Τέσσερις τελευταίες παραστάσεις -σήμερα Πέμπτη και αύριο Παρασκευή στις 9.00 μ.μ. και το Σαββατοκύριακο με έναρξη στις 8.00 μ.μ.- απομένουν για το χειμερινό έργο της Θεατρικής Διαδρομής «Ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας», το οποίο παρουσιάζεται στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας από τις 7 Φεβρουαρίου. Η τρελή κωμωδία του Ευγένιου Λαμπίς, σε σκηνοθεσία Κώστα Χαλκιά, έχει γίνει η αγαπημένη του κοινού της Καλαμάτας, προσελκύοντας και οργανωμένες εκδρομές από περιοχές όπως η Τριφυλία, η Μάνη και αλλού!
Η επιτυχία της παράστασης αποτελεί δικαίωση για όλους τους συντελεστές και προσωπικά για το σκηνοθέτη Κώστα Χαλκιά, ο οποίος κλείνοντας 50 (!) χρόνια παρουσίας στο θέατρο είναι σε θέση να συνεχίζει να κάνει τις παραστάσεις που θέλει (όπως τις θέλει) και να εισπράττει τόση ανταπόκριση από το κοινό. Και φυσικά δε σταματάει εδώ, έχοντας μάλιστα κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό του ως ορόσημο-πρόκληση για τη σημαντική αυτή επέτειο μισού αιώνα θεατρικής δράσης και δημιουργίας, αλλά προς ώρας με μεγάλη μετριοφροσύνη περιορίζεται να πει: «Ελπίζω να αξιωθώ να τα καταφέρω»…
-Μιλώντας για την τρέχουσα παράσταση ο κ. Χαλκιάς αναφέρει στο «Θ»: «Είναι από τις δυσκολότερες που σκηνοθέτησα στη Θεατρική Διαδρομή. Το τελικό σκηνικό αποτέλεσμα είναι πέρα από κάθε προσδοκία μας, κάτι που μπορεί να διαπιστώσει κανείς από την ενθουσιώδη υποδοχή που επιφύλαξε το θεατρόφιλο κοινό της Καλαμάτας στις μέχρι τώρα δοσμένες παραστάσεις μας. Για παράδειγμα, αυτό που έζησα το τελευταίο Σαββατοκύριακο στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας με όλους τους συντελεστές της παράστασης, ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Κατάμεστη αίθουσα, ατέλειωτα χειροκροτήματα, επιφωνήματα, ενθουσιασμός και συγκίνηση, μια υπέρτατη δικαίωση των 31 χρόνων της ιστορίας της Θεατρικής Διαδρομής».
-Αναφερόμενος στην επικαιρότητα του έργου, το οποίο γράφτηκε τη δεκαετία του 1850, ο κ. Χαλκιάς προσθέτει: «Πρόκειται για το “απέθαντο Μπουλβάρ”. Αυτό το θεατρικό είδος που συνοπτικά και συμβολικά ονομάζεται μπουλβάρ, θέατρο δηλαδή των μεγάλων λεωφόρων, των αστικών περιοχών των πρωτευουσών, είναι είδος ανθεκτικό και πανάρχαιο και ως φόρμα και ως περιεχόμενο – θεματογραφία. Είναι σαφώς αντίθετο, τουλάχιστον ταξικά, με το λαϊκό θέατρο. Προσοχή, όχι το λαϊκίστικο, το λαϊκίστικο συχνότατα κατασκευάζεται από καραμπινάτους διανοούμενους και θεατρικούς προβοκάτορες. Παρεμπιπτόντως, σε εμάς εδώ λαϊκό θέατρο υπήρξαν τρία υβρίδια, ελληνικής εμπνεύσεως: το δραματικό ειδύλλιο («Γκόλφω»), το κωμειδύλλιο («Η τύχη της Μαρούλας») και η επιθεώρηση.
