ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΑ Α: Ανεβαίνει κατακόρυφα το θερμόμετρο στον ΣΥΡΙΖΑ, λίγα εικοσιτετράωρα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς ηγεσία και εσωκομματικοί αντίπαλοι ακονίζουν μαχαίρια και αναγγέλλουν πρωτοβουλίες για την επόμενη μέρα, με διαφορετικό επίδικο η κάθε πλευρά.
ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΑ Β: Λίγες μέρες μετά το κλείσιμο της κάλπης των ευρωεκλογών το ΠΑΣΟΚ είναι το μοναδικό κόμμα το οποίο βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο πολιτικής κρίσης. Βουλευτές αμφισβητούν την ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη ζητώντας νέα εκλογή από τη βάση.
ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΑ Γ: Κινητικότητα υπάρχει πλέον στις συνεργασίες στην Κεντροαριστερά, με τον Νίκο Παππά να τάσσεται υπέρ μιας οριοθετημένης συνεργασίας ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε ότι πρέπει να υπάρχει μια προγραμματική σύγκλιση με ορίζοντα την εκλογική συνεργασία.
«Δεν πρέπει να διαλυθούν δύο κόμματα για να δημιουργηθεί νέος δημοκρατικός πόλος» τόνισε, αλλά εμφανίστηκε θετικός σε μια συγκροτημένη συνεργασία ανάμεσα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το ΠΑΣΟΚ. «Μας αφορά η δημιουργία του πόλου που θα κερδίσει τη Ν.Δ.» είπε χαρακτηριστικά.
Και μετά ο ένας …λακης είπε στον άλλο …λακη, το τηλέφωνό μου το ξέρεις, πάρε με, υπάρχει όμως και ένας …τακης που τρίβει τα χέρια του από χαρά μέχρι να τα βρουν οι δύο …λακηδες.
Παρακολουθώντας, λοιπόν, όλα αυτά, αγαπητοί μου αναγνώστες, ήρθε στο μυαλό μου μια παροιμία που ίσως ταιριάζει με το πολιτικό μας σκηνικό, μια παροιμία που λέγεται όταν δύο άνθρωποι έρχονται σε σύγκρουση, διεκδικώντας κάτι που δεν ανήκει σε κανέναν από τους δύο.
Η παροιμία «δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα» έγινε γνωστή, σύμφωνα με τις επικρατέστερη εκδοχή, από τον Κολοκοτρώνη.
Ο Γέρος του Μοριά, πριν από την έναρξη της επανάστασης, βρίσκεται στη Ζάκυνθο και πληροφορείται για τη διαμάχη μεταξύ του Ναπολέοντα Βοναπάρτη και του τότε τσάρου της Ρωσίας για τον έλεγχο της Πολωνίας. Ο Κολοκοτρώνης ρώτησε να μάθει ποια είναι η Πολωνία. Όταν πληροφορήθηκε ότι πρόκειται για ένα κράτος που ούτε ρωσικό ούτε γαλλικό είναι, σχολίασε: «Δύο γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα».
Και για να είμαι πιο σωστός, να πούμε και λίγα και για τον ελκυστικό αχυρώνα.
Ένας αχυρώνας ή μία αχυρώνα είναι ένα γεωργικό κτήριο, συνήθως σε αγροκτήματα, και χρησιμοποιείται για διάφορους σκοπούς. Συνήθως, ένας αχυρώνας χρησιμοποιείται ως δομή που φιλοξενεί ζώα, συμπεριλαμβανομένων των βοοειδών και των αλόγων, χωρίς παρεξήγηση, καθώς και για αποθήκευση ζωοτροφών και ειδών γεωργίας όπως λιπάσματα, σπόρους. Επίσης, χρησιμοποιείται ως αποθήκη διαφόρων ειδών. Το γεωργικό κτήριο, αυτό όπως όλα τα κτήρια, έχει δεξιά και αριστερή πλευρά, που όλες ξεκινούν από το κέντρο. Οι φιλοξενούμενοι κατά καιρούς κινούνται σε όλες τις πλευρές του ανάλογα με την τροφή που έχει. Ο αχυρώνας δεν ανήκει σε κανέναν, ανήκει σε όλους και είναι η ζωή, η επιβίωση, το μοίρασμα, το παρόν, το μέλλον, και κανένα ζωάκι με μακριά αυτιά δεν μπορεί να διεκδικεί ότι είναι δικό του. Αυτό που μπορεί και πρέπει, είναι να φροντίζει να έχει τροφή για όλα τα ζωάκια.
Κλείνοντας, έχω την αίσθηση ότι γράφω ακόμα ένα παραμύθι και δε μου αρέσει. Γάιδαρος δεν είμαι, αλλά έτσι όπως πάει θα γίνω. Α και το δικό μου επίθετο έχει κατάληξη …γιαννης.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
