Η Χριστιάνα Κανελλακοπούλου ζητά να μην την οριοθετήσουμε με τίτλους και να μην προσπαθήσουμε να κατηγοριοποιήσουμε την ίδια και το καλλιτεχνικό της έργο, διεκδικώντας το δικαίωμα στην ελευθερία και στο να ακολουθεί κατά το δοκούν τις «ανάγκες της ψυχής» της. Διεκδικεί ελευθερία για πολιτικο-κοινωνική τοποθέτηση και κριτική, αποφαινόμενη ότι «δεν υπάρχει καμία αισθητική» στην πόλη της Καλαμάτας. Ελευθερία, ακόμη, για να ξεφύγει από το τυπικό μιας συνέντευξης, προσθέτοντας ένα προσωπικό λογοτεχνικό κείμενο, στο οποίο εκφράζει τις ανησυχίες της για υπαρξιακά ζητήματα και για το μέλλον του κόσμου.
Αναμφίβολα, όμως, η Χριστιάνα Κανελλακοπούλου είναι από τους ανθρώπους που όλη τους η ύπαρξη καθορίζεται από την τέχνη, την οποία μπορεί να υπερηφανεύεται ότι «κατέχει» ως το δικό της προνομιακό χώρο έκφρασης και επικοινωνίας, που της δίνει τη δυνατότητα να μοιραστεί και να αφήσει ένα δικό της αποτύπωμα στα καλλιτεχνικά πράγματα. «Γεννήθηκα στην Καλαμάτα. Έζησα τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής μου εδώ. Τελείωσα το σχολείο στην Αθήνα και έφυγα για σπουδές στην Αγγλία. Σπούδασα στην Καλών Τεχνών στο Λονδίνο και στο Κεντ. Τα τελευταία 4 χρόνια ζω και εργάζομαι στην Καλαμάτα», είναι το λιτό βιογραφικό που επιλέγει να συνοδεύσει αυτή τη συνέντευξη. Αφορμή στάθηκε η εικαστική έκθεση που θα παρουσιάσει, σε συνεργασία με τον διακεκριμένο Καλαματιανό γλύπτη, Χρήστο Ρηγανά, στην Καρδαμύλη, η οποία επιλέχθηκε «απλώς γιατί είναι ένας όμορφος τόπος και καλοκαιρινός»…
Ο «Διάλογος» ανάμεσα στη ζωγράφο με τα χρώματα και τον γλύπτη με τις φόρμες θα φιλοξενηθεί από τις 31 Αυγούστου έως τις 8 Σεπτεμβρίου, στο παλιό Δημοτικό Σχολείο Καρδαμύλης. Θα εκτεθούν, περίπου, 50 αφηρημένα εικαστικά έργα, που δημιουργούν μια πολύ ενδιαφέρουσα και αρμονική ενότητα. Ας μάθουμε περισσότερα για τη Χριστιάνα Κανελλακοπούλου και για την επικείμενη έκθεση, που έρχεται δύο χρόνια μετά τις «Μορφές», με τα πορτραίτα γυναικών που παρουσιάστηκαν με επιτυχία το 2022, στον πολυχώρο τέχνης Α49 στην Καλαμάτα.
-Τι σε οδήγησε στην τέχνη και τι βρήκες τελικά σε αυτόν τον χώρο;
Από παιδί ζωγράφιζα και με ενδιέφεραν τα παιχνίδια με το φως. Όταν ήμουν μικρή, μέσα στο σκοτάδι έπαιζα με τον αναπτήρα. Η μικρή φλόγα χόρευε και μαζί της κι εγώ. Είχα βρει έναν έρωτα, το φως. Ζώντας, επίσης, στο κέντρο της πόλης μας, περνούσα καθημερινά από εκκλησίες, που γέμιζαν τα μάτια μου με το φως των κεριών. Ήθελα να γίνω άγγελος τότε, αλλά ευτυχώς το ξεπέρασα.
