Ο Γιώργος Ζαχαρόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα, με τη γειτονιά του να είναι στο Φραγκοπήγαδο, ενώ στη συνέχεια έφυγε για σπουδές στην Αγγλία και έκτοτε ζει μόνιμα εκεί.
Με τη Βιοχημεία που σπούδασε δεν ασχολήθηκε ποτέ, αφού αποφάσισε να γίνει κωμικός, κι όπως φάνηκε, το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Κι αυτό, γιατί βραβεύτηκε φέτος ως ο καλύτερος κωμικός της Ευρώπης.
Ο ίδιος δηλώνει ακόμα παιδί που αρνείται να μεγαλώσει, ενώ την προσεχή Παρασκευή, 27 Δεκεμβρίου, θα δώσει παράσταση στην Καλαμάτα και, όπως είπε στο «Θάρρος», θα είναι η δυσκολότερη της ζωής του, διότι θα είναι η πρώτη μπροστά στους δικούς του ανθρώπους.
Μιλήσαμε, λοιπόν, μαζί του και σας τον παρουσιάζουμε:
-Πείτε μας πώς από την Καλαμάτα βρεθήκατε στην Αγγλία;
Εγώ είμαι από την Καλαμάτα και ακολούθησα την πορεία ενός κλασικού μετανάστη που στα 18 του έφυγε για σπουδές στην Αγγλία και από τότε είμαι μόνιμα εκεί.
-Τι σπουδάσατε και τι έγινε μετά;
Σπούδασα Βιοχημεία, αλλά κατέληξα να γίνω κωμικός, αφού απλά δεν είχα την πίεση των γωνιών μου για να κυνηγήσω την κλασική καριέρα ενός επιστήμονα.
Έκανα, λοιπόν, το δικό μου κομμάτι, χωρίς να έχω γκρίνια και δυσφορία, ενώ η ανεξαρτησία που έχω στην Αγγλία μού επέτρεψε να γίνω κωμικός.
-Πώς πήρατε την απόφαση να γίνετε κωμικός;
Το 2009 είδα την είδηση ότι πέθανε ο Τζορτζ Κάρλιν, που ήταν ο πατέρας της αμερικανικής κωμωδίας. Τον αναζήτησα στο Youtube και είδα πολλές παραστάσεις του. Κάπου εκεί ερωτεύτηκα αυτό που έκανε και μια ωραία μέρα, τον Μάρτιο του 2010, έκανα την πρώτη μου παράσταση. Ήταν μια παράσταση πέντε λεπτών, ενώ στο κοινό βρίσκονταν πολλοί κωμικοί. Φάνηκε ότι μπορώ να το κάνω και κόλλησα το μικρόβιο.
-Πώς δημιουργείται μια παράσταση; Αυτοσχεδιάζετε πάνω στη σκηνή;
Φυσικά και αυτοσχεδιάζω, αλλά δε γίνεται να το κάνεις αυτό για μια ολόκληρη ώρα, οπότε υπάρχει μια δομή.
Μου αρέσει να αυτοσχεδιάζω. Όσο για τη δομή μιας παράστασης, ξεκινάω με μια ιδέα. Μπορεί, για παράδειγμα, να είναι ότι αγόρασα ένα στρώμα. Τότε ξεκινάω να μιλάω στους φίλους μου για αυτό και συνεχώς το εμπλουτίζω, ενώ σε κάποια σημεία αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που λέω τους αρέσει γιατί είναι αστείο. Σιγά σιγά αυτό γίνεται ένα 3λεπτο κομμάτι της παράστασης.
Γενικότερα, το stand up comedy είναι σαν να λες μια ιστορία σε ένα φίλο σου. Τη λες, την ξαναλές, κι όταν φτάσεις στη 10η φορά, πλέον τη λες καρμπόν και γνωρίζεις πού είναι τα αστεία κομμάτια της.
Έτσι ναι, στην αρχή είναι αυτοσχεδιασμός, αλλά όταν πεις 50 φορές μια ιστορία, θα είναι ίδια.
-Πόσες παραστάσεις έχετε δώσει στη ζωή σας και πού;
Πραγματικά είναι αμέτρητες. Θα σας πω ενδεικτικά ότι μέτρησα αυτές που έδωσα στην Αυστραλία πέρυσι. Από το Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο ανέβηκα στη σκηνή 415 φορές. Επίσης, το καλοκαίρι που πέρασε στο Λονδίνο, στο μεγαλύτερο και διασημότερο club κωμωδίας της Αγγλίας, έδινα 8 παραστάσεις τη μέρα.
Όσο για το πού, κάθε χρόνο πάω στην Αυστραλία για 3 μήνες. Επίσης, παραστάσεις έχω δώσει σε Αμερική, Ευρώπη, Βρετανία και Ασία.
