«Τρομερό ντεμπούτο για τον 17χρονο Μεσσήνιο μπασκετμπολίστα Θοδωρή Παυλόπουλο με τη φανέλα του Ολυμπιακού, ο οποίος μάλιστα έκανε το ΣΕΦ να τον αποθεώσει πετυχαίνοντας και ένα τρίποντο».
Ένα δημοσίευμα που διάβασα προχθές. Από τη μια, με έκανε να χαρώ, γιατί ένα «δικό» μας παιδί παίζει πλέον σε μεγάλη ομάδα. Από την άλλη, με έβαλε σε σκέψεις παρακολουθώντας ως φίλαθλος τα πρωταθλήματα μπάσκετ και ποδόσφαιρου.
Αφού πω τα μπράβο μου στον Κώστα και τη Δήμητρα που είναι οι γονείς του μικρού μπασκετμπολίστα Θοδωρή (φαντάζομαι πόσο υπερήφανοι θα νιώθουν),
γιατί από το σπίτι ξεκινούν όλα, να κάνω μια ευχή προς τον Κώστα και τη Δήμητρα, έχοντας στο μυαλό μου τη γνωστή ρήση «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της»: τώρα που έβγαλε φτερά να τον προστατέψουν, με ό,τι σημαίνει αυτό.
Πάμε τώρα στις «σκέψεις» μου. Χιλιάδες παιδιά σε όλη την Ελλάδα αθλούνται σχεδόν καθημερινά σε διάφορες ακαδημίες μπάσκετ, ποδοσφαίρου, έχοντας ένα όνειρο, να παίξουν σε μια μεγάλη ομάδα. Αυτό που έκανε ο Θοδωρής.
Πολύ λίγα πιάνουν τα όνειρο και μάλλον είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Γιατί; Ή δε γίνεται σωστή δουλειά στις ακαδημίες, ή φταίει το «σύστημα», ή είναι όλα άμπαλα, κάτι που δεν μπορώ να δεχτώ.
Πάμε τώρα στα παιδιά που έπιασαν το όνειρό τους. Σε ποιες ομάδες και σε ποια πρωταθλήματα θα παίξουν;
Παρακολουθώντας το ελληνικό πρωτάθλημα, μπάσκετ και ποδόσφαιρο, που μόνο ελληνικό δεν είναι, διαπιστώνεις ότι κάθε ομάδα είναι ένας μικρός πύργος της Βαβέλ. Ελεύθερη αγορά το έχουν πει αυτό (Ο πύργος της Βαβέλ ήταν ένα ψηλό κτήριο που χτιζόταν με σκοπό την αύξηση της φήμης και της εξουσίας του λαού των κατασκευαστών του, και στόχο να φτάσει μέχρι τον ουρανό. Όμως, λόγω της βλασφημίας αυτής, ο Θεός σύγχυσε τις γλώσσες των κατασκευαστών, με αποτέλεσμα να καταστεί αδύνατη η ολοκλήρωσή του, κι αυτοί να διασπαρούν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο).
Ελληνικές ομάδες με έναν, δύο, άντε τρεις Έλληνες. Ελεύθερη αγορά το έχουν πει αυτό. Κάτι που με κάνει έξαλλο είναι όταν ακούγεται ο εθνικός ύμνος στο μπάσκετ, (δεν ξέρω ποιου ιδέα ήταν αυτό), κι όταν παρατηρώ τη στάση που έχουν οι δέκα παίκτες στην ανάκρουσή του. Όλως τυχαίως εκείνη την ώρα τούς πιάνει φαγούρα, άλλος ξύνει το πόδι του, άλλος το κεφάλι του κι άλλος τα αχαμνά του, γιατί πιθανόν τον στενεύει το σορτσάκι. Υπάρχουν και οι «χορευτές», ρίχνουν και μια ζεϊμπεκιά άμα λάχει, έτσι για «ζέσταμα». Υπάρχουν και κάνα δυο Ελληνόπουλα που κάθονται προσοχή. Από τις εξέδρες οι φίλαθλοι στο τέλος να χειροκροτούν, η σημαία πάνω από τα κεφάλια τους, τους κοιτά και κάπως έτσι «αρχίζει το ματς».
Σε αυτό το πρωτάθλημα, αγαπητέ μου μικρέ μπασκετμπολίστα ή ποδοσφαιριστή Θοδωρή, Κώστα, Γιώργο, θα παίξεις αν βρεις θέση. Πρέπει να το ξέρεις για να μην απογοητευτείς.
Τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου στον Κώστα, τη Δήμητρα και το μικρό μπασκετμπολίστα Θοδωρή τους.
Κλείνοντας, για την ιστορία να σας πω ότι ο Θοδωρής Παυλόπουλος γίνεται ο τρίτος Μεσσήνιος παίκτης που φοράει τη φανέλα του μπασκετικού Ολυμπιακού μετά τους Νικόλα Παπανικολόπουλο και Νίκο Χαντζή.
Τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