Τι βρήκα; Τα πάντα. Ό,τι είχα χάσει ή δεν ήξερα ότι είχα, αλλά περιμένω και άλλες εκπλήξεις…
-Τι θέση έχει, τελικά, στη ζωή σου η τέχνη και ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου μέσα από αυτήν;
Οι γονείς μου ήταν λόγιοι. Η μεν μητέρα μου συγγραφέας, ο δε πατέρας μου ποιητής. Μεγάλωσα με το άρωμα του χαρτιού. Τέχνη είναι η ζωή μου. Έτσι μεγάλωσα και έτσι πορεύτηκα. Αναζητώ την ομορφιά παντού. Με διεκδικεί, μου φωνάζει πάντα, με τραβάει από τα μαλλιά. Ησυχάζει μόνο αν ασχοληθώ μαζί της.
Πριν από χρόνια μετακομίσαμε με τον άντρα μου στον Μυστρά, πάλι αναζητώντας την ομορφιά. Στο σπίτι μας έμπαινε το σύννεφο, όταν ανοίγαμε τα παράθυρα. Ταλαντώθηκα ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Εκεί ένιωσα το τεράστιο ποίημα της ζωής. Η ομορφιά είναι παντού, όπως και η σοφία.
Μέσα από την τέχνη ψάχνω τη δική μου αλήθεια. Λειαίνω τις γωνίες μου. Αφουγκράζομαι το τραγούδι μου και τους στίχους του. Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
-Τι/ποιος καθόρισε την καλλιτεχνική σου προσωπικότητα και πώς θα την περιέγραφες; Χωράει σε κάποια τεχνοτροπία; Περιορίζεσαι στη ζωγραφική, δοκιμάζεις άλλα μέσα, πειραματίζεσαι;
Η καλλιτεχνική μου προσωπικότητα καθορίστηκε από τις ευαισθησίες μου. Μου αρέσει να πειραματίζομαι, αλλά το χρώμα, δηλαδή το φως, με καθοδηγεί πάντα. Κάποτε ασχολήθηκα και με το κόσμημα, επειδή πάλι με ενδιέφερε το φως που διαπερνά τις διάφανες επιφάνειες. Δεν θέλω να ορίσω κάτι στην τέχνη, γιατί δεν θέλω να την περιορίσω. Η τέχνη είναι ελευθερία.
-Η έκθεση της Καρδαμύλης έχει σχέση με τις προηγούμενες που έχεις κάνει και ειδικά με την τελευταία, τις «Μορφές»;
Τώρα θα εκθέσουμε με τον Μεσσήνιο γλύπτη, Χρήστο Ρηγανά, στην Καρδαμύλη, στο παλιό Δημοτικό σχολείο 31/8-8/9. Μετά την τελευταία μου έκθεση στην Καλαμάτα, πριν δύο χρόνια, οι ανάγκες της ψυχής μου με πήγαν αλλού. Άλλες πτυχές μου ξετυλίγονται σιγά σιγά.
Ο Χρήστος, πέρα από αγαπημένος φίλος, είναι ένας καλλιτέχνης που με βοήθησε, εν αγνοία του, να βρω ένα κομμάτι μου ξεχασμένο από τα φοιτητικά μου χρόνια, αυτό της αφαίρεσης και της φόρμας. Τον Χρήστο τον θαυμάζω ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Είναι τιμή μου που θα «συγκατοικήσουμε» στην Καρδαμύλη.
Έχουμε ξεκινήσει έναν «Διάλογο» -και έτσι είναι και ο τίτλος της έκθεσής μας- ένας διάλογος φόρμας και χρώματος, η δύναμή τους και η δύναμη των ανθρώπων όταν ενώνονται και συνομιλούν.
-Πώς είναι τα καλλιτεχνικά πράγματα στην Καλαμάτα; Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του να δημιουργείς και να μοιράζεσαι τη δουλειά σου σε μια επαρχιακή πόλη;
Στην Καλαμάτα υπάρχει ο χορός και η μουσική… Είναι -όπως όλες οι επαρχιακές πόλεις φαντάζομαι- φτωχή σε όλα τα υπόλοιπα που αφορούν στις τέχνες. Δεν υπάρχει καμία αισθητική και οι δημοτικοί άρχοντες κάνουν τα πάντα για να γίνει αυτό αντιληπτό σε όλα μας τα κύτταρα. Είναι η πόλη που δεν τιμά τους ανθρώπους της τέχνης και δεν απευθύνεται σε αυτούς που είναι απαραίτητοι. Υπάρχει μία αισθητική «Jumbo» και είναι απογοητευτικό. Η θάλασσα, ωστόσο, και ο Ταΰγετος μάς αποζημιώνουν, αν δεν τα καταστρέψουν και αυτά, που το φοβάμαι…
Το να ζεις, όμως, σε μία πόλη δίπλα στη θάλασσα είναι ευλογία.
