούδι. Αυτό πώς προέκυψε;
Είχα την ευλογία να βρεθώ ως μαθήτρια στο Εργαστήρι Βιωματικής Μουσικής, Κίνησης και Λόγου της Μαρίζας Κωχ. Αργότερα ακολούθησε το ωδείο, όμως η μαθητεία μου στην κυρία Κωχ ήταν πολύτιμη και με «ξεκλείδωσε» ως παιδί, ως έφηβη με ανησυχίες, ως ενήλικα, ως καλλιτέχνιδα…
-Μεγαλώσατε και παραμένετε δίπλα στη Μαρίζα Κωχ, Μιλήστε μας για αυτό…
Η εκπαίδευση στο πλευρό της αγαπημένης μου Μαρίζας Κωχ συνεχίζεται έως και σήμερα στις καλλιτεχνικές της δράσεις που εστιάζουν, κυρίως, σε παιδικές μουσικοθεατρικές παραστάσεις. Παραστάσεις που στηρίζονται στη θεωρία της μουσικής, στη μουσική μας παράδοση, στη θεατρική τέχνη του αυτοσχεδιασμού, και φυσικά στην επιθυμία της Μαρίζας Κωχ να προσφέρει στους μικρούς μας φίλους μια μουσική και θεατρική βιωματική εμπειρία.
-Και πάμε στην εκπαίδευση… Θεατρολόγος…
Είναι αλήθεια πως το επάγγελμα του θεατρολόγου δεν είναι μονοσήμαντο. Εγώ επέλεξα το δρόμο της εκπαίδευσης και παρά τις σοβαρές δυσκολίες, δε θα τον άλλαζα. Το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, στο Δημοτικό δηλαδή Σχολείο, είναι πολύ σημαντικό. Βοηθάει τα μικρά παιδιά να έρθουν σε επαφή με την τέχνη του θεάτρου, να δημιουργήσουν, να σκεφτούν, να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους, να πλάσουν με τα χέρια τους και να δημιουργήσουν από την αρχή μια ολόκληρη θεατρική παράσταση. Ένα ταξίδι που ενισχύει την πνευματική καλλιέργεια και τη βιωματική εμπειρία.
-Ως αναπληρώτρια δασκάλα θεατρικής αγωγής είστε κάθε χρόνο στην αναμονή, ελπίζοντας κάπου να διοριστείτε και να συμπληρώσετε ώρες; Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Ομολογώ πως είναι αρκετά δύσκολο! Πέρυσι βρέθηκα στο απομακρυσμένο νησί της Ικαρίας, όπου προκειμένου να καλυφθούν οι -πλέον μειωμένες- ώρες θεατρικής αγωγής, διήνυσα αποστάσεις πολλών χιλιομέτρων… για πολύ καιρό.
Όμως, σήμερα θα ήθελα να σταθώ στο στίχο του ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη: “Κι αν πτωχική την βρης, η Ιθάκη δεν σε γέλασε / Έτσι σοφὸς που έγινες, με τόση πείρα / ήδη θα το κατάλαβες οι Ίθακες τι σημαίνουν”.
Θα ήθελα, λοιπόν, να σταθώ στο δίδαγμα της σχολικής χρονιάς.
Ελπίζω, και οι αναπληρωτές παλεύουμε για αυτό, να επιστρέψει το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και, φυσικά, στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έτσι, και όλοι οι μαθητές δίχως εξαιρέσεις θα έχουν την ευκαιρία να έχουν το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής στο ωρολόγιο πρόγραμμά τους, και ο εκάστοτε αναπληρωτής δε θα χρειάζεται να γυρίζει έναν τόπο ολόκληρο, δίχως φυσικά να εξετάζεται η απόσταση και η κατάσταση του οδικού δικτύου, προκειμένου να “καλύψει τις διδακτικές του ώρες”.
-Και κάπως έτσι επιστρέψατε στην Κυπαρισσία. Πώς ήταν η επιστροφή;
Φέτος είναι μια ιδιαίτερη χρονιά. Έχω τη χαρά να βρίσκομαι στην Κυπαρισσία, αγνάντι στο Ιόνιο. Ερχόμουν τα καλοκαίρια ως παιδί και δεν είχα σκεφτεί πως θα μπορούσα να υπάρξω εδώ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η ζωή, όμως, έρχεται, ευτυχώς, και ανατρέπει κάθε σενάριό μας.
Φέτος βρίσκομαι στην Κυπαρισσία, συνεργάζομαι με το Μορφωτικό Εκπολιτιστικό Σύλλογο Κυπαρισσίας, ΜΕΣΚ, ένα σύλλογο-πρότυπο, που δίνει σώμα και ψυχή σε κάθε του δράση και παλεύει αγόγγυστα μέσα σε δύσκολες εποχές για τη διατήρηση, την ανάδειξη και την ανάπτυξη της πολιτιστικής και πολιτισμικής κληρονομιάς.
-Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Αν και φρέσκο μέλος της θεατρικής ομάδας του Μορφωτικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Κυπαρισσίας, «Κλαυσίγελος», είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά που συμμετέχω στη φετινή θεατρική παράσταση. Πρόκειται για το έργο των Ρήγα – Αποστόλου “Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη”, σε σκηνοθεσία του Κώστα Λαού.
-Μιλήστε μας για την παράσταση και το ρόλο σας…
Έρχονται επί σκηνής τον Μάρτιο και πρόκειται για μια ξεκαρδιστική κωμωδία! Ενσαρκώνω την Γκουλιώ, ή Αγγελική, όπως λένε οι Σκιαθίτες, μια τζαζ βοηθό της εισαγγελέως, ψυχολόγο και, φυσικά, εγγονή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που προσπαθεί να αθωώσει έξι γυναίκες. Έξι γυναίκες που έχουν ακόμη αρκετό δρόμο για να αθωωθούν. Άραγε, θα καταφέρουν να πείσουν την εισαγγελέα ότι είναι αθώες;
Η ίδια η ζωή έρχεται και ανατρέπει τη μέχρι τώρα συνθήκη! Η χαμένη νιότη, τα όνειρα, η ελπίδα που γεννιέται ξανά σε κάθε στιγμή αλήθειας και η διελκυστίνδα μεταξύ ζωής και δικαίου.
-Τι θα λέγατε σε κάποιον που θέλει να μπει σε αυτόν το χώρο;
Να ακολουθήσει την καρδιά και το όνειρό του!
-Τα σχέδιά σας;
Σε μια εποχή που αλλάζει με τρελούς ρυθμούς, εύχομαι να είμαι παρούσα στη ζωή μου!
-Ένα τρελό σας όνειρο…
«Οι τρεις αδελφές» του Τσέχωφ, ένα τετράπρακτο θεατρικό δράμα, σε σκηνοθεσία της Μαργκαρίτα Τέρεχοβα και μουσική διεύθυνση των Lynn Ahrens and Stephen Flaherty. Και φυσικά, στο ιστορικό Θέατρο Τέχνης στη Μόσχα (МХАТ).
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