-Μιλήστε για το βραβείο του Καλύτερου Ευρωπαίου Κωμικού που κερδίσατε…
Συμμετείχα στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου, που κάθε χρόνο έχει γύρω στις 7.000 παραγωγές σε ένα μήνα.
Κάθε παραγωγή μπορεί να κάνει ακόμα και 20 παραστάσεις. Έτσι, μπορεί να δοθούν σε ένα μήνα και 150.000 παραστάσεις, ενώ το παρακολουθούν εκατομμύρια θεατές και είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο.
Εκεί έδωσα την παράστασή μου και την παρακολούθησαν άνθρωποι ενός club κωμωδίας από τη Βαρκελώνη, που αποτελείται από Άγγλους και Αμερικάνους που ζουν στην Ισπανία. Αυτοί, λοιπόν, δημιούργησαν ένα βραβείο σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Εδιμβούργου.
Το βραβείο αυτό ήταν του καλύτερου Ευρωπαίου κωμικού. Είδαν την παράστασή μου, τους άρεσε και με ψήφισαν ως τον καλύτερο Ευρωπαίο κωμικό για το 2024.
-Τι σημαίνει για εσάς αυτό;
Είναι σίγουρα αναγνώριση. Δίνω παραστάσεις στην Αγγλία από το 2010 και δεν υπήρχε ένα ανάλογο βραβείο για Ευρωπαίους, αφού βραβεύουν μόνο Άγγλους. Οπότε το να με βραβεύσουν άτομα που ζουν και δρουν στην Ευρώπη, ήταν σημαντικό για εμένα.
-Και πλέον παραστάσεις στην Ελλάδα…
Ναι, στην Αθήνα και στην Καλαμάτα θα δώσω την παράσταση που έδωσα φέτος στο Εδιμβούργο, απλά άλλαξα το όνομα και λέγεται “Κοτζάμ Γάιδαρος”.
-Πώς προέκυψε αυτό;
Έφτασα 40 χρόνων και συνειδητοποίησα ότι δε ζω μια συμβατική ζωή. Αισθάνθηκα, λοιπόν, ότι ενηλικιώθηκα, “Κοτζάμ Γάιδαρος”, όπως λέμε, αλλά στην ουσία μυαλό δεν έβαλα.
Επίσης, συνειδητοποίησα, αλλά και όλοι τριγύρω μου, πως ό,τι ηλικία και να είναι, πάνω – κάτω το πηγαίνουν τυφλά.
Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε 40αρη αν έχει τις ευθύνες ενήλικα, όπως τις φανταζόταν μικρός, δε νομίζω ότι θα πει κάποιος ναι.
Γενικά, συνειδητοποιώ ότι το “Κοτζάμ Γάιδαρος και ακόμα μυαλό δεν έβαλες” ισχύει για όλους, αφού όλοι μέσα τους νιώθουν παιδιά. Απλά κάποιοι μπορεί να έχουν παραπάνω ευθύνες.
-Τι πραγματεύεται η συγκεκριμένη παράσταση;
Πραγματεύεται ότι έχω μεγαλώσει σύμφωνα με όλες τις παραμέτρους, είμαι πλήρως ενήλικας, υπεύθυνος, με καριέρα. Πραγματεύεται ότι ταυτόχρονα είμαι παιδί στο μυαλό και, επίσης, ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω.
-Η ζωή θέλει τρέλα;
Θέλει τρέλα, αλλά κυρίως πάθος. Πιστεύω ότι θα ζήσεις καλή ζωή αν έχεις πάθος για κάτι που κάνεις. Μπορεί αυτό να είναι η δουλειά σου. Μπορεί να είναι τα παιδιά σου. Ένα χόμπι. Αν δεν υπάρχει πάθος για κάτι, έρχεται η κατάθλιψη.
-Για πείτε μας για τις παραστάσεις εδώ…
Η πρώτη παράσταση ήταν την Παρασκευή στην Αθήνα στο θέατρο Eliart και την άνοιξε η Κατερίνα Βρανά, ενώ την Παρασκευή, 27 Δεκεμβρίου, θα δώσω παράσταση στην Καλαμάτα, στο θέατρο της Φιλαρμονικής.
-Έχετε δώσει ξανά παράσταση στην Καλαμάτα;
Πριν από πάρα πολλά χρόνια, όταν ήμουν πολύ νέος κωμικός και είχε πάει πολύ καλά. Πλέον έρχομαι ως ολοκληρωμένος επαγγελματίας και είναι κάτι διαφορετικό για μένα. Θέλω να πω ότι έχω δώσει παραστάσεις sold out παντού, αλλά το μεγαλύτερο άγχος το έχω για την Καλαμάτα, αφού εκεί θα με δουν οι γονείς μου και οι δικοί μου άνθρωποι.
-Σκέψη για επιστροφή υπάρχει;
Μόνο αν αποφασίσω να κάνω οικογένεια, αφού στην Ελλάδα είναι καλύτερο το περιβάλλον για να μεγαλώσεις παιδιά.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
