Η Καλαμάτα εδώ που τα λέμε, ξανοίγεται από κοσμικής απόψεως. Τσάι στη Λέσχη Καλαμών, τις άλλες χοροεσπερίδες στη Λαϊκή Σχολή τα Σάββατα, μουσικές συναυλίες, πνευματικές συγκεντρώσεις με το μέντιουμ Ζωή, δεκαπενθήμερα «τέια» του Φιλοπτώχου και… τράβα κορδέλα.
Η σημειουμένη πρόοδος στην κοσμική μας κίνηση είναι αναντίρρητα αξιοσημείωτη. Οι κομψευόμενοι συμπολίται, τ’ ακκιζόμενα δεσποινάρια της καλαματιανής αφρόκρεμας, ου μην αλλά και της σνομπαρίας, θα βρουν μια διέξοδο στην πλήξη του επαρχιακού περιβάλλοντος της καθημερινής ρουτίνας, που μαραίνει και σκοτώνει…
Κι αυτό ίσα ίσα είναι εκείνο που μας ξενίζει. Γιατί, αλήθεια, η Καλαμάτα δεν είναι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους κοσμικές συγκεντρώσεις που κατά κανόνα σχεδόν, δίνουν τον τόνο και στις άλλες κοινωνικές μας εκδηλώσεις.
Σε άλλες πόλεις – και της παληάς Ελλάδος ακόμη – στην Πάτρα, στο Αίγιο, στον Πύργο, στα νησιά του Ιονίου και στην Κρήτη, υπάρχει τέτοια κοσμική κίνησις με κοσμοπολίτικο χρώμα, που αποτελεί την κυριωτέρα κοινωνική τους εκδήλωση.
Η Καλαμάτα από της πλευράς αυτής υστερεί. Η συνηθισμένη ρουτίνα. Τα βραδάκια – όταν δεν βρέχει – μερικές βολτίτσες στη λεωφόρο σιδηροδρομικού σταθμού μ’ αντικειμενικό σκοπό την επίδειξη ή το… αθώο φλερτ, κατόπιν απογευματινή στον κινηματογράφο – χωρίς να μας ενδιαφέρει τι παίζει – κι έπειτα αμπάρωμα στο σπίτι και… ύπνος.
Οι κινηματογράφοι στις καθημερινές νυκτερινές παραστάσεις προβάλλουν ταινίες προ… κενών καθισμάτων. Γιατί οι Καλαματιανοί είναι μαθημένοι να «εξέρχωνται» προ πάντων στις απογευματινές της Κυριακής για να χορταίνουν… συνωστισμό. Τίποτε άλλο. Ή μάλλον και κάτι ακόμη. Αν ο κινηματογράφος δεν παρουσιάζη ενδιαφέρον, καταφεύγουμε στο «Δεσποτικόν» για λίγους λουκουμάδες και… αρκετό φλερτ ή στην μπύρα του Τζίμη, όπου ουκ έστι θλίψις ου στεναγμός, αλλά ζωή… ατελεύτητος.
Περί των καμπαρέ δεν γίνεται λόγος, γιατί αυτά έχουν κληρονομήσει όλη την μούχλα των παλαιών καλαματιανών καφέ αμάν.
Κι αυτό, κύριοι, λέγεται κοσμική κίνησις μιας πόλεως με ακμάζον εμπόριον και ανθούσαν βιομηχανίαν, με αρχοντικάς παραδόσεις και πλουσίαν σε πολιτισμόν ιστορίαν…
Δεν ξαίρω αν η σημειουμένη τελευταία κοσμική κίνησις έχη τις ρίζες της στο σνομπιστικό πνεύμα που ρυθμίζει τις εκδηλώσεις της κοινωνικής μας ζωής κατά το σωτήριον αυτό έτος 1936 ή σε κάποια εσώτερη ανάγκη για το χτύπημα της καλαματιανής ρουτίνας, που δεν αφήνει την πόλη μας να αναπνεύση τον μυρωμένον αγέρα του πολιτισμού.
Εκείνο που ξαίρω όμως είναι τούτο: Η Καλαμάτα σημειώνει με την κίνηση αυτή μια πρόοδο. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η κίνησις αυτή φέρει κατάδηλα όλα τα σημάδια του σνομπισμού. Ωστόσο κάποτε θα ξεκαθαρίση. Κι η κοσμική Καλαμάτα μια μέρα θα βρη το σωστό της δρόμο….
ΝΟΥΛΗΣ ΝΤΟΛΙΟΣ
