Η γυμνάστρια και βοηθός προπονητή του Παμίσου μιλά στο «Θάρρος»
Δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε γυναίκες στα αντρικά τοπικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, πέραν εκείνων που έχουν αποφασίσει να ασχοληθούν με τη διαιτησία. Μια τέτοια εξαίρεση, λοιπόν, είναι η κυρία Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, η οποία την τρέχουσα ποδοσφαιρική σεζόν γυμνάζει τους παίκτες του Παμίσου, που φέτος αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Α΄ Τοπικής Μεσσηνίας.
Η Αλεξάνδρα αγαπά το ποδόσφαιρο και ξεκίνησε την επαφή με αυτό ως παίκτρια στην ομάδα του Πατίστα στα 15 της. Έκτοτε δεν άφησε ποτέ τα ποδοσφαιρικά γήπεδα και, μάλιστα, αποφάσισε να ασχοληθεί σπουδάζοντας προπονητική, την οποία ασκεί στις ακαδημίες του Τιτάνα, με στόχο μια μέρα να κοουτσάρει ανδρικές ομάδες, κάτι βέβαια που ήδη κάνει ως βοηθός προπονητή του Ηλία Μουρούσια στον Πάμισο.
-Πώς βρεθήκατε σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου;
Ήταν εντελώς τυχαίο στα 15 μου. Τότε, κατά τη διάρκεια σχολικών αγώνων, βρέθηκε δίπλα μου στην κερκίδα ο κ. Νίκος Κακαλέτρης και μου είπε να πάω να δοκιμάσω.
Θεωρώ ότι αν δε γινόταν αυτό, ποτέ δε θα το δοκίμαζα. Έτσι πήγα στο γήπεδο και ξεκίνησα στην ομάδα του Πατίστα.
-Οπότε παίκτρια ποδοσφαίρου… Μιλήστε μας για αυτή την εμπειρία…
Όπως σας είπα, ξεκίνησα στον Πατίστα, ενώ στη συνέχεια έπαιξα στον Εθνικό, όπου και τώρα είναι το δελτίο μου. Έπαιξα και παίζω σχεδόν σε όλες τις θέσεις. Πέρυσι όλη τη χρονιά έπαιξα τερματοφύλακας, ενώ μου έγινε μια καλή πρόταση να πάω να παίξω σε μια μεγάλη ομάδα της Αθήνας, αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού. Θεωρώ ότι ως παίκτρια δεν έχω να δώσω κάτι παραπάνω.
-Και πώς μπήκε το μικρόβιο της προπονητικής;
Έπαιζα ποδόσφαιρο, όπως σας είπα, αλλά ποτέ δε σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να γίνω προπονήτρια. Τελικά, κάποια στιγμή μου βγήκε, είδα ότι μου αρέσει, κι αυτό ήταν όλο. Αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω και τίποτε άλλο. Με βοήθησε άπειρα ο Τάκης Δρούγας και μου έμαθε πράγματα. Είναι από τους ανθρώπους που με στήριξαν και με έκαναν να το πιστέψω.
-Όταν το είπατε στους δικούς σας, τι σας είπαν;
Εγκεφαλικό… Είναι γεγονός ότι δεν μπήκε κανείς εμπόδιο. Αν και ο πατέρας μου ήταν ο πιο επιφυλακτικός, τώρα δε χάνει παιχνίδι και πλέον νομίζω πως είναι ο νούμερο ένα άνθρωπος που πιστεύει σε μένα.
Σχετικά με τις κολλητές μου, τυγχάνει η μία να έχει παίξει κι αυτή ποδόσφαιρο, οπότε από την αρχή με στήριξε, ενώ η δεύτερη ασχολείται με τη γυμναστική, οπότε επίσης με στηρίζει.
-Σπουδάσατε προπονητική… και μετά;
Σπούδασα προπονητική και δούλεψα στην ακαδημία των Τιτάνων ως προπονήτρια, ενώ έκανα την πρακτική μου στην Costa Navarino και ειδικότερα στα γυμναστήρια και το γήπεδο ποδοσφαίρου. Θέλω εδώ να σημειώσω ότι η εργασία μου στην Costa Navarino ήταν ένα τεράστιο σχολείο. Γνώρισα έναν άλλον κόσμο και δούλεψα με πάρα πολλούς επαγγελματίες υψηλού επιπέδου, οπότε αποκόμισα πολλά.
