Δε γιορτάζουμε. Στέλνουμε σήμα κινδύνου στους αρμόδιους φορείς της ελληνικής Πολιτείας που γνωμοδοτούν και αποφασίζουν για την προστασία του περιβάλλοντος.
Σκοπός μας είναι να κινητοποιηθούμε και να διαμαρτυρηθούμε για όσα συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται ως έργα γενικότερης σημασίας για την οικονομία της χώρας. Όχι όμως και για την υγεία και την ποιότητα ζωής των πολιτών της χώρας.
Συγκεκριμένα:
Για τα σχέδια επέκτασης της Βιομηχανίας των ΑΠΕ στα βουνά μας, όπως ο Ταΰγετος και το Μαυροβούνι Κορώνης.
Για την απουσία βιολογικών καθαρισμών στις Τοπικές και Δημοτικές Ενότητες των Δήμων μας. Στη Μεσσηνία δεν υπάρχει καμιά που να έχει σύστημα καθαρισμού υγρών αποβλήτων.
Για τις θάλασσές μας, που μετατρέπονται σε βιομηχανικές ζώνες για εξορύξεις υδρογονανθράκων, υπεράκτια αιολικά πάρκα και εντατικές υδατοκαλλιέργειες.
Για τις ακτές μας, τα 16.000 χιλιόμετρα της ακτογραμμής μας που καταπατούνται με μανία. Μόνο 198 παραλίες χαρακτηρίζονται ελεύθερες, οι υπόλοιπες γίνονται οικονομικά απρόσιτες για τους περισσότερους και κάποιες γίνονται κλειστές και απροσπέλαστες για όλους, αν το επιθυμούν οι επενδυτές που τις εκμεταλλεύονται.
Για τα βουνά μας, που αντί για δάση σκεπάζονται με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά.
Για τα δάση μας, που καίγονται και «αξιοποιούνται» αντί να αναδειχθούν και να αναδασωθούν.
Για τα ποτάμια και τα ρέματα που ρυπαίνονται, μπαζώνονται και φράζονται και ύστερα θρηνούμε για την πλημμύρα και την καταστροφή.
Για τα μικρά υδροηλεκτρικά που μειώνουν και αφανίζουν τα νερό από τις φυσικές κοίτες των ευαίσθητων υδατικών οικοσυστημάτων.
Για τα νησιά μας, που βουλιάζουν από τον υπερτουρισμό, καταπίνοντας την ομορφιά, τη φυσιογνωμία, τον τρόπο ζωής, τον πολιτισμό αιώνων.
Για τις πόλεις, που γίνονται αβίωτες για τους κατοίκους τους.
Για το νερό, που από δημόσιο αγαθό μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο προϊόν.
Για τα άγρια ζώα και πουλιά, που εξοντώνονται μαζί με το φυσικό τους περιβάλλον, αλλά και για τα ήμερα που βασανίζονται στο όνομα της αφθονίας, της έρευνας ή της ψυχαγωγίας.
Για την κλιματική κρίση, που πολεμάμε με τρόπο παράλογο εξοντώνοντας στο όνομά της κάθε φυσικό μας σύμμαχο στην αντιμετώπιση της – δάση, θαλάσσιες ποσειδωνίες σας, βιοποικιλότητα, ελεύθερη γη.
Για τα δηλητήρια που πίνουμε και τρώμε, ανήμποροι να κάνουμε αλλιώς.
Για τη γεωργική γη και τα βοσκοτόπια, τους αγρότες, τους ψαράδες, τους μελισσοκόμους και όλους εκείνους που παράγουν τον αληθινό πλούτο της χώρας.
Η εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα βουνά μας διαταράσσει ανεπίστρεπτα τον κύκλο του νερού μέσω της μείωσης των βροχοπτώσεων, τα δάση και τη χλωρίδα, τα άγρια ζώα και τα πουλιά, ενώ προκαλούνται προβλήματα υγείας λόγω των ήχων και υποήχων από αυτές, μεταξύ των άλλων.
Σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που σιωπούν και πάλι, ο καθένας με το δικό του τρόπο και από τη δική του θέση ευθύνης. Εντύπωση προκαλούν οι θέσεις αυτοδιοικητικών σε Δημοτικά Συμβούλια, όπως του Δήμου Καλαμάτας, που έρχονται σε αντίθεση με συλλογικές αποφάσεις πολιτών και επιστημόνων για σοβαρά περιβαλλοντικά ζητήματα.
Η μηδενική μας ανοχή οφείλει να είναι αυτονόητα αδιαπραγμάτευτη σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και υποβίβασης της ποιότητας ζωής μας, που ήδη κρίνεται ως υποβαθμισμένη και ασφυκτική, από όπου και αν προέρχεται.
Για το Περιβαλλοντικό Παρατηρητήριο Ελλάδος,
Μιχάλης Αντωνόπουλος
Γεωλόγος – Γεωτεχνικός περιβάλλοντος
