Ένα χρόνο μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη
Αξιοσημείωτη ανταπόκριση από εργαζομένους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, συνταξιούχους, αγρότες, φοιτητές και μαθητές είχε η χθεσινή απεργιακή συγκέντρωση, η οποία πραγματοποιήθηκε έπειτα από κάλεσμα του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ Μεσσηνίας. Αφορμή για τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που έλαβε χώρα έξω από το παλιό Δημαρχείο της Καλαμάτας, επί της Αριστομένους, ήταν η συμπλήρωση ενός χρόνου από το δυστύχημα στα Τέμπη, καθώς και άλλες οικονομικές και θεσμικές διεκδικήσεις των συνδικάτων που συμμετείχαν.
Κοινή απαίτηση των εκατοντάδων που έδωσαν χθες το «παρών» στην κινητοποίηση διαμαρτυρίας ήταν η απόδοση δικαιοσύνης και η μη συγκάλυψη ευθυνών σε όσους οδήγησαν στο θάνατο 57 ανθρώπινες ζωές. Ταυτόχρονα, με το σύνθημα «Εργατιά-αγροτιά, μια φωνή-μια γροθιά», εργαζόμενοι, αγρότες και συνταξιούχοι διατράνωσαν κατά της ακρίβειας ζητώντας μεγαλύτερους μισθούς, επαναφορά των δώρων, συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στήριξη δημόσιων αγαθών όπως είναι η υγεία και η παιδεία.
Χαιρετίζοντας τη χθεσινή συγκέντρωση στον πεζόδρομο της Αριστομένους, ο πρόεδρος του ΝΤ ΑΔΕΔΥ Μεσσηνίας, Δημήτρης Φαββατάς σημείωσε χαρακτηριστικά: «Για μια ακόμη φορά οι εργαζόμενοι βρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας τα αυτονόητα. Ζητάμε από την κυβέρνηση να ρίξει άπλετο φως για το έγκλημα στα Τέμπη και να αποδοθούν οι ευθύνες στους ενόχους. Παράλληλα, απαιτούμε και διεκδικούμε καλύτερες συνθήκες εργασίας, αυξήσεις για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια».
Εκ μέρους της μαθητικής κοινότητας του νομού, τρεις μαθητές του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας παίρνοντας το λόγο σημείωσαν: «Είμαστε εδώ κι ενώνουμε τις φωνές μας με όλους τους υπολοίπους. Ταυτιζόμαστε με τα παιδιά που έφυγαν στο δυστύχημα των Τεμπών, και γι’ αυτό διαμαρτυρόμαστε προκειμένου να μην το αφήσουμε να ξεχαστεί. Αυτό που ζητούμε είναι το αίσθημα ασφάλειας στη χώρα μας».
Ακολούθως στο βήμα βρέθηκε ο Κώστας Δουρούμης, εκπροσωπώντας όλους τους αγρότες που είχαν δυναμική παρουσία στη χθεσινή διαμαρτυρία με τα τρακτέρ τους. Ο κ. Δουρούμης θέλησε να στείλει μήνυμα προς την Πολιτεία κατά της ακρίβειας, η οποία έχει φέρει αγρότες και κτηνοτρόφους σε ασφυκτική θέση. «Δεν πάει άλλο», υπογράμμισε, υποστηρίζοντας ότι ο αγροτοκτηνοτροφικός κόσμος του νομού είναι διατεθειμένος να δώσει συνέχεια στις κινητοποιήσεις μέχρις ότου ικανοποιηθούν τα αιτήματά του.
Ιδιαίτερη ήταν η παρέμβαση του Αντώνη Κατσά, ο οποίος ανέγνωσε στίχους τους οποίους έγραψε για τη σιδηροδρομική τραγωδία. Μεταξύ άλλων, ανέφερε: «Έβλεπα τα κοράκια να πετούν. Άκουγα τις κραυγές τους, παρατηρούσα να εφορμούν και να κατασπαράζουν με βουλιμία το πτώμα μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση. Ξέχασα την ευωδία από το αγιόκλημα και το γιασεμί: συνήθισα στα ρουθούνια μου τη μυρωδιά της πτωμαΐνης από τα σαπισμένα σώματα των θεσμών, των Αρχών και των αξιών…».
Αξίζει να σημειωθεί ότι στη συνέχεια τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των 57 θυμάτων των Τεμπών, ενώ ακολούθησε πορεία διαμαρτυρίας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, με κατάληξη στα γραφεία της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, τόσο από τα συνδικάτα, τους μαθητές και τους συνταξιούχους όσο και από τους αγρότες με τα τρακτέρ.
«Δε θέλουμε λόγια – θέλουμε πράξεις»
Η κατάληψη του περιβάλλοντος χώρου έξω από τα γραφεία της ΠΕ Μεσσηνίας από εκατοντάδες διαμαρτυρόμενους και τρακτέρ, σηματοδότησε τη λήξη της χθεσινής πορείας. Σε συνθήματά τους, εργαζόμενοι και αγρότες έκαναν γνωστά τα αιτήματά τους, υπενθυμίζοντας ότι δε θα σταματήσουν τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας μέχρι να δοθούν λύσεις, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Δε θέλουμε λόγια – θέλουμε πράξεις».
Από την πλευρά του ο αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας, Στάθης Αναστασόπουλος, απευθυνόμενος στο συγκεντρωμένο πλήθος ευχήθηκε οι αγώνες να έχουν καλό αποτέλεσμα, ενώ ανέφερε ότι η κυβέρνηση οφείλει να σκύψει πιο πολύ πάνω στα προβλήματα των αγροτών και των εργαζομένων, αφού «οι προσπάθειες που γίνονται από την Πολιτεία δεν είναι αρκετές για να καλύψουν την απώλεια εισοδήματος των τελευταίων χρόνων».
Κλείνοντας τη χθεσινή διαμαρτυρία εργαζόμενοι και αγρότες σημείωσαν ότι η επόμενη κινητοποίηση, της 17ης Απριλίου, οφείλει να είναι ακόμη μεγαλύτερη από τη χθεσινή.
Της Χριστίνας Μανδρώνη