Συνέχισα να είμαι προπονήτρια στους Τιτάνες, όπως είμαι ως και σήμερα, για πέμπτη χρονιά, μαζί με τον Τάκη Δρούγα. Παράλληλα, βρέθηκα στην Καλλιθέα, όπου εργάστηκα ως γυμνάστρια και βοηθός προπονητή του Αλέκου Λυκοτραφίτη, και στο τέλος της χρονιάς η ομάδα προβιβάστηκε στη σημερινή Β’ Τοπική.
-Πριν βρεθείτε σε αντρική ομάδα, ήσασταν και παραμένετε σε ακαδημίες. Τι θα λέγατε στους γονείς για το ποδόσφαιρο;
Ξεκάθαρα να αφήσουν το παιδί τους να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Είναι ένα άθλημα που έχει να του προσφέρει. Επίσης, να μην του κόβουν τα φτερά, να μη φωνάζουν έξω από το γήπεδο και να μην παρεμβαίνουν στη δουλειά του προπονητή. Πρέπει να τον εμπιστευτούν.
Να σας πω ότι, από όταν είχαμε φέρει τον Γιώργο Καραγκούνη στην ακαδημία που είμαι, έχω κρατήσει κάτι που είπε: δε θα γίνουν όλα τα παιδιά επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, αλλά δεν κοστίζει τίποτα να το ονειρεύονται.
Να προσθέσω ότι τα παιδιά θα πρέπει να συνεχίσουν κανονικά τις υποχρεώσεις τους στο σχολείο, ενώ από εκεί και πέρα σκληρή δουλειά και στο ποδόσφαιρο.
-Πώς είναι για μια γυναίκα να βρίσκεται σε μια αντρική ομάδα;
Δεν ξεχωρίζω αν είναι άνδρες ή γυναίκες. Εγώ από την πρώτη στιγμή κοίταξα να είμαι σωστή σε αυτό που κάνω και να διαβάζω. Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι σε όποια δουλειά κι αν είσαι, μπορεί να βρεθεί ο «καλοθελητής» που θα πει κάτι, αλλά το θέμα είναι να μη σταθείς σε αυτό και να συνεχίσεις.
-Και μετά την Καλλιθέα, διάβασμα για το πτυχίο της UEFA…
Λόγω του μητρώου της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού που ίσχυσε, αρκετές ομάδες πέρυσι δεν κατάφεραν να αγωνιστούν. Αυτό συνέβη και με την ομάδα που πήγα μετά την Καλλιθέα. Βέβαια, αυτό μπορεί και να μου βγήκε σε καλό, αφού αφοσιώθηκα στο διάβασμα για το πτυχίο προπονητικής της UEFA, ένα πτυχίο απαραίτητο για να είναι κάποιος προπονητής, ακόμα και σε ερασιτεχνική ομάδα. Έτσι παρακολούθησα τα μαθήματα στις ανάλογες φάσεις, έδωσα τις απαραίτητες εξετάσεις και κατάφερα να κατακτήσω το UEFA C, προκειμένου να συνεχίσω, με στόχο το επόμενο πτυχίο, που είναι το UEFA B, και να φτάσω τελικά στο ανώτατο πτυχίο της UEFA.
-Έπειτα ήρθε ο Πάμισος της Α΄ Τοπικής, όπου εργάζεστε ως γυμνάστρια και βοηθός του Ηλία Μουρούσια…
Το καλοκαίρι, δεν το κρύβω, δέχθηκα αρκετές προτάσεις, τόσο για ακαδημίες όσο και για αντρικές ομάδες, κι αφού τις ζύγισα, αποφάσισα να συνεχίσω ως προπονήτρια στους Τιτάνες και ως γυμνάστρια και βοηθός του Ηλία Μουρούσια στον Πάμισο. Μια μεγάλη ομάδα, ιστορική, που δικαίως είχε και έχει απαιτήσεις, με το κλίμα εκεί να είναι εξαιρετικό, τόσο στη διοίκηση και τους παίκτες όσο και στους φιλάθλους. Πρόθυμοι παίκτες, που ακούν, σέβονται και έρχονται στις προπονήσεις. Να πω ενδεικτικά ότι σε καμία περίπτωση δεν έχουμε βρεθεί με λιγότερους από 24 ποδοσφαιριστές, κι αν κάποιος λείψει, η απουσία του είναι δικαιολογημένη.
Γενικότερα, έχουμε ένα αξιόλογο team. Πέραν δε των ποδοσφαιριστών είναι και η γιατρός Αλεξάνδρα Καραβασίλη και υπάρχει άψογη συνεργασία.
