Τι κι αν φτιάξαμε στην Καλαμάτα θέατρο στην κοίτη του ποταμού; Άμα αλλάξει ο καιρός, το κάνουμε νεροτσουλήθρες, το κάνουμε ιαματικά λουτρά, βάζουμε και πάπιες, σερβίρουμε και κόκορα με μακαρόνια όπως αλλού…
Τι κι αν φτιάξαμε θέατρο με πένθιμα καθίσματα; Είναι, γιατί βλέποντας το θέατρο οι δρόμοι της πόλης πενθούν για την κατάντια τους, που μοιάζουν με ανασκαφές της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας!
Ποιος ξέρει, με τόσα λεφτά που κόστισε το θέατρο θα στρώναμε όλους τους δρόμους… Αλλά τι είναι οι δρόμοι; Τίποτα, τους πατάς, τσουλάς και φεύγεις! Ενώ το θέατρο; Βάζεις τον Τόνι Σφήνο να τραγουδήσει και ανατριχιάζει όλη η Αγία Τριάδα! Τους δρόμους, όμως, τους τακτοποίησε η Δημοτική Αρχή! Βάζει κυβόλιθους σε όλες τις διαβάσεις, να νιώθει ο πεζός πού περπατά και σε ποιο σημείο θα τον κοπανήσει ο ντελιβεράς, που στο ένα χέρι κρατά το τιμόνι και στο άλλο τον καφέ…
Η δε πλατεία 23ης Μαρτίου; Όλοι οι ήρωες της Επανάστασης λες και είναι ζωντανοί και θα αρπάξουν τους χιλιάδες κυβόλιθους να τους πετάξουν στον εχθρό να τον κατατροπώσουν!
Τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα; Κυβόλιθους παντού! Έχει η Αγγλία κυβόλιθους; Μπα, έχει περίσσευμα η Καλαμάτα! Και τρύπες στα πεζοδρόμια να βοηθά τους ορθοπαιδικούς να έχουν δουλειά!
Α, ξέχασα, η Καλαμάτα έχει την πιο περίφημη σήμανση στα φανάρια της! Πράσινο στον πεζό και ταυτόχρονα πορτοκαλί στο αυτοκίνητο. Και βρείτε τα μεταξύ σας ποιος θα χτυπήσει ποιον!
«Σαν πας στην Καλαμάτα και έρθεις με το καλό φέρε μου έναν κυβόλιθο να πετάξω σε έναν δημοτικό».
Του Θόδωρου Γαλανόπουλου
