Ηθοποιός, αλλά και μουσικός και ζωγράφος, στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, σε μιούζικαλ με έφεση και στο χορό, σε σίριαλ δραματικά και πιο ανάλαφρα, σε παιδικό, κλασικό και πρωτοποριακό θέατρο, σε σύγχρονες και σε αρχαίες σκηνές, ο Νεκτάριος Φαρμάκης αποτελεί μια ολοκληρωμένη και πολύπλευρη καλλιτεχνική προσωπικότητα.
Με αδιαμφισβήτητο ταλέντο, που επικυρώθηκε νωρίς με τη συνειδητοποίηση ότι η υποκριτική αποτελεί το δικό του προορισμό ζωής, κερδίζει και επιβεβαιώνει σταθερά τη θέση του σε έναν ιδιαίτερα απαιτητικό, εκτεθειμένο και διαρκώς κρινόμενο επαγγελματικό χώρο. Και είναι Φιλιατρινός στην καταγωγή ο Νεκτάριος Φαρμάκης, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα παράδειγμα επιτυχίας για τα νέα παιδιά, με την πορεία του από το Τριφυλιακό Ερασιτεχνικό Θέατρο στην επαγγελματική καριέρα στην Αθήνα, που επιβεβαιώνει ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αρκεί να το θέλεις πολύ, να τολμάς, να κάνεις σωστές επιλογές και, φυσικά, να δουλεύεις σκληρά, διατηρώντας πάντα την ανήσυχη δημιουργική ματιά.
Συνειδητοποιημένος (και) κοινωνικά, «ψημένος» και καταξιωμένος πια, με τα καλύτερα να είναι μπροστά του, ο Νεκτάριος Φαρμάκης κερδίζει απλόχερα το χειροκρότημα του κοινού στο θέατρο Radar, ενσαρκώνοντας τον Όσβαλντ στην πολύ πετυχημένη παράσταση «Βρικόλακες» του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Αναστασία Παπαστάθη. Το έργο παίζεται από τις αρχές του περασμένου Νοέμβρη και θα συνεχιστεί και τους επόμενους μήνες. «Φέτος είχα επικεντρώσει όλες μου τις δυνάμεις στο συγκεκριμένο ρόλο», ανέφερε στο «Θ» ο Μεσσήνιος ηθοποιός, αποκαλύπτοντας κάτι από το μυστικό της επιτυχίας του. Παραμένοντας ταπεινός και προσγειωμένος με χαρά μάς μίλησε για την παράσταση και το δικό του ρόλο, προσκαλώντας μας στην Αθήνα…
-Πώς πάνε οι παραστάσεις και τι κάνει τους «Βρικόλακες» και τον Ίψεν επίκαιρους;
Οι παραστάσεις πάνε πάρα πολύ καλά, το έργο έχει μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό και αυτό μας δίνει χαρά. Οι «Βρικόλακες» είναι ένα σπουδαίο έργο της κλασική δραματουργίας γραμμένο το 1881. Ένα μέρος του αφορά στις σχέσεις μάνας-γιου, που αργότερα ο Φρόιντ θα ονομάσει «οιδιπόδειο», δηλαδή είναι ψυχολογικό πριν από τη γένεση της ψυχολογίας. Μπορεί να δεχτεί πολλές σύγχρονες αναγνώσεις, γιατί μιλάει για το πώς το διαγενεακό τραύμα περνάει από γενιά σε γενιά και για το πώς, θέλοντας και μη, το αποτύπωμα των γονέωνμας μέσα μας είναι ισχυρό. Επίσης, μιλάει για τα έμφυλα πρότυπα, την κοινωνική υποκρισία, τη χειραφέτηση των γυναικών, την κοινωνική υποκρισία, τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τα πρότυπα που καταπιέζουν τα άτομα και δεν τους επιτρέπουν να εξελιχθούν. Όλα αυτά είναι ζητήματα που, με τη μία ή την άλλη μορφή, μας απασχολούν και σήμερα.
-Πώς είναι η συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές και τη σκηνοθέτιδα κα Παπαστάθη;
Αισθάνομαι πολύ τυχερός που συμμετέχω σε αυτή την παράσταση με τη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων και η συνεργασία μου είναι εξαιρετική με όλους τους συντελεστές της. Η σκηνοθέτις Αναστασία Παπαστάθη εμβάθυνε αποτελεσματικά στο ιψενικό έργο, φέρνοντας με πιστότητα μια νέα αναγνωστική ματιά, που έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σκηνική δράση. Και νιώθω ότι αυτό μας το ανταποδίδει το κοινό με την προσέλευσή του.
-Ποιες ήταν/είναι οι δυσκολίες του ρόλου σου;
Οι δυσκολίες του ρόλου είναι με κάποιον τρόπο ταυτόχρονα και ευκολίες του, και από αυτή την άποψη το ίδιο το ιψενικό έργο σε βοηθά να πειραματιστείς και να δοκιμάσεις τα όριά σου. Ο Όσβαλντ μεγάλωσε μακριά από την οικογένειά του, με πρωτοβουλία της μητέρας του, για να ξεφύγει από ένα υποκριτικό και άρρωστο περιβάλλον. Τελικά, όμως, δεν κατορθώνει να ξεφύγει από τους «βρικόλακες» της οικογενειακής του κατάστασης και την πατρική επιρροή, που έμμεσα έχει αποτυπωθεί πάνω του. Είναι σαν να είναι αυτή η βιολογική και ψυχολογική μοίρα του, που τον καθορίζει διαγενεακά, προσεγγίζοντας με κάποιον τρόπο την αρχαία τραγωδία. Έχεις να ενσαρκώσεις, λοιπόν, έναν τραγικό ήρωα σε ένα έργο γραμμένο μετά την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης, που είναι όμως εξαιρετικά επίκαιρο και ρεαλιστικό και στο πρώτο μισό του 21ου αιώνα, κι αυτό είναι μια τεράστια πρόκληση.