-Πόσο σημαντικό είναι το δέσιμο μεταξύ προπονητή και γυμναστή;
Θεωρώ ότι είναι το Α και το Ω να υπάρχει σωστή χημεία. Εγώ ξέρω το ρόλο μου, οπότε και να διαφωνήσω με όποιον προπονητή κι αν έχω συνεργαστεί, θα σεβαστώ αυτό που ζητά. Όπως και οι παίκτες θα πρέπει να προσαρμόζονται σε αυτά που λέμε ο προπονητής κι εγώ.
-Πώς είναι να καθοδηγείτε μια ομάδα σε έναν αγώνα;
Είναι κάτι φοβερό, 200 παλμοί το λεπτό, κι αυτό μου συμβαίνει είτε κοουτσάρω εγώ είτε είναι βοηθός του προπονητή. Αυτό είναι που μου αρέσει περισσότερο και προτίμησα την προπονητική και μετά το ρόλο του γυμναστή.
-Πώς είναι να βλέπετε ένα παιχνίδι από τον πάγκο ως βοηθός;
Είναι διαφορετικό να το βλέπω ως προπονήτρια από το να το βλέπω ως βοηθός. Έχει μεγάλη διαφορά.
Σίγουρα είμαι πιο εγκρατής όταν είμαι βοηθός. Άλλο να είμαι εγώ όρθια και άλλο ο πρώτος προπονητής. Παρ’ όλα αυτά, η υποστήριξή μου προς τους παίκτες είναι η ίδια πάντα. Και θα φωνάξω στο λάθος, και θα τους χειροκροτήσω, αλλά πάντα με μέτρο και στο πλαίσιο των κανονισμών. Μάλιστα, στον Πάμισο με τον κ. Μουρούσια υπάρχουν στιγμές με εναλλαγές στο ποιος θα είναι όρθιος την ώρα του αγώνα.
-Το επάγγελμα του προπονητή είναι κάπως επισφαλές, αφού ανά πάσα στιγμή μπορεί να απολυθεί ή τα χρήματα που λαμβάνει να μην αρκούν για να ζήσει…
Αυτό ισχύει, και το βλέπουμε σε όλες τις κατηγορίες, τόσο ερασιτεχνικές όσο και επαγγελματικές. Εγώ, από την πρώτη στιγμή που μπήκα στη διαδικασία να σπουδάσω το πάθος μου, που είναι η προπονητική, συνέχισα και τη γυμναστική, κάτι που, νομίζω, μου προσφέρει μιαν ασφάλεια ως εναλλακτική.
-Ποια τα σχέδιά σας;
Αν μιλάμε για τον Πάμισο, θέλω να φτάσουμε όσο ψηλότερα γίνεται. Δυστυχώς, ο στόχος του Κυπέλλου χάθηκε, αλλά συνεχίζουμε με σκληρή δουλειά και πίστη για το πρωτάθλημα. Φυσικά προηγείται να συνεχιστεί το καλό κλίμα και να είμαστε οικογένεια, θεωρώντας έτσι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Όσο για τα δικά μου σχέδια, μετά την απόκτηση του UEFA C, είναι να συνεχίσω το διάβασμα και να πάρω όλα τα πτυχία, κάτι που απαιτεί και χρόνο, αφού για να δώσεις εξετάσεις για το επόμενο πτυχίο πρέπει για ένα χρόνο να είσαι εν ενεργεία προπονητής σε κάποια ομάδα.
-Ένα τρελό σας όνειρο για την καριέρα σας; Πού θα θέλατε να βρεθείτε αύριο το πρωί;
Θα ήθελα να βρεθώ σε μια ομάδα που θα κάνει ντόρο, ντόρο από την άποψη ότι γίνεται κάτι καλό, ξεχωριστό, έντονο, και νομίζω πως αυτό μπορεί να γίνει σε όποια ομάδα κι αν βρίσκεται ένας προπονητής. Είμαι, δε, αισιόδοξη ότι αυτό μπορεί να γίνει και φέτος με τον Πάμισο.
Γενικότερα, αν με ρωτάτε, στο να βρεθώ σε μια πολύ μεγάλη επαγγελματική ομάδα αύριο το πρωί, θα σας πω όχι, γιατί θέλω σε ό,τι κάνω να είμαι 1000/100 έτοιμη. Θέλω συνεχώς να μαθαίνω και να βελτιώνομαι. Επίσης, θεωρώ τα τοπικά πρωταθλήματα μεγάλο σχολείο.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