Το αστικό θέατρο, γέννημα κυρίως της Γαλλικής Επανάστασης, που έφερε στο κέντρο του κοινωνικού ιστού, στον αργαλειό των κοινωνικών υφάνσεων, ως υφαντή τον έμπορο, τον μεταπράτη, τον παραγωγό προϊόντων (γεωργό και μάστορα) και την υπαλληλία (κρατική και ιδιωτική), καλλιέργησε ως δράμα, ως κωμωδία καταστάσεων, ηθών, ιδεών και ως φάρσα τις συμπεριφορές, κοινωνικές και ιδιωτικές. Τα ελαττώματα, τα σύνδρομα, τα αδιέξοδα, τις ωσμώσεις, τις έλξεις και τις απώσεις μέσα στην οικογένεια, στους θεσμούς, στα κυρίαρχα ήθη, στα νέα βίτσια, στα ερωτικά στρατηγήματα, στις ερωτικές ίντριγκες, στα πείσματα, στις προδοσίες, στα τερτίπια, στα απονενοημένα διαβήματα εξαιτίας του έρωτα και, βέβαια, στα ερωτικά τρίγωνα.
Η παράσταση της Θεατρικής Διαδρομής τολμάει να φέρει σε πέρας μια σκηνική υπερπαραγωγή για τα δικά της δεδομένα, με 25 ερασιτέχνες ηθοποιούς, στοχεύοντας σε ένα σκηνικό συνδυασμό τριών βασικών στοιχείων: το θεατρικό έργο του Ευγένιου Λαμπίς, το εικαστικό έπος του Αλφόνς Μαρία Μούχα και τη μουσική του Ζακ Όφφεμπαχ, συνθέτη του Καν-Καν με κλασικά μοτίβα του. Ο συνδυασμός αυτός σταδιακά έπειτα από έρευνές μας κατά τη διάρκεια των τεσσάρων μηνών προετοιμασίας της παράστασης μας, καθόρισε την άποψή μας για ένα σκηνικό τρίπτυχο, θεατρικού έργου -εικαστικών – μουσικής, σε ένα συνολικό δείγμα γαλλικής- ευρωπαϊκής αστικής κουλτούρας του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα που μεσουράνησε στο Παρίσι. Η παράστασή μας, φυσικά, δε θα μπορούσε να έχει αυτό το αποτέλεσμα χωρίς την ανιδιοτελή υποστήριξη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του Σάκη Θεοδωρόπουλου (πρώην προέδρου της Ε.Λ.Σ.).
-Έχοντας πίσω του μια πλούσια 50χρονη παρουσία στο θέατρο και ένα εντυπωσιακό 16σέλιδο βιογραφικό, ο Κώστας Χαλκιάς μεταφέρει κάτι από το βίωμα αυτής της διαδρομής: «Νιώθω ευλογημένος, τυχερός και πάνω απ’ όλα δυνατός, για κάθε επόμενη σκηνική στιγμή μου. Κυριολεκτικά ήταν ευλογία να μαθητεύσω πλάι στον Κυριαζή Χαρατσάρη, στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κ. Κουν, απ’ όπου αποφοίτησα ως αριστούχος, να δουλέψω ως επαγγελματίας 10 χρόνια στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, στο Εθνικό Θέατρο, στο ΚΘΒΕ. Υπήρξα ιδρυτικό στέλεχος του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, συνεργάσθηκα με τον Μ. Βολονάκη, τον Λ. Βογιατζή, με τον Ν. Χαραλάμπους, τον Μ. Φωτόπουλο, αλλά είναι φυσικά αδύνατον να παρατεθούν όλες οι συνεργασίες – δραστηριότητές μου στις φιλόξενες σελίδες του “Θάρρους”».
