-Ανορεξιά για γλέντι
-Παληά και νέα χρόνια
-Καρναβάλια που δεν υπάρχουν
-Έλλειψις χρημάτων στάσις… Καρναβάλου
-Οι χοροί και τα γλέντια εις τας συνοικίας
Ώστε εφέτος του κάκου ήνοιξε το τριώδιον; Ασφαλώς. Ο κόσμος επήρε κατά γράμμα την περί ματαιότητος εποικοδομητικήν ρήσιν του εκκλησιαστού και απεφάσισε να απόσχη από κάθε αποκρηάτικη ματαιότητα. Από υπερβολικήν θεοσέβειαν μήπως; Κάθε άλλο. Εις την πεζήν εποχήν μας όπου θριαμβεύει το τσάρλεστον και κυριαρχεί το καπνίζον δεσποινάριον, απέπτη πάσα θεοσέβεια, έγινε είδος ανήκον εις τα μουσεία.
Αλλά τι λοιπόν μας εσκότωσεν την ευθυμίαν και ενέκρωσε κάθε κίνησιν καρναβαλιού;
Η κρίσις και η αναπαραδιά η οποία μας μαστίζει.
Το γλέντι, η γαλαντομία, η καλή καρδιά έχουν μεγάλην σχέσιν με το παραπάνω. Είναι αλήθεια αυτή παληά όσον και ο κόσμος. Και τα άλλα χρόνια δεν εκατοικείτο ο κόσμος από κροίσσους, αλλά τα πράγματα δεν ήταν τόσον δεινά όσο σήμερα. Και γι’ αυτό φέτος καρναβάλι γιοκ. Γι’ αυτό εφέτος αι συνοικίαι δεν είδον τις δόξες που είδον άλλες χρονιές. Γι’ αυτό ο κόσμος που εννοούσε να μασκαρευτή συν γυναιξί και τέκνοις, να κατεβή στους δρόμους, να σκούξη, να φωνάξη, να αστειευθή, να παρελάση εν χορδαίς και τυμπάνοις και ύστερα όταν νυκτώση να χωθή κάπου να πιή, να χορέψη και να γλεντήση, εκράτησε εφέτος άκραν ουδετερότητα.
Αλλά το ίδιο και η νεολαία της Καλαμάτας, που άλλοτε εσχεδίαζεν τα νούμερα της μασκαράτας που θα ενεφάνιζε, έκανε τον κόσμο άνω – κάτω και επνίγετο στο κομφετί, στα σαρπαντέν και στο φλερτ, και όταν έμπαιναν κάπου ήταν έτοιμοι για ένα χασάπικο, τα έκανε… θάλασσα. Και γλεντώντας μέχρι πρωίας εκράτη και αυτή άψογον στάσιν.
Προχθές την Κυριακήν και παρά την επικρατήσασαν κακοκαιρίαν, λόγω εξεγέρσεως των αποκρηάτικων ενστίκτων, ο κόσμος επεχείρησε έναν μικρόν συναγερμόν και εξεχύθη προς τας οδούς. Αλλά του κάκου. Ο συναγερμός πολύ γρήγορα εξεφυλίσθη. Τα ολίγα καρναβάλια όπου ενεφανίσθησαν ήσαν και αυτά φρόνιμα, σχεδόν μελαγχολικά, σαν να γύριζαν από κηδείαν. Και πράγματι, είχαν κηδεύση τον τρελλόν, τον ανοικτόκαρδον, τον γλεντζέδικον Καρνάβαλον.
Αλλά μόνο η κρίσις είναι η αιτία για την εφετεινήν νέκραν του καρναβαλιού; Και κάτι άλλο. Το πνεύμα της εποχής και του μοντερνισμού που μας δέρνει. Άλλοτε ο κόσμος γλεντούσε με την καρδιά του. Τώρα σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής το καθήκον αυτό το ανέλαβον τα πόδια μας. Και γι’ αυτό ίσως κατήντησε καθήκον πολύ θλιβερόν.
Ο χορός είναι σήμερα ψύχωσις, αδυναμία, το πάθος της εποχής. Εκείνος που θέλει να γλεντήση την σήμερον ημέραν δεν έχει παρά να περιβληθή επίσημον ένδυμα και να πάη εις τον χορόν της Φιλαρμονικής, των προσκόπων κ.λπ. ή να πάη σε κανέναν άλλο όπου δίδονται ανά τα διάφορα κέντρα, επίκεντρα και απόκεντρα τας ημέρας αυτάς.
Περνάτε τας συνοικίας Φυτειά, Φραγκόλιμνα, Νησάκι, Ράχη και εις τα ώτα σας φθάνουν οι κλαψιάρικοι ήχοι παλαιωμένου γραμμοφώνου.
Και εκεί χορεύουν. Αλλά ούτε αι σελίδες μας θα εχορούσαν δια να παραθέταμεν λεπτομερώς τι βλέπει κανείς εις τους διαφόρους χορούς, ούτε ο κάλαμός μας θα είχε την αντοχήν να τα εξηγήση όλα με το νι και με το σίγμα.
Το γεγονός είναι ένα. Ότι αν ο κόσμος δεν έχει όρεξη να γλεντά με την καρδιά του, έχει όμως κουράγιο και κότσια γερά να χορεύη. Του ευχόμεθα καλή διασκέδαση αφού έτσι νομίζει πως διασκεδάζει.
ΣΠΥΡΟΣ ΠΗΔΗΜΑΣ
