Kοιτάζω τις λίστες των υποψηφίων ευρωβουλευτών των πολιτικών κοµµάτων και σκέφτοµαι: κάπου έχει υπάρξει ένα µπέρδεµα. Κάτι δεν έχει γίνει σαφές.
Δεν νοµίζω ότι είναι κατά λάθος. Επίτηδες το κάνουν τα πολιτικά κόµµατα. Μα και οι πολίτες δεν νοµίζω ότι δεν καταλαβαίνουν τι συµβαίνει. Καταλαβαίνουν. Και δεν τους νοιάζει.
Θα σας πω τι εννοώ.
Οι εκλογές δεν είναι µια ευκαιρία για τους πολίτες να µαζεύονται για να πουν τη γνώµη τους. Οι εκλογές είναι διαδικασία διορισµού. Μαζεύονται όλοι οι συνιδιοκτήτες και επιλέγουν διαχειριστή. Το ερώτηµα των εκλογών είναι: ποιους και ποιες από αυτούς θέλετε να διορίσετε για να κάνουν µια συγκεκριµένη δουλειά; Εν προκειµένω, στο θέµα των επερχόµενων ευρωεκλογών, το ερώτηµα είναι: ποιες και ποιοι αποφασίζετε να αναλάβουν τα καθήκοντα του ευρωβουλευτή ή της ευρωβουλεύτριας για τα επόµενα πέντε χρόνια;
Μια απόφαση. Οι εκλογές δεν είναι κατάθεση άποψης ή γνώµης. Είναι η λήψη µιας απόφασης. Η διαφορά δεν είναι µόνο φιλοσοφική, και είναι µεγάλη. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το πολιτικό µας σύστηµα κοροϊδεύει τους ψηφοφόρους, και οι ψηφοφόροι καθόµαστε να µας κοροϊδεύουν ευχαρίστως. Μετατρέπουµε την δηµοκρατία µας σε ριάλιτι. Σε µια περιοδική δηµοσκόπηση που χρησιµοποιείται για να νοθεύσει τη σχέση του πολίτη µε το κράτος.
Πόσο οργισµένοι είστε για τα Τέµπη;
Πόσο καλά τα λέει η τάδε τηλεπερσόνα on camera;
Πόσο δίκαιος είναι ο αγώνας του φυλακισµένου δηµάρχου στην Αλβανία; Πόσο χαρήκατε µε το τάδε χρυσό µετάλλιο πριν από είκοσι χρόνια;
Πόσο αντιπαθείτε το τάδε κόµµα;
Καµία από αυτές τις ερωτήσεις δεν είναι ερωτήµατα που καλείστε απαντήσετε στις ευρωεκλογές. Κάποιες από αυτές µπορεί αναφέρονται σε θέµατα που είναι χρήσιµα κριτήρια για την απόφαση που καλείστε να λάβετε. Αλλά κανένα από αυτά δεν είναι το αντικείµενο αυτής της συγκεκριµένης διαδικασίας. Μπορεί να σας λένε ότι αυτό είναι το αντικείµενο της συγκεκριµένης διαδικασίας. Μπορεί να επιλέγουν τα υποψήφια πρόσωπα των εκλογών ακριβώς για να σας κάνουν να νοµίσετε ότι αυτά είναι τα πραγµατικά ερωτήµατα των εκλογών. Σας κοροϊδεύουν. Και κάθεστε. Και το αποτέλεσµα φαίνεται.
Το 2019 οι Έλληνες πολίτες επέλεξαν 21 ανθρώπους για να τους εκπροσωπήσουν στο ευρωκοινοβούλιο. Οι περισσότερες από τις επιλογές που έκαναν δεν ήταν καλές. Φανταστείτε ένα διευθυντικό στέλεχος σε µια εταιρεία που αποφασίζει να προσλάβει 21 στελέχη, και στο τέλος της πενταετούς τους θητείας ο ένας έχει καταλήξει στη φυλακή για συµµετοχή σε εγκληµατική οργάνωση, ένας άλλος κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση, µια άλλη συνελήφθη για απάτες και ούτω καθεξής. Τέτοιου επιπέδου επιλογές έκαναν οι Έλληνες ψηφοφόροι το 2019. Βεβαίως, οι Έλληνες ψηφοφόροι, αντίθετα µε τα διευθυντικά στελέχη, δεν κινδυνεύουν να απολυθούν από κανέναν. Είναι, καλώς, µόνιµοι.
Υπάρχουν κάποια εργαλεία αξιολόγησης του πόσο “επιδραστικοί” είναι οι ευρωβουλευτές. Μετράνε το πόσο ενεργοί, αποτελεσµατικοί και εξωστρεφείς είναι, αλλά και το πόσο επηρεάζουν και κινητοποιούν πράγµατα στο εξαιρετικά πολύπλοκο µικροσύµπαν των Βρυξελλών και του Στρασβούργου. Τα περισσότερα από τα κορυφαία ονόµατα σε αυτές τις λίστες, βεβαίως, είναι πολύ πιθανό να µην τα έχετε ξανακούσει ποτέ. Είναι και όλες και όλοι ξένοι. Αλλά αυτοί είναι οι άνθρωποι που κάνουν δουλειά εκεί πέρα, µέσα στις επιτροπές στις οποίες συµµετέχουν, µε τις παρεµβάσεις και τις ερωτήσεις τους στην ολοµέλεια. Από τους 21 ευρωβουλευτές και ευρωβουλεύτριες της δικιάς µας χώρας, µόνο ένας εµφανίζεται στο Τοπ-100 της µιας λίστας. Στο Τοπ-100 της άλλης δεν εµφανίζεται κανένας. Το σκορ της χώρας µας ως προς την επιδραστικότητα των εκπροσώπων της στην Ευρωβουλή στο ένα εργαλείο είναι το τέταρτο από το τέλος, µετά την Ιταλία, την Ουγγαρία και την Κύπρο. Στο άλλο εργαλείο είναι πάλι το τέταρτο απ’ το τέλος, µετά την Ιταλία, την Ουγγαρία και τη Γαλλία (!). Αυτές ήταν οι επιλογές µας πέντε χρόνια πριν, έτσι τα πήγαν. Θα ήθελα να σας προτείνω κάτι.
Στις 9 Ιουνίου µην πάτε στις κάλπες για να πείτε τη γνώµη σας. Αυτό σας ζητάνε, επειδή νοµίζουν ότι αυτό θέλετε. Μην το κάνετε. Καταλαβαίνω ότι έχετε απόψεις. Εκφράστε τις απόψεις σας αλλού. Τόσες πλατφόρµες υπάρχουν. Εκείνη την καλοκαιρινή ηµέρα, όταν περάσετε πίσω από το µπλε παραβάν, µην εκφράσετε γνώµη: πάρτε µιαν απόφαση. Διαλέξτε ποιές και ποιούς θέλετε να προσλάβετε. Δεν είναι εύκολο. Το καταλαβαίνω. Θέλει λίγο διάβασµα. Προετοιµασία. Ο διορισµός είναι διοίκηση. Είναι δουλειά. Είναι ευθύνη. Ποιος θέλει ευθύνες καλοκαιριάτικα; Αλλά τι να κάνουµε. Στην πραγµατικότητα αυτός είναι ο ρόλος µας ως πολίτες µιας δηµοκρατίας, όχι αυτός που σας βάζουν να παίξετε. Να απαντάµε στα πραγµατικά ζητούµενα της κάλπης. Όχι σε άλλη µια δηµοσκόπηση.
Του Θοδωρή Γεωργακόπουλου για την Καθημερινή
