Τον ξαίρετε; Ένας τόσο δα ανθρωπάκος, ρυπαρός, ξυπόλητος, κουρελιάρης, κακόμοιρος, πες. Τον ξαίρετε δα!
-Αύριο, έχουμε του Αγίου… Τάδε. Ένας λαϊκός… κληρικός παλαιοημερολογίτης που σ’ όποια πόρτα συναντήσει στο δρόμο του, σ’ όποιον απαντήσει εκεί που διαβαίνει, θα υπομνήση τη θρησκευτική γιορτή που ξημερώνει την επομένη…
Μα τι είδος άνθρωπος… είν’ αυτός; Μυστήριον! Λέγεται πως είναι κάποιος σκαρτάδος τέως καθηγητής των θρησκευτικών. Το κρεββάτι του ύπνου του είναι το ύπαιθρο, το φαγί του συνίσταται σ’ ένα ξεροκόμματο, η πολυτέλειά του είναι… ένα χιτώνιο στρατιωτικό που τα ακρομάνικά του καταλήγουν σε κρόσσια βρώμικα. Δεν κρυώνει; Δεν αισθάνεται την ανάγκη αλλαγής φαγητού; Όχι! Νάτος, δροσερός στρουμπουλός, ακμαίος. Μια μονομανία τον κατέχει: η αγάπη προς την θρησκεία.
-Αυτός, παιδί μου, είναι άγιος άνθρωπος, ανεκάλυψε προχθές ένα συνοικιακό γραΐδιο.
-Αυτός, μωρέ μάτια μου, βρήκα κάποια άλλη μουστόγρηα, είναι ο… Άγιος Χαράλαμπος!
Αλλά τι είναι επί τέλους; Καμμιά πληροφορία δεν υπάρχει περί της γενεαλογίας του, της προελεύσεώς του. Είναι… ουρανοκατέβατος!
Θα τον δήτε να επαιτή λίγο λάδι, ένα κομμάτι ψωμί, δυο δεκάρες που θα διανείμη στους φτωχούς, στους πάσχοντας.
Κι αυτός θα περιφέρεται κουρελής, ρυπαρός, άπλυτος. Α! είναι ενδιαφέρουσα προσωπικότης ο Χαραλάμπης, κι όποιος θα μπορούσε να τον ανατάμη πιο βαθειά στην ψυχή, θα προσέφερε μεγάλη εκδούλευση στην καλαματιανή περιέργεια…
ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ
