Ο Δήμος Καλαμάτας διοργάνωσε – υποτίθεται – μία εκδήλωση για να τιμήσει την 38η επέτειο από τους σεισμούς. Δεν την παρακολούθησα. Σύμφωνα με τους ομιλητές, την είδα μια χαρά εκδήλωση για την προετοιμασία για κάποιον μελλοντικό σεισμό, σε σχέση με τον του ’86, καμία σχέση.
Εξηγούμαι: Δε γνωρίζω πόσοι από τους συνταξιούχους πυροσβέστες πράγματι κινδύνευσαν, αλλά ας είναι. Όταν δεν αναδεικνύεις αυτούς που πραγματικά έδρασαν, που κινδύνευσαν, που κατάφεραν ο σεισμός να γίνει σωσμός, κάπου κάνεις λάθος. Όταν βραβεύεις τους πάντες, ακυρώνεις και το βραβείο που αξίζει. Όταν βραβεύεις συλλόγους που δεν είχαν καμία δράση, συλλόγους που δεν είχαν δημιουργηθεί κaν εκείνη την εποχή, άλλα πράγματα επιδιώκεις.
Ενδεικτικά: Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα ήταν αυτοί που με κίνδυνο έμπαιναν στα χαλάσματα για να πετάξουν σκουπίδια που βρώμιζαν, απειλώντας τη δημόσια υγεία. Ο Παύλος ο Γκραίκης ήταν αυτός που με κίνδυνο της ζωής του χωνόταν ανάμεσα στις πλάκες της πολυκατοικίας της Αριστείδου για να βρει επιζώντες.
Για να συνοψίσω: Ο Δήμος, με προεξάρχοντα τον Σταύρο Μπένο, ήταν ο βασικός μοχλός, όχι μόνο της άμεσης αντιμετώπισης των σεισμών, αλλά και της οργάνωσης της προοπτικής της πόλης – να θυμίσω την βράβευση του Δήμου από την Ε.Ε. για το σχέδιο ανασυγκρότησης.
Αν, λοιπόν, δε φέρνεις τον Μπένο κύριο ομιλητή και βάζεις χαιρετισμούς από ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση, τι να πω; Μόνο σύμπλεγμα κατωτερότητας μου μυρίζει.
Μπάμπης Κάρβελης
Αντιδήμαρχος Καλαμάτας την εποχή των σεισμών
