Tα περιστατικά με τους ανήλικους στα σχολεία δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία, αλλά αντανάκλαση και αποτέλεσμα γενικότερων συνθηκών βίας που επικρατούν στην κοινωνία και την καθημερινότητά τους.
Αντίθετα, οι επίσημες αντιδράσεις παραμένουν σε αυτό που εδώ και χρόνια οι διάφορες κυβερνήσεις ξέρουν να κάνουν καλά. Κάθε πράξη εκφοβισμού απομονώνεται και από το κοινωνικό της περιβάλλον, τα κίνητρα του όποιου δράστη και από το νόημα που δίνει στην πράξη είναι άγνωστα και έτσι εύκολα υπό συνθήκες κοινωνικού συναγερμού, η κατασταλτική τιμωρία μοιάζει αυτονόητο αναμενόμενο.
Βέβαια, από πουθενά δεν υπάρχουν κάποια στοιχεία που να δείχνουν ότι η καταστολή ως μοναδικό εργαλείο, ιδίως στο σχολείο, είχε αποτέλεσμα στους μαθητές και στους νέους γενικά, αν κρίνουμε από τα όσα γίνονται στα σχολεία των ΗΠΑ.
Υπάρχουν όμως μια σειρά από ερωτήματα, στα οποία θα πρέπει να απαντήσει το υπουργείο, οι καθηγητές, οι γονείς, όλοι εμείς και για τα οποία ο δημόσιος λόγος αδιαφορεί: Τι λένε τα συγκεκριμένα παιδιά που ασκούν βία για τις πράξεις τους και γιατί φέρονται έτσι; Πώς ζουν; Τι προβλήματα λένε τα ίδια ότι έχουν; Τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους; Τι γνώμη έχουν και τι θα ήθελαν από το σχολείο; Και επίσης, τα θύματα πώς αντιμετωπίζουν τη θυματοποίησή τους, τι σχέση έχουν με τους συμμαθητές, τους γονείς κ.λπ.
Α.Π.
