«Το να πέσεις δεν είναι φοβερό. Το να μη θέλεις, όμως, να σηκωθείς είναι ολέθριο»
Διαβάζοντας αυτή τη ρήση του Paulo Coelho (Πάουλο Κοέλο), μου ήρθε στο μυαλό κάτι άλλο πολύ δυνατό και όμορφο, που με έκανε να «σηκωθώ» κάποια στιγμή στη ζωή μου. Φαντάζομαι, έχουμε όλοι κάποιες τέτοιες στιγμές.
Είναι κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι βαριά άρρωστος και ψάχνεις να βρεις τη σωστή αντιβίωση για να γίνεις καλά. Έτσι, σαν «αντιβίωση», λειτούργησε, όταν διάβασα το κείμενο που σας μεταφέρω πιο κάτω, όταν ήμουν στην πρώτη μου νιότη. Μια αντιβίωση που, φαντάζομαι, θα κάνει καλό σε πολλούς και ιδιαίτερα στα παιδιά μας, που αφήσαμε να «αρρωσταίνουν» στο διαδίκτυο με όλα τα συνεπακόλουθα.
Γι’ αυτό διαβάστε γιατί είναι, δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, και για να μην παρεξηγηθούμε, η λέξη μαλακία είναι ιωνική, προερχομένη εκ του ρήματος μαλακιάω (δηλαδή μαλακώνω), και σήμαινε την αρρώστια.
Επίσης, χρησιμοποιήθηκε από τον Ματθαίο για να διαχωρίσει την πνευματική από την σωματική νόσο.
ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ…
Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι
τον εαυτό τους έχασαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν,
στον εαυτό σου αν μπορείς να ’χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν
μα κι αδιάφορος να ’σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες,
αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν’ αποστάσεις ποτέ καρτερώντας,
ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ’ το ψέμα
κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος,
κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,
αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος,
αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου,
αν μπορείς την λαμπρή ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα,
να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους,
αν μπορείς να υποφέρεις ν’ ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες,
στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους,
ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου,
κι αφού σκύψεις, ν’ αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,
αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ’ αγαθά και τα κέρδη σου όλα,
κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις
και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ’ την πρώτη σου αρχή να κινήσεις,
και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει,
κι αν μπορείς ν’ αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου,
να δουλέψουν για σένα ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο,
και ν’ αντέξεις σ’ αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα ’χεις
άλλο εξόν απ’ τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,
αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις,
ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα,
κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις,
τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ’ άλλον,
αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας
στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του,
τότε θα ‘ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη,
και – περισσότερο ακόμα – θε να ’σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Νομίζω ότι η καλύτερη θεραπεία ψυχής είναι τα «γραμμένα» και είναι δωρεάν και χωρίς γιατρούς, γι’ αυτό διαβάστε, ίσως προλάβουμε πολλά. Μπορώ, μπορείς, μπορούμε. Τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
