Την περασμένη Κυριακή (22/9), με σύμμαχο τον καλό καιρό, μία μεγάλη παρέα τριάντα πέντε ατόμων από την «οικογένεια» και τους φίλους του Συλλόγου Πεζοπόρων και Ορειβατών Καλαμάτας «Ο Ευκλής» ανηφορίσαμε για τα Πηγάδια, ένα όμορφο ορεινό χωριό ψηλά στον Ταΰγετο, στα 927 μ. υψόμετρο.
Από εκεί πήραμε το καλντερίμι που οδηγεί σε ένα φαράγγι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, το Ρίντομο.
Η φύση, παρά την ξηρασία του καλοκαιριού, μας περίμενε αλλαγμένη. Τα φυτά ήταν καταπράσινα κι από το πρόσφατα βρεγμένο χώμα ξεπρόβαλαν με ορμή τα πρώτα κυκλάμινα και οι κρόκοι. Όπου περπατούσαμε μας ακολουθούσε το άρωμα της ασφάκας και των φυτών του Ταϋγέτου.
Το κατηφορικό λιθόστρωτο καλντερίμι, το οποίο παλιά ήταν ο δρόμος που ένωνε τα χωριά της Καλαμάτας με τα χωριά της Μάνης, αλλού καλά διατηρημένο και αλλού «ξεδοντιασμένο», κάνοντας κατηφορικά ζιγκ ζαγκ, με ελιγμούς μάς οδήγησε κάτω στο πηγαδιώτικο γεφύρι κι από εκεί, λίγα μέτρα πιο κάτω, φτάσαμε στην κοίτη του φαραγγιού.
Για την ακρίβεια σε μία «αίθουσα», μια «σάλα υποδοχής», όπου σίγουρα ζουν νεράιδες… Ένα μέρος σχεδόν απόκοσμο, που για «δάπεδο» έχει τεράστιες στρογγυλές ολόλευκες πέτρες, για «ταβάνι» έχει ψηλά φυλλωσιές από καταπράσινα δέντρα, που φιλτράρουν το φως και για «τοίχους» τεράστιους κάθετους βράχους στολισμένους με κισσούς.
Αφού ξαποστάσαμε λίγο εκεί και απολαύσαμε το περιβάλλον, δεν κρατιόμασταν άλλο, γιατί μπροστά μας βλέπαμε μια στοά, από της οποίας τα τοιχώματα έτρεχαν σαν καταρράκτης άυλες σχεδόν σταγόνες νερού.
Προχωρώντας η στοά όλο σκοτείνιαζε και στένευε, μέχρι που σχεδόν οι απέναντι χρωματιστοί – από τα διάφορα πετρώματα – πανύψηλοι «τοίχοι» ενώνονταν και ίσα που χωρούσε να περάσει ένας άνθρωπος.
ΔΕΟΣ!
Νιώθει πραγματικά μεγάλη τιμή κάποιος όταν φτάσει στο Στένωμα, είναι λες και αυτός ο γίγαντας, που λέγεται Ρίντομο, του ανοίγει την καρδιά του και του επιτρέπει να δει βαθιά μέσα τα σωθικά του!
Έχοντας πολύ έντονες εντυπώσεις για να μπορέσουν να περιγραφούν, ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε από την απέναντι πλευρά, να αφήσουμε τις νεράιδες στην ησυχία τους και να γυρίσουμε πάλι πίσω στην αφετηρία μας.
Γεμάτοι με υπέροχα συναισθήματα και σκέψεις πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ανυπομονώντας για την επόμενη δράση του «Ευκλή», που κάθε φορά καταφέρνει και μας εκπλήσσει.
-Γράφει το παλιό μέλος του συλλόγου Χριστίνα Καλέκα
