Λίγο πριν από την πολυαναμενόμενη θεατρική παράσταση “Lemon”, που έρχεται για πρώτη φορά αυτό το Σάββατο 11 Ιανουαρίου στην Καλαμάτα και θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο στις 9.00 το βράδυ, ο ένας από τους δύο ηθοποιούς, Γιώργος Δρίβας, μας μιλά για την υπόθεση και το πρωτότυπο ταξίδι της, που αισίως μπαίνει στον έβδομο χρόνο:
-Ποια είναι η υπόθεση του έργου και ποιος ο ήρωας που ερμηνεύετε;
Ο 1900 είναι ο κεντρικός ήρωας, ένας αυτοδίδακτος πιανίστας που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα πλοίο που εκτελούσε υπερατλαντικά ταξίδια. Τον παράτησαν οι φτωχοί γονείς του σε ένα καφάσι με λεμόνια πάνω στο πιάνο και εκεί τον βρήκε ένας ναύτης, ονόματι Ντάνυ Μπούντμαν, ο οποίος και αποτέλεσε το μοναδικό «συγγενή» του στο πλοίο, καθώς τον μεγάλωσε ως τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Ο 1900 δεν κατέβηκε ποτέ στη στεριά και εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο πιανίστα του ωκεανού, παίζοντας αργότερα μουσική στην μπάντα του πλοίου. Εκεί γνώρισε τον Τιμ Τούνυ, τον τρομπετίστα τον οποίο υποδύομαι εγώ στην παράσταση. Ένας αλέγκρος χαρακτήρας με χιούμορ και ευαισθησία. Έγιναν αχώριστοι φίλοι μέχρι και τη στιγμή που ο Τούνυ θα έπρεπε να κατέβει από το πλοίο. Προσπάθησε να πείσει τον 1900 να έρθει μαζί του, αλλά δεν τα κατάφερε. Η φιλία τους είναι ισχυρή και είναι ένα στοιχείο στο οποίο δώσαμε ιδιαίτερη σημασία στην παράσταση.
-Εκτός από τις πιο παραδοσιακές θεατρικές σκηνές, παρουσιάζετε το “Lemon” κυρίως σε μη συμβατικούς θεατρικούς χώρους. Τι συγκινήσεις συναντάτε εκεί;
Σε αυτά τα μέρη, κάθε φορά καταλαβαίνουμε πόσο πιο πολύ συνδέεται ο χώρος καλλιτεχνικά με την παράσταση. Πόσο πιο μαγικά γίνονται όλα, αλλά και πόσο μας αρέσει και σε εμάς να παίζουμε σε τέτοιους χώρους. Ακόμα και θεατές που έχουν δει την παράσταση, μας μεταφέρουν πόσο διαφορετική είναι όταν την ξαναβλέπουν σε ένα καρνάγιο ή σε ένα πλοίο πάνω. Και αυτή η ομορφιά που μπορεί να έχει ένας τέτοιος χώρος, μας τροφοδοτεί, μας αναζωογονεί. Η όποια δυσκολία συναντάμε ώστε να προσαρμοστούμε σε ένα μη συμβατικό θεατρικό χώρο γεννάει κάτι το αυθεντικό. Μας μετακινεί από το περπατημένο και το προσδιορισμένο.
-Το “Lemon” προωθεί έναν υπαρξιακό διάλογο; Αποτελεί την υπαρξιακή αγωνία και το φόβο που κουβαλάμε όλοι μας;
Όλη η ζωή του 1900 αποτελεί έναν υπαρξιακό διάλογο. Του ίδιου με τον εαυτό του, με τον κόσμο που αντικρίζει στο πλοίο, με τον κόσμο που φαντάζεται και μυρίζεται και με τον κόσμο που φέρνει στη ζωή του ο φίλος του ο Τούνυ και που τον παροτρύνει να γνωρίσει από κοντά. Ο ίδιος αποτελεί ένα υπαρξιακό πείραμα, μιας και έμεινε για πάντα στο πλοίο στο οποίο γεννήθηκε. Εκεί που ένιωθε, άραγε, ασφάλεια και σιγουριά; Εκεί που μπορούσε να παίζει τη μουσική που ήθελε;
Αντίστοιχο ερώτημα, αν είμαστε καλά εδώ που είμαστε, κουβαλάμε όλοι μας σε διάφορες φάσεις της ζωής μας, αν έχουμε κάνει τις σωστές επιλογές, αν έχουμε μετανιώσει γιa αυτές και πού εντέλει μπορεί να νιώθουμε ευτυχισμένοι. Πόσο έχουμε τολμήσει στη ζωή μας γιa αυτά που θέλουμε και πόσο μας φοβίζει το άγνωστο; Όλοι μπορεί να έχουμε κρύψει έναν μικρό 1900 μέσα μας, γι’ αυτό και οι θεατές πολλές φορές ταυτίζονται με τα υπαρξιακά ζητήματα που θέτει το έργο. Είναι πολύ όμορφο όταν συμβαίνει αυτό, πως παρ’ όλη την ιδιαιτερότητα του κεντρικού ήρωα, υπάρχει καθολικός αντίκτυπος της ιστορίας του προς τους θεατές.
-Η προπώληση συνεχίζεται ηλεκτρονικά μέσω της more.com και στο βιβλιοπωλείο «Όλα Χαρτί».
