Δευτέρα βραδάκι περπατώ στους δρόμους της πόλης μας. Τα μισά μαγαζιά κλειστά και ό,τι είναι ανοικτό, άδειο. Έρημη πόλη, φωνές μυστικές. Πολύχρωμες κορδέλες πηγαινοέρχονται πάνω από το κεφάλι μου και κάτι μάσκες υπολείμματα από προηγούμενες Απόκριες με τρομάζουν. Τα γνωστά σπιτάκια από τα Χριστούγεννα, που έχουν βάλει στην πλατεία για τους καρναβαλιστές, κι αυτά κλειστά. Πού πήγαν τα παιδιά;
Η ώρα έχει πάει 7.00. Νωρίς είναι, λέω, κάποιος θα βγει να περπατήσει. Το βάδισμά μου με έφερε να περνώ έξω από γνωστό ξενοδοχείο της πόλης. Είδα κόσμο, είδα φως, μπήκα μήπως μιλήσω με κανέναν άνθρωπο.
Πολλά γνωστά και άγνωστα πράσινα πρόσωπα, βαθύ πράσινο, ελαφρύ πράσινο και λίγο νέο πράσινο. Στον τοίχο ξεχώριζε ένα σύνθημα, κάτι για την κοινωνία έγραφε. Πολιτική εκδήλωση, σκέφτηκα, μια κοπή πίτας με τα όλα της. Είχε και κεντρικό ομιλητή τον κατά τα άλλα συμπαθή Παναγιώτη Δουδωνή, βουλευτή Επικρατείας και καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου.
Η ώρα κύλησε, έφυγα. Έχω φάει πολλές πίτες αυτό τον καιρό, χωρίς να μου έχει τύχει κανένα φλουρί, και δε θέλω άλλες. Αυτό που ήθελα ήταν κάτι πιο ζωηρό.
Κατηφόρισα την πλατεία και στο ύψος του κτηρίου που λέμε Πνευματικό Κέντρο, κι άλλα φώτα κι άλλοι άνθρωποι. Μόνο που αυτοί ήταν πολύχρωμοι. Μπήκα κι εκεί. Οι άνθρωποι ο ένας πάνω στον άλλον, χαμηλός φωτισμός, στη σκηνή διάφορα δρώμενα από άλλους ανθρώπους όλων των ηλικιών που έδειχναν στους καθιστούς ανθρώπους τις ικανότητές τους στο χορό, στο τραγούδι, στη μίμηση και την παντομίμα. Όμορφα πράγματα, και το καλύτερο ήταν ότι δεν είχε κόψιμο πίτας. Είχε, όμως, κριτική επιτροπή που βαθμολογούσε τα δρώμενα στη σκηνή.
Ω, τι χαρά μεγάλη, η πόλη κάπου κινείται! Μόνο που όλα αυτά τα έχω ζήσει, πάλι και πάλι, χωρίς να έχουν αλλάξει κάτι στη ζωή μου. Τα ίδια και τα ίδια, κι αναρωτιέμαι: μήπως αυτή είναι η ζωή μου τελικά, μια πίτα και ένας διαγωνισμός ικανοτήτων σε μια έρημη πόλη;
Έχοντας στο μυαλό μου όλα αυτά, προβληματισμένος, έφυγα. Συνέχισα τον κατηφορικό δρόμο μέχρι που βρέθηκα σε ένα καινούργιο δένδρο, που φύτρωσε ξαφνικά στην πόλη μας λίγες μέρες πριν. Περίεργο δένδρο, θα έλεγα, κι από ό,τι είπαν, τα φρούτα που βγάζει είναι έξυπνα. Μέχρι κι ο δήμαρχος το θαύμασε.
Άναψα ένα τσιγάρο, κάθισα στις ρίζες του και με έπιασαν τα κλάματα, περιμένοντας να πέσει κάτι έξυπνο, γιατί το έχουμε όλοι ανάγκη.
Μέχρι να γίνει αυτό, όμως, μάλλον θα χρειαστώ γιατρό, αν υπάρχει η ειδικότητα που θα με γιατρέψει.
Αυτά τα λίγα για σήμερα και τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
