Από το φίλο αναγνώστη μας Ν.Α. λάβαμε το εξής καυστικό σχόλιο μαζί με τις δύο αυτές φωτογραφίες: «Σάββατο κι απόβραδο… στην Αριστοδήμου που γυρνάς, λογαριάζεις χωρίς τον εργολάβο…
Δε φαντάζομαι να έχεις την απαίτηση να βγεις από το σπίτι αν μένεις ανάμεσα στις οδούς Καίσαρη και Πολυχάρους… Δεν πιστεύω να τολμήσεις να δεχθείς επισκέπτες, να παραγγείλεις έτοιμο φαγητό ή, στη χειρότερη περίπτωση, να χρειαστεί να καλέσεις ασθενοφόρο ή πυροσβεστική, ω μη γένοιτο…
Απόψε δεν είναι η βραδιά σου, είναι η βραδιά του τσιμέντου, της λάσπης, της κάθε προχειρότητας. ακριβώς δύο δρόμους πίσω από την καλοστολισμένη και καλοφωτισμένη πλατεία στην οποία δεν έχεις πρόσβαση…
Μπορείς, βέβαια, να διαβάσεις αποκλεισμένος ένα βιβλίο, ας πούμε ποίηση, ίσως αυτό που με άλλη αφορμή έγραψε κάποτε ο ποιητής: «είν’ ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είν’ ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε…».
Οι αλυσίδες στις μέρες μας είναι διαφορετικές, οι εξουσίες όμως ίδιες και πάντα στο απυρόβλητο».
Για τη μεταφορά
Β.Β.
