Δεν είναι μόνο ψίθυροι, αλλά κραυγές αγωνίας που προέρχονται από συνανθρώπους μας, οι οποίοι διαμένουν σε διάφορα σημεία της Μεσσηνίας και όχι μόνο.
Στέρεψαν, λέει, οι βρύσες, τα πηγάδια, οι πηγές και δεν έχουμε νερό να πιούμε. Πόσο, μάλλον, να ποτίσουμε τα ζωντανά μας ή να πλυθούμε και να ποτίσουμε τους κήπους μας.
Κάντε κάτι, λένε, στους πολιτικούς της περιοχής που εκλέγουν, γιατί χανόμαστε!
Λάθος πόρτα χτυπάνε μάλλον οι άνθρωποι, γιατί «των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», λέει η λαϊκή σοφία.
Οι τοπικοί άρχοντες αλλά και οι βουλευτές μας, δυστυχώς, δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το μέλλον του τόπου μας, παρά μόνο πως να περάσουν με άνεση την τετραετία για την οποία έχουν εκλεγεί.
Σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης, που δεν έχουν τόση ανάγκη για νερό, όπως εμείς εδώ, οι περισσότερες λίμνες εκεί είναι τεχνητές και όχι φυσικές όπως πιστεύει ο περισσότερος κόσμος.
Κάποιες από αυτές μάλιστα, είναι ιδιωτικές και τις χρησιμοποιούν ως υδροβιότοπους για να ψαρεύουν διάφορα είδη ψαριών του γλυκού νερού.
Με λίγα λόγια, από εδώ κι μπρος μία είναι η λύση για να μετριαστεί κάπως το πρόβλημα με την κλεψύδρα στον τόπο μας: Να μαζεύουμε το νερό όταν βρέχει.
Του Δημήτρη Μπουσούνη
