Παραμένουν τα ζητήματα λειψυδρίας σε τουριστικές περιοχές
Οι παλιές αγγελίες μάς έλεγαν ότι πωλούνται οικόπεδα με “φως, νερό και τηλέφωνο”. Με το πρώτο και το τρίτο τα… κουτσοκαταφέρνουμε, αλλά με το νερό έχουμε πρόβλημα. Ξέρουμε ότι ένας από τους λόγους είναι η κλιματική κρίση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ιδιαίτερα για μια περιοχή που θέλει να λέγεται τουριστική, οι υποδομές για νερό είναι από τις πρώτες που πρέπει να υλοποιηθούν.
Τις τελευταίες μέρες πολίτες από τη Σάντοβα, τις Κιτριές, αλλά και τις γύρω περιοχές, επικοινωνούν με την εφημερίδα μας για να μας πληροφορήσουν ότι έχουν σοβαρό πρόβλημα με την ομαλή υδροδότηση των οικιών και των επιχειρήσεων που διαθέτουν. Το αποτέλεσμα είναι να μην έχουν νερό στα σπίτια, ενώ οι επισκέπτες να ακυρώνουν κρατήσεις. Γενικά, όλα αυτά κάνουν κάποιον να αναρωτιέται γιατί τόσα χρόνια δεν είχε βρεθεί μια λύση.
Βέβαια, μια ίδια κατάσταση είχε δημιουργηθεί και στην αργία του Αγίου Πνεύματος, οπότε η ΔΕΥΑ Καλαμάτας έστελνε βυτιοφόρα για να… ξεδιψάσουν οι περιοχές λόγω του μεγάλου όγκου των επισκεπτών.
Κάτι ανάλογο, ως δικαιολογία, μπορεί να ειπωθεί και σήμερα. Ο παρατεταμένος καύσωνας… άνοιξε περισσότερο τις βρύσες στο Δήμο Καλαμάτας, με αποτέλεσμα το νερό από τη δεξαμενή των Κιτριών που συνδέεται με αυτή στις Τούρλες να μη φτάνει. Υπάρχει και το θέμα της μη λελογισμένης χρήσης που δημιουργεί προβλήματα. Κι αυτό ισχύει.
Όμως, αν σκεφτούμε ότι είμαστε στην αρχή της τουριστικής περιόδου, φοβόμαστε να κάνουμε μια προβολή του φαινομένου μετά τα μέσα Ιουλίου, αλλά και τον Αύγουστο.
Το «πάμε κι όπου βγει» έμελλε να γίνει το μότο της σημερινής Ελλάδας, με αφορμή τα τραγωδία των Τεμπών. Πικρό, άθλιο σλόγκαν: τι σημαίνει “πάμε κι όπου βγει”; Σημαίνει ας ξεκινήσουμε κάτι, ένα ταξίδι, ένα έργο, μια δραστηριότητα, μια επιχείρηση, κι όπου μας βγάλει ο δρόμος, κι ό,τι γίνει.
Χωρίς να έχουμε προετοιμαστεί ή εξασφαλίσει, όσο το δυνατόν, τα μέσα με τα οποία θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που αναπόφευκτα θα προκύψουν. Θέλουμε να πουλήσουμε τουρισμό χωρίς τα προαπαιτούμενα.
Ή, να το πούμε με τα λόγια της μητέρας του δολοφονημένου Ζακ Κωστόπουλου, “ζούμε σε μια χώρα που πρέπει να αρκούμαστε σε λίγα. Λίγη Δικαιοσύνη, λίγος μισθός, λίγη υγεία”. Και λίγο νερό, θα προσθέταμε εμείς…
Α.Π.
