Φως, περισσότερο φως, έχει γεμίσει τις πόλεις μας, τις γειτονιές, τα χωριά μας. Μια μικρή χαρά στη μαυρίλα των ημερών διεθνώς, που μιας και είμαστε όλοι «ενημερωμένοι» (διαδίκτυο-τηλεόρασης), μας επηρεάζει θέλουμε- δε θέλουμε χρόνια τώρα αρνητικά. Κατσούφηδες, φοβισμένοι, επιθετικοί.
Φωταγώγηση το λέμε και, έστω για λίγο, μας κάνει πιο προσιτούς, ακόμα και με τον εαυτό μας που χάσαμε.
Βρέθηκα σε μια χριστουγεννιάτικη φωταγώγηση στη γειτονιά μου και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το γείτονά μου, τη γειτόνισσα, τα παιδιά τους, τη γιαγιά και τον παππού που μένουν στο δίπλα στενό, τον ψιλικατζή από τον οποίο παίρνω κάθε μέρα τσιγάρα και δε μιλάμε, κι όλα αυτά έγιναν στη «φωταγώγηση». Γειτονιές στο φως, άνθρωποι με χαμόγελο, παιδιά να τραγουδούν και το σημαντικότερο, γνωριστήκαμε.
Γράφοντας αυτές τις αράδες χαδεύει τ’ αυτιά μου μια γλυκιά μελωδία, ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι, παιδικές φωνές, το έχουμε ακούσει όλοι χωρίς να έχουμε δώσει σημασία. Έχει και τίτλο: «Ο Μικρός Τυμπανιστής». Ένιωσα υπέροχα, και το γραπτό πήρε μορφή.
Για την ιστορία «Ο Μικρός Τυμπανιστής» είναι ένα δημοφιλές χριστουγεννιάτικο τραγούδι, γραμμένο το 1940 από την Αμερικανίδα κλασική συνθέτρια και δασκάλα μουσικής, Κάθριν Κέννικοτ Ντέηβις.
Οι στίχοι του τραγουδιού αναφέρονται σε ένα φτωχό αγοράκι που δεν έχει άλλο δώρο για το νεογέννητο Χριστό από το να παίξει με το τύμπανό του.
Ως πρώτη εκτέλεση του «Μικρού τυμπανιστή» εδώ στην Ελλάδα αναφέρεται εκείνη του 1970 από τη «Χορωδία ΟΤΕ Αθηνών» υπό τον Αλέξανδρο Παπαγιανόπουλο. Ωστόσο, η μετάφραση των στίχων που επικράτησε είναι της Κικής Καψάσκη το 1979.
Ο μικρός αυτός τυμπανιστής και τόσοι άλλοι, με έκανε να νιώσω όμορφα, όπως και όμορφα πρέπει να νιώθουμε με ό,τι καλό μπορεί να συμβαίνει στη ζωή μας. Δεν είναι όλα χάλια. Μια φωταγώγηση αρκεί να βρεθούμε ως άνθρωποι που είμαστε, πιστεύω.
Μέρες που είναι, Καλά Χριστούγεννα!
Τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
