Θα ήμουνα πολύ ευτυχισμένη αν μπορούσα να ‘ξερα πως μεταξύ των πολυπληθών αναγνωστών του «Θάρρους» συγκαταλέγονται και γυναίκες και μάλιστα δεσποινίδες, οι οποίες θα επιθυμούσαν κάποτε – κάποτε να τους έδινα ωρισμένες συμβουλές, έστω που οι καλές μου αυτές αναγνώστριες να αποσπούσαν περισσότερα λαίμαργα ανδρικά μάτια.
Οπωσδήποτε πρωτοντεμπουτάρω σήμερα από τη στήλη αυτή και αρχίζω από το βάδισμα που πρέπει η κάθε μις να… προτιμά βαδίζουσα. Εννοώ πως μερικές εμειδίασαν… Μα υπάρχουν, θα διακόψουν, πολλών ειδών βαδίσματα; Μάλιστα. Στη σημερινή εποχή όλα κινούνται υπολογισμένα και όλοι οι άνθρωποι και των δύο φύλων επιτηδεύονται. Όλες οι κινήσεις μας, τα φερσίματά μας, οι τρόποι της συμπεριφοράς μας κ.λπ., δεν είναι φυσιολογικά μα υπολογισμένα και εκζητημένα. Όσες από μας έχουν μπη στο νόημα των συγχρόνων απαιτήσεων πάνω στη γυναικεία εμφάνιση, ξαίρουν πώς να βαδίζουν, ή νομίζουν πώς έτσι ή έτσι πρέπει να βαδίζουν.
Το βάδισμα διαφέρει αναλόγως της υψομετρικής καταστάσεώς μας. Δεν ειμπορεί, μ’ απλά λόγια, ο ρυθμός του βαδίσματος μιας λεπτής και ψηλής δεσποινίδος να είναι ο ίδιος με εκείνον μιας σφιχτοδεμένης και χαμηλής. Η πρώτη θα ‘ταν γελοία βαδίζουσα αργά – νωθρά, όπως θα ’ταν κωμική η κοντή και στρουμπουλή που θα εβάδιζε με ταχύ βήμα.
Υποθέσατε μια λιπόσαρκη και ψηλή δεσποινίδα βαδίζουσαν με κοντό και γρήγορο βήμα, χωμένη μέσα στη γούνα της και έχουσαν τις παλάμες στις εξωτερικές τσέπες του μαντώ και την τσάντα στη μασχάλη… Ε; Είναι κάτι εξαίσιο να την βλέπετε, ενώ δεν θα υπήρχε κωμικώτερο θέαμα να την εβλέπατε βαδίζουσαν με βήμα σημειωτόν και με τεράστια άλματα.
Η ΡΙΡΙΚΑ
