Έχοντας όλη αυτή τη σκόνη από τη Σαχάρα πάνω από το κεφάλι και το λαιμό μπουκωμένο, άκουγα προχθές τις τέσσερις εποχές του Βιβάλντι, το πιο γνωστό έργο του. Τώρα, θα μου πείτε, ποιος ήταν ο Βιβάλντι και τι σχέση έχει με τη σκόνη από τη Σαχάρα; Καμία. Έχει σχέση, όμως, με τις εποχές του χρόνου που έζησε, απόλαυσε και έντυσε με τη μουσική του.
Ο Αντόνιο Λούτσιο Βιβάλντι (έτσι ήταν όλο το όνομά του) γεννήθηκε 4 Μαρτίου 1678 στη Βενετία και πέθανε στις 28 Ιουλίου 1741 στη Βιέννη. Ήταν Ιταλός συνθέτης, δεξιοτέχνης βιολονίστας και ιερέας της εποχής του Μπαρόκ. Θεωρείται από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής του και ο δημοφιλέστερος του κλασικού μπαρόκ, καθώς με τη μουσική του επηρέασε πλήθος συνθετών τόσο της γενιάς του όσο και τους μετέπειτα.
Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αν ζούσε σήμερα, θα είχε πρόβλημα με τις εποχές.
Οι δύο δεν υπάρχουν, μας τις κατάργησαν, ανάπτυξη, πλούτος, το καλό των λαών, η τσέπη των «μεγάλων», πετρέλαια, αέρια, πράσινη ανάπτυξη, πυρκαγιές για αιολικά πάρκα, πλημμύρες, κλιματική αλλαγή, μια αλλαγή που ίσως, αν ζούσε ο Βιβάλντι, να «έντυνε» με τη μουσική του.
Χάσαμε δύο εποχές, αδέλφια, μας τις πήραν.
Πάντα μου άρεσε η άνοιξη και πιο πολύ τώρα που έχω μεγαλώσει λίγο. Μη μου τη στερείτε.
Τούτες τις μέρες, κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου, ένα όμορφο άρωμα με αγκαλιάζει και μου αρέσει πολύ. Είναι το άνθος της πορτοκαλιάς, γνωστό και ως νερόλι, έτσι λένε, είναι το λουλούδι που ανθίζει στις πορτοκαλιές. Έχει ένα γλυκό και εξωτικό άρωμα, που χρησιμοποιείται συχνά στην αρωματοθεραπεία και στην αρωματική βιομηχανία. Είναι τα χελιδόνια που ήρθαν, είναι που όλα γύρω μου ανθίζουν, ζωντανεύουν, ζουν. Είναι η αναγέννηση, μη μου τα στερείτε.
Πάντα μου άρεσε το χρώμα του φθινοπώρου, η μελαγχολία του ήλιου όταν χάνεται πίσω από το βουνό ή τη θάλασσα, αυτό το καφεκίτρινο των φύλλων που πέφτουν για να ξαναγεννηθούν. Τα πρωτοβρόχια που ξεδιψούν τη διψασμένη γη από το καλοκαίρι.
Τώρα τι;
Χειμώνας, καλοκαίρι, κρύο, ζέστη, μαύρο-άσπρο.
Θέλω τις εποχές μου πίσω, θέλουμε τις εποχές μας πίσω, κι αυτό που πρέπει να ξέρουμε όλοι είναι ότι χάνουμε από τη ζωή μας, χάνεται κι η ζωή μας μαζί του, και τη θέλουμε τη ζωή μας, όση κι αν είναι αυτή.
Αυτά τα λίγα με τον Βιβάλντι. Αν σας μείνει χρόνος, ακούστε και θα με καταλάβετε.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
