Πόσο γρήγορα, άραγε, μπορεί να μας έχει προσπεράσει μια ολόκληρη εικοσαετία, και ανακαλώντας τη στη μνήμη να μοιάζει σαν μία και μόνο «αναπνοή»;
Για τη Νατάσσα Μποφίλιου η χρονιά που διανύουμε αποτελεί αναμφισβήτητα ορόσημο, μιας και κοιτώντας πίσω μπορεί να δει όλα εκείνα τα οποία έχει κατακτήσει με κόπο και υπομονή.
Η εκκίνησή της έγινε το μακρινό 2004, όταν μπροστά σε ολιγάριθμο κοινό βρέθηκε να τραγουδά την «Ασπιρίνη». Έκτοτε, με μόνιμους συνεργάτες τον Θέμη Καραμουρατίδη στη σύνθεση και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο στους στίχους, οι τρεις τους έχουν αποκτήσει το δικό τους φανατικό κοινό…
Εκτός από τα θέατρα, τα στάδια και τους χώρους που γεμίζουν πλέον ασφυκτικά σε κάθε τους εμφάνιση, με το κοινό να τραγουδά κάθε στίχο από «Το μέτρημα», το «Εν λευκώ» και τις «Μέρες του φωτός», στην αντίπερα όχθη υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν όλοι εκείνοι που κρατώντας το χέρι στη σκανδάλη είναι έτοιμοι να… πυροδοτήσουν.
Μιλώντας για τις βολές που έχει δεχτεί, κυρίως για τις πολιτικές της θέσεις, η ίδια έχει αναφέρει σε συνέντευξή της: «Θυμάμαι μια ζωή να δίνω μια μάχη. Έπειτα, η επιτυχία έκανε τις μάχες λιγότερες κι είναι πολύ λυπηρό το ότι συνέβη χωρίς να αλλάξω τίποτα».
Αφορμή για τη συνομιλία μας το γεγονός ότι απόψε θα βρεθεί για μια ακόμη φορά να τραγουδήσει στην Καλαμάτα, από το νέο ανοιχτό θέατρο της πόλης. Δίνουμε το λόγο, λοιπόν, στη Νατάσσα Μποφίλιου για να μιλήσει για την περίοδο που βιώνει καλλιτεχνικά, το νέο της δίσκο «Κάτι Καίγεται» και πολλά ακόμα.
Νατάσσα, πώς σε βρίσκει αυτή η περίοδος καλλιτεχνικά;
Αυτή η περίοδος με βρίσκει σε μια ενθουσιώδη και συγκινητική περιοδεία με αφορμή το νέο δίσκο μας.Έχουμε ακόμα αρκετούς σταθμούς και ανυπομονούμε!
Θεωρείς ότι το πολιτικό τραγούδι, σήμερα έχει καταφέρει να εδραιωθεί περισσότερο από ό,τι συνέβαινε άλλοτε;
Θεωρώ ότι, επειδή το πολιτικό περνά από το προσωπικό, φτιάχνονται τραγούδια υπαρξιακά, που εκφράζουν μια συλλογική ανάγκη.Υπό αυτή την έννοια το πολιτικό τραγούδι είναι ένα τραγούδι που συνεχίζει να αφορά.
Κοιτώντας πίσω, στη «Δεύτερη Ακρόαση» της Μικρής Άρκτου, την «Ασπιρίνη» και ολόκληρη τη μετέπειτα διαδρομή, τι θεωρείς ότι ήταν αυτά που όρισαν τη Νατάσσα του σήμερα;
Η ομάδα. Η επιθυμία μου να βρω τη φυλή μου. Να ανήκω και να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική, μέσα από ένα συλλογικό αποτύπωμα.Και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και περηφάνια, γιατί πορευόμαστε είκοσι χρόνια σε αυτό το μονοπάτι ευαισθησίας και ομαδικότητας.
Σε παλαιότερη συνέντευξή σου έχεις κάνει λόγο για το ότι “Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου, ειδικά τον πρώτο καιρό που δραστηριοποιούμουν ως τραγουδίστρια, στιγμή, που να μη δίνω μια μάχη. Γι’ αυτό που είμαι, για τον τρόπο που ντύνομαι, για το πώς είναι ο σωματότυπός μου. Θυμάμαι μια ζωή να δίνω μια μάχη. Έπειτα, η επιτυχία έκανε τις μάχες λιγότερες κι είναι πολύ λυπηρό το ότι συνέβη, χωρίς να αλλάξω τίποτα”. Εκτιμάς ότι εάν το ξεκίνημα της καριέρας σας γινόταν σήμερα, θα είχατε να δώσετε τις ίδιες μάχες;
Νομίζω πως ναι. Υπάρχει μια διαχρονική κοινωνική παθογένεια που απλώνεται σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλες μας. Αγωνιζόμαστε να το αλλάξουμε. Το γεγονός ότι είμαστε πολλοί, και αποφασισμένοι, είναι ίσως το μόνο αισιόδοξο για το μέλλον.
-Είναι το ταλέντο ή ο χαρακτήρας αυτό που ωθεί έναν καλλιτέχνη προς μια επιτυχημένη καριέρα;
Θεωρώ πρώτα ο χαρακτήρας και μετά το ταλέντο. Ο χαρακτήρας σου σε κάνει να παλεύεις, να βελτιώνεσαι, να συνυπάρχεις, να διαχειρίζεσαι. Χωρίς αυτά το ταλέντο είναι ορφανό.
Τι ήταν αυτό που στάθηκε εφαλτήριο για τη δημιουργία του δίσκου «Κάτι Καίγεται»;
Η ανάγκη να επικοινωνήσουμε μ’ ένα καινούργιο υλικό που θα «αποτυπώνει» και θα αποθηκεύει όσα ζήσαμε, σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε, στο χρόνο που μεσολάβησε μετά την «Εποχή του Θερισμού». Οι δίσκοι μας είναι κάτι σαν υπαρξιακό χρονικό.
Της Χριστίνας Μανδρώνη
