Η εκλογή Προέδρου: Βρισκόμαστε προ των πυλών της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Στη χώρα μας συνηθίζεται να εκλέγεται Πρόεδρος έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, συνηθίζεται να εκλέγεται πρόεδρος είτε πρώην υπουργός είτε αρχηγός μικρού «αποτυχημένου» κόμματος και σπάνια γυναίκα. Εμείς οι πολίτες κάθε φορά διαπιστώνουμε ότι ο πρόεδρος είναι συνταγματικά απονευρωμένος και έχει διακοσμητικό ρόλο. Όμως, οι δαπάνες για την Προεδρία της Δημοκρατίας επιβαρύνουν δυσανάλογα τον ετήσιο κρατικό προϋπολογισμό. Σπάνιες και ασήμαντες ήταν οι παρεμβάσεις των Προέδρων της Δημοκρατίας σε όσα συνέβαιναν τόσα χρόνια στη χώρα μας, καθώς και στο ανύπαρκτο κράτος που υπάρχει.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνηθίζεται στη χώρα μας να διάγει βίο πολυτελείας, με έναν αξιοπρόσεχτο προϋπολογισμό, που θα ζήλευαν αρκετοί πρόεδροι άλλων κρατών. Η Προεδρία της Δημοκρατίας για την προστασία του προέδρου διαθέτει έναν υπερβολικό αριθμό αστυνομικών, όταν γειτονιές της Αθήνας με αυξημένη εγκληματικότητα και τεράστια προβλήματα κάνουν μαύρα μάτια για να δουν αστυνομικό. Εδώ τίθεται το ερώτημα από ποιον κινδυνεύει ο πρόεδρος;
Μετά όλα αυτά και αφού διακοσμητικός είναι ο ρόλος του, δε βλέπω το λόγο γιατί να μην είχε προταθεί ως πρόεδρος ένας πανεπιστημιακός διανοούμενος αντί μιας πολιτικής «ξαναζεσταμένης σούπας». Τότε θα μπορούσε να υπηρετηθεί ο θεσμός πολύ υπέροχα χωρίς σπατάλες και πολυτέλειες. Έτσι θα δινόταν στην κοινωνία το μήνυμα και ίσως να αποτελούσε την αφετηρία μιας Ελλάδας, του ήθους, της απλότητας και της αξιοπρέπειας. Αυτή η λύση εκτιμώ ότι θα συγκέντρωνε από την πρώτη ψηφοφορία τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων (200) και δε θα χρειαζόταν να γίνουν τέσσερες ψηφοφορίες και να χαθεί τόσος κοινοβουλευτικός χρόνος από το Κοινοβούλιο για αυτό το λόγο.
Το παραμύθιασμα: Το όλο εγχείρημα της διακυβέρνησης της χώρας για τα επόμενα χρόνια καθίσταται πολιτικός γρίφος. Το πολιτικό σύστημα επί σειρά ετών αναπαύτηκε στους μηχανισμούς και κατέρρευσε αφού πρώτα έχασε τον αυτοσεβασμό του. Είναι σίγουρο ότι οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις τελειώσανε, οι κυβερνήσεις ευρείας σύνθεσης έρχονται στο προσκήνιο και πρέπει το πολιτικό σύστημα να μάθει να συνεργάζεται. Τα πολλά κοινοβουλευτικά κόμματα, εκτιμώ, δε βοηθούν σε αυτό. Εξυπηρετούν μόνο τις φιλοδοξίες των προέδρων τους. Το ερώτημα που τίθεται είναι τι πολιτικό πρόσημο θα έχει ο πολιτικός μας χάρτης τα επόμενα χρόνια.
Οι πολιτικοί πρέπει να πάψουν να λειτουργούν ως εκτελωνιστές της αθλιότητας. Να γυρίσουν σελίδα και να προσανατολίσουν τη στάση και συμπεριφορά τους στο μέλλον της διαφάνειας και της αξιοπρέπειας. Η Βουλή να γίνει Κιβωτός και μέσα της να διαφυλάξει αξίες. Αυτό έχει ανάγκη η χώρα αυτήν τη στιγμή και όχι κάποιους που σκιαμαχούν θεωρώντας τους εαυτούς τους αναντικατάστατους, επιμένοντας ότι μόνο αυτοί μπορούν να μας σώσουν.
Τα πολιτικά βιλαέτια: Η κυβέρνηση μάταια αναζητά τον οδικό χάρτη που θα την οδηγήσει στο ξέφωτο. Το πουλόβερ έχει ξηλωθεί και δεν μπορούν να βρουν και να ενώσουν το κομμένο νήμα. Οι δημόσιοι οργανισμοί και υπηρεσίες στην πλειονότητά τους λειτουργούν ως «βιλαέτια» χωρίς να απολογούνται και χωρίς ουσιαστικό έλεγχο στη σπατάλη και στον τρόπο διοίκησης.
Η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί άτολμα να κάνει τομές στην κοινωνία διαλέγοντας ως βηματισμό το σημειωτόν και την όπισθεν. Με τον τρόπο αυτό επισωρεύει προβλήματα στην κοινωνία.
Στην «κοινωνία καζίνο» που ζούμε επιβιώνει το όνειρο του παραλόγου. Η ζωή της νεολαίας κατάντησε να είναι παράλληλη με την καθημερινότητα, κλωτσώντας το χρόνο και ανασαίνοντας καμένο αέρα.
Του Θεόδωρου Σταυριανόπουλου
Μαθηματικού-MSc Ηθ. Φιλοσοφίας