-Μιλάμε για μια πραγματική περιπέτεια…: «Όντως περιπέτεια, συναρπαστική, διερεύνησης–εξερεύνησης στο «αχανές» πεδίο του Θεάτρου και της Τέχνης γενικότερα. Μια περιπέτεια με τα “πάνω” της και τα “κάτω” της, έως και αδυσώπητη μερικές φορές. Ολωνών μας η προσωπική περιπέτεια είναι αδυσώπητη, εξαρτάται πώς την κωδικοποιεί κανείς, υποκειμενικά και αντικειμενικά, είναι θέμα κατά συνθήκη βιωματικών και κοινωνικών μεγεθών.
Στην περίπτωσή μου αδυσώπητο είναι τελικά ότι κανένα εμπόδιο και κανείς δεν κατάφερε να με σταματήσει να κάνω θέατρο ως ηθοποιός και σκηνοθέτης και να προσπαθώ παράλληλα να δρω διαρκώς και σε άλλους καλλιτεχνικούς τομείς, όπως τα εικαστικά (πόστερ, σκηνογραφία). Έχουν παιχθεί 6 σήριαλ σε σενάρια δικά μου και σε μια διαχρονική σειρά δραστηριοτήτων, που είναι αδύνατον να αναφερθούν στον περιορισμένο χώρο και χρόνο της συζήτησης μας».
-Όσο για το τελικό «κέρδος» και επιστέγασμα αυτής της εντυπωσιακής πορείας ο διακεκριμένος σκηνοθέτης από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος πλουτίζει τα θεατρικά πράγματα της περιοχής μας εδώ και πολλά χρόνια, ξεκαθαρίζει: «Υλικά, απλώς επιβίωσα, και στήριξα όσο μπορούσα την οικογένειά μου. Ηθικά, η ανταμοιβή μου είναι πολλαπλάσια, με βοήθησε να υποστηρίξω τις πολιτικές μου απόψεις, τις θεωρητικές – φιλοσοφικές – ιστορικές και υπαρξιακές μου αναζητήσεις, με λίγα λόγια θωράκισε την προσωπική μου ονειρική ουτοπία – τη δική μου πραγματικότητα που τις περισσότερες φορές δεν είχε και δεν έχει σχέση με την επιβαλλόμενη ζοφερή καθημερινή πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, το ζητούμενο είναι να ξεφύγεις από έναν βιολογικό και μόνον τρόπο ζωής και να έχεις πάντα ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου»…
Η ταυτότητα της παράστασης
«Ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας»
Μια κωμωδία του Ευγένιου Λαμπίς
Απόδοση-διασκευή: Κώστας Γκατζάνης
Σκηνοθεσία: Κώστας Χαλκιάς
Συμμετέχουν: Ηλιάνα Βασιλοπούλου, Κωνσταντίνος Κωνσταντακόπουλος, Νίκος Κολόζης, Γιώργος Ιατρόπουλος, Στράτης Καΐκης, Αγγελική Κανδηλιώτη, Ηλίας Παρθένιος, Μαρία Σωφρονά, Παναγιώτης Καραμπέτσος, Μάριος Μέτσιος, Χαρά Δρακοπούλου, Κωνσταντίνα Κοκκίνη, Σταυρούλα Σκόκου, Γιώργος Παναγόπουλος, Ευάγγελος Ζεμπίλας, Σοφία Δαμήλου, Γιάννης Μιχαλόπουλος, Μαρία Τούμπουρου, Ματίνα Νιάρχου, Ελένη Αναγνωστοπούλου, Βίλμα Ταγαρούλια, Χριστιάνα Ρούπα, Γιώργος Καπελούζος, Ζιζέλ Παππά, Γιάννης Φωτεινόπουλος.
Ημέρες/Ώρες: Πέμπτη και Παρασκευή 20 και 21/2 στις 9.00 μ.μ.
Σάββατο και Κυριακή 22 και 23/2 στις 8.00 μ.μ.
Γενική είσοδος: 12 ευρώ (μειωμένο: 8 ευρώ)
Προπώληση: Όλα χαρτί, Βιβλιόπολις, ισόγειο Πνευματικού Κέντρου Καλαμάτας.
Τηλέφωνο: 6945984608
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