-Ποια αίσθηση αφήνει στους θεατές το τέλος της παράστασης;
Όταν τελειώνει η παράσταση, υπάρχει μια μικρή σιωπή μέχρι να αρχίσει να χειροκροτά πολύ θερμά το κοινό. Αισθάνομαι πως η ταύτιση του κοινού είναι τόσο μεγάλη, ώστε χρειάζεται λίγο χρόνο για να ξαναγυρίσει στην πραγματικότητα, όπως αντίστοιχα και ο ηθοποιός χρειάζεται λίγο χρόνο για να βγει από το ρόλο του. Κι αυτό μάλλον δείχνει ότι έχει γίνει μεταξύ μας μια ουσιαστική συνάντηση.
-Τι αποκόμισες εσύ προσωπικά από το έργο και την παράσταση;
Όπως συμβαίνει με κάθε κλασικό έργο, νομίζω έγινα λίγο καλύτερος άνθρωπος και πιο πλούσιος ηθοποιός. Εξάλλου, αυτή είναι η ευτυχία που αποκομίζεις όταν δουλεύσεις σε έργα κλασικού ρεπερτορίου.
-Τι άλλα σημαντικά σχέδια υπάρχουν για το επόμενο διάστημα;
Υπάρχουν δύο θεατρικά σχέδια για την επόμενη χρονιά, που όμως δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμα.
Λίγα λόγια για τον Νεκτάριο Φαρμάκη
Ο Νεκτάριος Φαρμάκης γεννήθηκε στον Καναδά και μεγάλωσε στα Φιλιατρά. Είναι απόφοιτος της Σχολής Δραματικής «Ίασμος» του Βασίλη Διαμαντόπουλου, ενώ παρακολούθησε πολλά μαθήματα και σεμινάρια στην υποκριτική, τη φωνητική, το χορό και τη μουσική. Έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τους Δημήτρη Μαυρίκιο, Ρούλα Πατεράκη, Σταμάτη Φασουλή, Γιάννη Κακλέα, Νίκο Καραγιώργο, Κοραή Δαμάτη, Κάρμεν Ρουγγέρη και Μανούσο Μανουσάκη. Ξεχωρίζουν οι δουλειές του στο θέατρο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο στο Εθνικό Θέατρο, μαζί με την επίσης Μεσσήνια Γιούλικα Σκαφιδά, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρικίου, «Το μανιφέστο του πολέμου», βασισμένο στο έργο του Θουκυδίδη στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου (σκηνοθεσία Ρούλα Πατεράκη), «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντουάρντο ντε Φιλίππο (σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή), ενώ τα τελευταία χρόνια έπαιξε σε «Ψευδαισθήσεις» (Θέατρο Ελέρ), «Εμπόριο» (Radar) και τώρα στους «Βρικόλακες» του Ίψεν (σκηνοθεσία Αναστασία Παπαστάθη). Το 2013 συμμετείχε στο διεθνές θεατρικό πρότζεκτ «AncientPathos» στο Φεστιβάλ της Βερόνας. Στην τηλεόραση τον έχουμε δει, ανάμεσα σε άλλα, στις σειρές Singles (2004) και “Κρίσιμες στιγμές» στην ΕΡΤ (2021) σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη (βασισμένο στο διήγημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη).
Στον κινηματογράφο έχει εμφανιστεί στις ταινίες «Αιώνιος Φοιτητής», Ελ Γκρέκο (2007) και θα τον δούμε στη διεθνή παραγωγή “Queen of Heaven” ή «Η βασίλισσα των ουρανών» σε σκηνοθεσία Γιάννη Στραβόλαιμου (2025).
«Βρικόλακες» στο Θέατρο Radar
Απόδοση – Σκηνοθεσία: Αναστασία Παπαστάθη
Ερμηνεύουν: Νίκος Αναστασόπουλος, Μαριλένα Λιακοπούλου, Αναστασία Παπαστάθη, Θοδωρής Σκούρτας, Νεκτάριος Φαρμάκης
Σκηνικά κοστούμια: Κυριακή Πανούτσου
Μουσική: Πάνος Φορτούνας
Φωτισμοί: Αναστασία Παπαστάθη
Βοηθός σκηνοθέτη: Φρόσω Ανδριώτη
Φωτογραφίες: Τζούλια Χατζηκωστάκη
Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης
Θέατρο Radar (Πλατεία Αγίου Ιωάννου και Πυθέρου, επί της Λεωφόρου Βουλιαγμένης)
Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19.00
Γενική είσοδος: 18 ευρώ-μειωμένο 15 και 12 για ομαδικά εισιτήρια (άνω των 10 ατόμων). Προπώληση εισιτηρίων στο Ταμείο του Θεάτρου (210 976 9294) και ηλεκτρονικά: https://www.more.com/theater/brikolakes/
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
Φωτογραφίες: Τζούλια Χατζηκωστάκη
