Είδα ένα όνειρο προχθές. Ήταν, λέει, ένα πουλί, αηδόνι νομίζω, πάνω σε ένα κλαδί και τραγουδούσε της άνοιξης τραγούδια, με την υπέροχη φωνή του. Το τραγούδι του αηδονιού άκουσε μια καρδερίνα που ήταν στο διπλανό κλαδί και μαγεύτηκε. Από άλλο δένδρο πετάχτηκε ένα σπουργίτι, άκουσε και μαγεύτηκε κι αυτό. Περνούσε η ώρα, το αηδόνι συνέχιζε το όμορφο τραγούδι του, το δένδρο γέμισε χιλιάδες καρδερίνες και σπουργίτια. Έγειραν τα κλαδιά του.
Το τραγούδι του αηδονιού έκανε όλα τα πουλιά να ονειρεύονται, όνειρο μέσα στο όνειρό μου, να αισιοδοξούν, να ελπίζουν, να αγαπούν, να ερωτεύονται, να κάνουν πουλάκια, να ζουν.
Ξαφνικά ένα μπαμ ακούστηκε στον αέρα του ονείρου μου, πάει το αηδόνι, τρόμαξαν οι καρδερίνες, έφυγαν τα σπουργίτια κι εγώ ξύπνησα.
Σεισμοί, λοιμοί, κατακλυσμοί, πόλεμοι, δολοφονίες, η Μενεγάκη, η Πάνια, ο Ευαγγελάτος, η σύζυγός του, ο Μητσοτάκης, ο Κασσελάκης, ο Ανδρουλάκης, η μισή Κρήτη δηλαδή, ξεπρόβαλαν από την οθόνη της ανοιχτής τηλεόρασης και με πυροβολούσαν, μου σκότωσαν το αηδόνι μου, παρά λίγο και μένα. Έκλεισα την τηλεόραση, ξεκίνησα να γράφω και γράφοντας μου ήρθε στο μυαλό κάποιος που έμοιαζε με το όνειρό μου κι έκανε όνειρα κι αυτός. «Έχω ένα όνειρο, ότι μία μέρα τα 4 μικρά παιδιά μου θα ζήσουν σε μια χώρα όπου δε θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από το χαρακτήρα τους», είναι η περίφημη φράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κατά την ομιλία του σε 250 χιλιάδες ανθρώπους στην Ουάσιγκτον στις 28 Αυγούστου 1963…
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ ήταν ένας από τους πιο γνωστούς υπέρμαχους της μη βίαιης κοινωνικής αλλαγής του εικοστού αιώνα.
Πάει το αηδόνι.
Κλείνοντας τις σκέψεις μου να σας πω κι αυτό. Στην ελληνική μυθολογία Όνειρος (ή Όνειροι) ονομαζόταν θεότητα που αποτελούσε προσωποποίηση των ονείρων. Ήταν άγγελος του Δία, ο οποίος τον έστελνε στους ανθρώπους την ώρα του ύπνου για να τους συμβουλεύσει, να τους καθοδηγήσει ή να τους κάνει γνωστά αυτά που πρόκειται να συμβούν.
Σύμφωνα με τον Ησίοδο, τα Όνειρα είναι παιδιά της Νύκτας και αδέλφια του Θανάτου και του Ύπνου.
Αυτά για σήμερα, με την προτροπή να μην αφήνετε κανέναν να «σκοτώνει» τα όνειρά σας. Το αηδόνι υπάρχει σε όλους, μέσα μας.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
