Η ζωή, λοιπόν, είναι ένα πεδίο.
Ένα πεδίο με δύο άκρες… η μία εδώ, η άλλη εκεί… Άρα έχει όρια και, μάλιστα, σαφώς και οριστικώς προδιαγεγραμμένα.
Συνεπώς πρέπει να κινηθείς από τη μία άκρη της μέχρι την άλλη. Δε σου μένει και τίποτ’ άλλο δηλαδή.
Οφείλεις να εκμεταλλευτείς κάθε σημείο αυτού του ανεξάρτητα από εσένα και μια για πάντα περιχαρακωμένου πεδίου, να μην αφήσεις να πέσει κάτω το παραμικρό που σου προσφέρεται – από τύχη ή ατυχία, δεν έχει σημασία.
Κάθε στιγμή και μία κίνηση, κάθε κίνηση και ένας στόχος, κάθε στόχος και ένα επίτευγμα, κάθε επίτευγμα κι ένα βήμα στην κατάκτηση του εδάφους που έχεις να διατρέξεις. Πρακτικά πράγματα και μετρημένα – αυτό ιδίως –, υπολογισμένα εκ των προτέρων και ισχύοντα ανεξαιρέτως για όλους.
Εντέλει, δύο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν: εκείνοι που μπορούν κι εκείνοι που δεν μπορούν. Σ’ αυτό έχω καταλήξει. Κι αν το σκεφτείς καλύτερα, θα δεις ότι εκεί περιέχονται όλα, όποια ονόματα κι αν τους δίνουμε. Μπορείς; Εντάξει, προχώρα, θα ζήσεις τη ζωή σου.
Δεν μπορείς; Θα το πληρώσεις με την ίδια τη ζωή σου μη ζώντας την.
Κι αν με ρωτήσεις τι μπορούν οι μεν και τι δεν μπορούν οι δε, θα σου απαντήσω αυτό που είπα πριν με άλλα λόγια. Δηλαδή τη ζωή, μπορείς να ζήσεις ή όχι;
Αν όχι, δήλωσέ το κι εξαφανίσου. Δεν ανέχεται η ζωή όσους δεν τα βγάζουν πέρα μαζί της, η ίδια τους ξερνάει. Σαν γυναίκα που δεν την ικανοποιείς, σε διαγράφει και κρατάει εκείνους που καταφέρνουν να της δίνουν όσα τους ζητάει, τελειωμένα πράγματα.
sextus_empiricus_
