Ένας χρόνος φεύγει, άλλος έρχεται, κάθε δώδεκα μήνες το ίδιο, άλλοι γελούν, άλλοι κλαίνε κι άλλοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
Πρώτη, Δεύτερη, Τρίτη Ηλικία, όλοι στο «κόλπο» που λέγεται Ζώη.
Τα παιδιά παίζουν, οι γονείς παλεύουν να τα μεγαλώσουν και οι γέροι καμαρώνουν αν είναι τυχεροί και δε μείνουν μόνοι.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου, κι άλλα πολλά, μέρες που είναι, επισκέφτηκα το γηροκομείο της πόλης μας για να κάνω λίγη παρέα στους φιλοξενούμενούς του (ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον να συγκατοικήσουμε).
Εκεί, λοιπόν, κάνοντας παρέα και κουβεντιάζοντας, μου ήρθε στο μυαλό κάτι σαν παραμύθι και σαν παραμύθι θα σας το πω.
Μια φορά και έναν καιρό σε μια όμορφη πόλη που την έλεγαν Καλαμάτα, σε ένα φιλόξενο σπίτι, που έκρυβε μέσα του όλα τα όνειρα του κόσμου, συναντήθηκαν τρεις κυρίες, η κυρία Μοναξιά, η κυρία Προσμονή και η κυρία Μνήμη, και οι τρεις είχαν έναν κοινό γνωστό, τον κύριο Χρόνο, που ήταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού.
Ο κύριος Χρόνος τις αγκάλιασε, τις κέρασε καφέ και κουλουράκια, αντάλλαξαν, κουβέντες, εμπειρίες, όνειρα, ιστορίες, έριξαν πασιέντζες, έπαιξαν μπιρίμπα.
Σιγά σιγά και ως δια μαγείας, η Μοναξιά έγινε Παρέα, η Προσμονή έγινε Ελπίδα και η Μνήμη Ζωή.
Φτερά βγήκαν στην πλάτη τους κι άρχισαν να πετούν σαν Άγγελοι, μέσα στο σπίτι του κύριου Χρόνου, που έκρυβε του κόσμου τα όνειρα και από τότε Άγγελοι έγιναν και πετούν μες τα δικά τους όνειρα, η κυρία Παρέα, η κυρία Ελπίδα και η κυρία Ζωή.
Και όπως σε κάθε παραμύθι όταν τελειώνει λένε «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλυτέρα», αυτό θα πω κι εγώ, μόνο που δεν είναι παραμύθι.
Δε θα μπορούσα να ολοκληρώσω το κείμενο χωρίς να σας «πω» κι ένα τραγούδι, ως ραδιοφωνικός παραγωγός που είμαι. «Τραγουδήστε» μαζί μου:
Οι Γέροι
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Οι γέροι όταν σε κοιτούν
δεν βλέπουν μόνο εσένα
πίσω, μακριά κοιτάζουνε
στις άγριες ρεματιές
Την κόλαση που μια φορά
περπάτησαν για σένα
σου τη χαρίζουν με παλιές
θαλασσινές φωτιές.
Οι γέροι όταν σε κοιτούν
δεν βλέπουν μόνο εσένα
Τους κόσμους που περπάτησαν
κοιτούν σ’ άλλους καιρούς
Πενθούν γι’ αυτά που θα ‘ρθουνε
πενθούν για τα κλεμμένα
με τους αγγέλους στέλνουνε
μπιλιέτα στους θεούς.
Αυτά που εκείνοι χάσανε
κανένα πια δεν τα ‘χει
κι από μια αυλαία κόβουνε
κομμάτια να ντυθούν
ρίχνουν πασιέντζες, γδύνονται,
παραμιλούν μονάχοι
κι είναι αργά για να σωθούν
και κάτι να αρνηθούν.
Αυτά τα λίγα και Καλή Χρονιά να έχουμε! Τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
