Επιτέλους, λήγει η θητεία του παλιού του χρόνου και καθώς αργά αργά μαζεύει τα υπάρχοντά του να γκρεμοτσακιστεί στα τσακίδια κοιτάζει βαριεστημένα προς τα πίσω, ενώ ανησυχία και δυσαρέσκεια ζωγραφίζονται στο πρόσωπό του
Κάτι τον απασχολεί. Κάτι τον βασανίζει. Όχι! Δεν αισθάνεται ευχαριστημένος και αυτό τον ενοχλεί, τον στεναχωρεί και τον πανικοβάλλει για τα μακάβρια αναθέματα που κληροδότησε στις θύμισες των ανθρώπων, αφού τον καθιστά ηθικό αυτουργό, τουτέστιν παμψηφεί ένοχο, όταν τις 365 ημέρες της εξουσίας του που παρίστανε αδιάφορος τον Πόντιο Πιλάτο εξελίχθηκαν τόσα και τόσα δυσοίωνα και φρικτά γεγονότα με “βιβλικούς κατακλυσμούς” και ανυπολόγιστες καταστροφές.
Με ατιθάσευτες πυρκαγιές που η ακόρεστη «λαιμαργία» τους καταβρόχθιζε ό,τι εμπόδιζε το πέρασμά τους. Με αναρίθμητες βιαιοπραγίες, εκβιασμούς, ληστείες και μαφιόζικες εκτελέσεις. Και φυσικά, με ανίερους και ολέθριους πολέμους, όπου χωρίς την αρπαγή της δήθεν ωραίας Ελένης ως αφορμή, αλλά με “δούρειες” μεθόδους και προσχήματα πλιατσικολογήθηκαν με κτηνώδη ένστικτα μνημειώδεις «Τροίες», κράτη ενόσω οι ανθρώπινες ζωές αθώων αποτιμήθηκαν ως εμπορικό είδος σε περίοδο εκπτώσεων και δολοφονιόντουσαν ανεξέλεγκτα στο βωμό της αδηφάγου μισαλλοδοξίας και της σαδιστικής ικανοποίησης με αποτρόπαιη ψυχρότητα.
Είθε ο καινούργιος χρόνος 2025 να είναι διαλλακτικός και πιο επιεικής και καθώς «θεραπεύσει» οριστικά τα ανίατα μίση των «μακιαβελιστών» αυτουργών που αποχαυνώνουν τις συνειδήσεις τους έναντι των αντίστοιχων στις μέρες μας «αργυρίων», να προσδώσει στους λαούς της γης αμερόληπτη δικαιοσύνη, χαρά, ευημερία και «αστείρευτη» ειρήνη υψώνοντας ως διαπλανητικό λάβαρο το «αγαπάτε αλλήλους» που επικαλέστηκε αυτός που ήρθε στον κόσμο μας ως θνητός που «σταυρώσαμε» για τις δικές μας αμαρτίες ως εγκληματία και αναστήθηκε ως Θεός.
Του Αριστοτέλη Φράγκου