Μία κατάθεση / σκέψεις
Η Τέχνη με παρηγορεί, με ακούει, με πιστεύει. Άπειρες ώρες συνομιλούμε. Ισορροπούμε. Γελάμε.
Η Τέχνη με εκπαιδεύει να ισορροπώ ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, γι’ αυτό πάντα χρειάζομαι χρώμα. Το χρώμα δεν θα υπήρχε χωρίς φως.
Σπάω τις πύλες της φραγής μου.
Αναζητώ την πτήση μου σε ανασφαλείς περιοχές.
Ευτυχώς, είμαι προικισμένη με το χάρισμα της ανασφάλειας και της απόγνωσης.
Μέσα από τα ίχνη ενός νέου έρωτα αναδύθηκε ένας οργανικός κόσμος, μια αρχική μορφή ζωής, ένας καινούργιος εσωτερικός χάρτης.
Τον παρακολουθώ να αναδύεται σαν μια καινούργια μορφή ζωής και ανυπαρξίας.
Θέλω να φτιάξω αυτό που δεν είναι και να το τοποθετήσω εκεί που δεν ξέρω αν υπάρχει. Η Τέχνη πάντα μου δείχνει τον δρόμο.
Η ανθρωπότητα βιώνει τη μεγαλύτερη επείγουσα κατάσταση που είχε ποτέ ο πλανήτης.
Η ψυχή μου με καλεί να καταδυθώ μέσα μου με γενναιότητα.
Πόσες «παγκόσμιες αναφλέξεις» χρειάζεσαι για να κατανοήσεις την ουσία σου;
Η απειλή της εξαφάνισης της ζωής είναι τραυματική.
Πώς θα είναι ο κόσμος χωρίς εμένα και μετά από μένα; Είμαστε κομμάτι του κύκλου που εξαφανίζεται για να επανέλθει. Αφήνω ένα πετραδάκι στην άκρη της θάλασσας… Αυτό θα είμαι. Μέσα του θα καταγραφούν όλοι μου οι πίνακες.
Αφουγκράζομαι τις αγωνίες μου… Ακούω τα πινέλα μου να λιώνουν πάνω στον καμβά… όπως οι πάγοι.
Πώς μπορώ να καταψύξω τους πάγους που λιώνουν;
Με παρασύρει η σιωπή τους. Η πτώση τους μέσα μου είναι εκκωφαντική.
Θα καταψύξω το 75% του νερού που έχω μέσα μου, θα το προσφέρω στην Αγία Τράπεζα και θα περιμένω το θαύμα.
Θέλω να πάω εκεί που δεν γνωρίζω. Με πάει η Τέχνη, περπατώ πάνω σε βότσαλα που έκαναν αιώνες να φτιαχτούν, τα πατάω και νιώθω πως δεν έχω ηλικία, όνομα, διεύθυνση και λογαριασμούς. Απουσιάζω από συνομιλίες που με επαναφέρουν εδώ και μπαίνω σε ένα προσωπικό αφήγημα χωρίς σειρήνες πολέμου.
Με τη ζωγραφική μου θέλω να σας μαγέψω για ένα δευτερόλεπτο και να σας ρωτήσω αν χορεύετε… Ελάτε, λοιπόν ! Έχουμε τον χώρο και δεν έχουμε τον χρόνο.
Κουράστηκα, λοιπόν, να οριοθετούμαι. Μη μου βάλετε τίτλους και μη με απειλείτε με πλήρη εξαφάνιση.
Βρίσκομαι εδώ με μία γενναία δειλία και ζητώ να κοιτάξουμε το ηλιοβασίλεμα. Το θέαμα είναι τολμηρό.
Ας είμαστε προετοιμασμένοι…
Χριστιάνα Κανελλακοπούλου
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
